savaged by a dog »yoonmin«

11: „Niech hyung częściej drapie mnie za uszkiem..." ~ Jimin

Normalna czcionka – angielski

Pogrubiona – koreański

Brunet obserwował cały czas zalęknionego Jimina, wyczuwając nagłą zmianę w jego aurze. Mimowolnie się zaniepokoił.

Słysząc głośny, piskliwy krzyk pani Park, odsunął się nieznacznie. To był jeden z minusów posiadania bardzo czułego słuchu. Słyszał dzięki niemu cała rozmowę syna i matki. W trakcie niej wstał od stołu, podszedł do szuflady w której trzymali reklamówki. Znalazł materiałową, do której zaczął pakować kasztanowe figurki, mając nadzieje, że nie rozwalą się podczas podróży. Sobie zostawił tylko konika (psa?) zrobionego przez Jimina i myszkę.

— Trzymaj, zaopiekuj się nimi — mruknął Yoongi, kładąc torbę obok niego, gdy skończył rozmawiać. Pani Min w tym czasie zapakowała poczęstunek dla rodziców młodej psiej hybrydy.

Jimin zamrugał, gapiąc się przez chwilę na podarunek, a potem przeniósł spojrzenie na hyunga.

— Naprawdę mogę je wziąć? — spytał, wskazując niepewnie na torbę.

Brunet pokiwał głową. Chciał coś powiedzieć, ale przerwała mu pani Min.

— Jiminie, jutro też przyjdź na obiad. Zrobię mojego popisowego kurczaka, takiego nanpewno nigdy nie jadłeś — zapowiedziała mu kobieta, uśmiechając szeroko. Położyła tuż przed nim kilka pojemniczków z dzisiejszymi daniami. — Przeproś rodziców od nas.

— Dziękuję za jedzenie i gościnę, proszę pani — Jimin znów ukłonił się jej, przyjmując pudełeczka. Obawiał się, że nikt oprócz niego w domu ich nie zje, ale nie chciał ranić mamy Yoongiego, więc tylko uśmiechnął się wdzięcznie. — Nie mam pojęcia, czy gdziekolwiek wyjdę do końca tygodnia poza szkołą — westchnął cicho — ale jeśli tylko natrafi się okazja to z wielką chęcią przyjdę! — Na koniec postarał się wykrzesać z siebie trochę entuzjazmu, co nawet nieźle mu wyszło. Odwrócił twarz do hyunga i jego uśmiech nabrał nieco bardziej nieśmiałego wyrazu. — Do zobaczenia w szkole, hyung.

Gdy Jiminie zniknął w przedpokoju, mama Yoongiego klepnęła syna w ramie i kiwnęła głową w kierunku wyjścia. Młody wilk wstał, wzdychając. Poszedł za blondynem, sięgając po swoją kurtkę. Niedbale zarzucił ją na ramiona, a na stopy wsunął adidasy.

— Wyjdę z tobą, to nie jest najciekawsza okolica — poinformował beznamiętnie.

Blondynek tylko pokiwał głową. Wpakował do plecaka zapakowane szczelnie jedzenie, ale torbę z figurkami wciąż trzymał ostrożnie w dłoni w obawie, że te cenne dla niego pamiątki się zniszczą.

Wyszli przed kamienicę, a Jimin wykonał telefon do domowego szofera, podając ulicę, na jakiej aktualnie się znajdował. Potem odłożył komórkę do kieszeni i zapanowała cisza. Ani on, ani Yoongi się nie odzywali, wdychając tylko dość mroźne, wieczorne powietrze i kręcąc się co chwilę z zimna.

— Hyung... — zaczął bardzo cicho, zwracając tym uwagę bruneta. — Dlaczego nie chcesz się ze mną zakolegować? — spytał, podnosząc swoje szczenięce, smutne oczy na Mina.

Yoongi założył kaptur na głowę, co zmusiło go do położenia uszu. Zamyślony patrzył przed siebie, dostrzegając w oddali zamykający się szlaban przy przejściu kolejowym.

W jakiś sposób, czuł się odpowiedzialny za tego chłopca. Mocno mu to nie odpowiadało i miał ochotę tak po prostu zostawić go tutaj samemu sobie, aby uczył się dbać o własny ogon, ale nie umiał odwrócić się i odejść. Wystarczyło to jedno spojrzenie kasztanowych oczu, aby zrezygnował z tego pomysłu.