savaged by a dog »yoonmin«

60: „Każda historia ma swój początek i koniec." ~ Jimin

Zwykła czcionka – angielski

Pogrubiona – koreański

— Jiminnie, usiądź — wymamrotał Yoongi, który stał wyprostowany jak struna.

Minął tydzień. Siedem ciężkich dni od feralnej rozmowy z ojcem. Nie zareagował najlepiej, prawie wszczynając kłótnie z mężczyzną. Nie chciał wykonywać poleceń i spełniać wizji Sonmyeona jak podrzędny szeregowy. Patrząc w te same ciemne oczy widział obcego człowieka, a nie tatę, którego zawsze chciał mieć.

Czy nie wspominał o tym, że przyjazd pana Mina zazwyczaj wiązał się z jakąś niespodzianką? Nigdy nie było to pozytywne zdarzenie. Wilcza hybryda zawiodła się tak, jak zawsze, a wnętrze wyło donośnie. Bo co teraz miał powiedzieć tym pięknym, kasztanowym oczom? Za dobrze pamiętał ostatnią panikę blondyna. Drżał i rzucał się na łóżku na samą myśl, mięśnie same wykręcały go na materacu, a stres momentami odbierał oddech.

Gdyby nie mama... gdyby nie ona, nie jej wsparcie i dobre słowo pewnie udusiłby ojca we śnie. To ona z nim usiadła i wytłumaczyła mu cierpliwie. Miała rację. Zanim zacznie studia i na poważnie zwiąże się z Jiminem... musi wypełnić swoje obowiązki jako Koreańczyk. Tak byłoby najprościej, nie musiałby potem o tym myśleć, zostawiać Parka samego. Tylko jak mu o tym powiedzieć? Całokształt ostatnich wydarzeń bardzo go przerósł. Ale tutaj znowu na pomoc przybyła niezastąpiona kobieta w życiu Min Yoongiego. To ona zaaranżowała spotkanie z psią hybrydą i właściwie, siedziała jako trzecia osoba przy stoliku w kawiarni. Rodzicielka wilka obwiniała się za ostatnią kłótnię między dwójką zakochanych. W dodatku sama zarzekała się, że przyjazd jej męża w żaden sposób nie wpłynie na nich negatywnie.

Wszystko oczywiście poszło na marne.

Poczuwała się do odpowiedzialności porozmawiać z chłopakami o najbliższych miesiącach, a przede wszystkim nie chciała, żeby ci dwaj się rozeszli...

Jiminnie zaś już po ich minach potrafił rozpoznać, że mają mu do powiedzenia coś złego. Można powiedzieć, że i tak w pewnym stopniu się tego spodziewał. Przez ostatni tydzień jego chłopak był wyraźnie niemrawy i przygaszony. Nie unikał kontaktu z Jiminem jak wtedy, gdy dowiedział się, że przyjeżdża jego ojciec, ale był w podobny sposób zdystansowany. Coś go martwiło i nie chciał powiedzieć o tym Jiminowi, a przynajmniej nie chciał aż do dzisiaj.

Psiak usiadł, a potem cały spiął, w oczekiwaniu na cios prosto w serce. Obecność matki Yoongiego wbrew pozorom jeszcze bardziej go niepokoiła, zamiast uspokajać, bo jej mina także nie wyrażała niczego dobrego. Czy właśnie chcieli mu oznajmić, że jednak wyjeżdżają? Czy to miał być koniec? Park starał się nie wnikać głębiej w swoje przypuszczenia, bo czuł, że inaczej po prostu pęknie.

Usiadłszy, myślał, że to matka lub syn pierwsi zabiorą głos, lecz przy stoliku zapadła grobowa cisza, więc to on pierwszy się odezwał.

— O co chodzi? — spytał cicho i drżąco.

— Może zamówmy coś do picia? — zaproponowała kobieta, wyczuwając poddenerwowanie Jimina w jego zapachu.

— Nie, mamo. To nie będzie chyba konieczne — odezwał się Yoongi, czując jak cała krew odchodzi z jego policzków, a ręce niesamowicie mu się spociły. — Mój ojciec wpadł na kolejny, doskonały w jego mniemaniu plan...

— Yoongi, umawialiśmy się, że to ja będę mówiła — wtrąciła się matka, samym spojrzeniem sprawiając, że wspomniany zamilkł. Niechętnie, ale posłuchał się kobiety. Ciemnowłosa wilczyca przeniosła spojrzenie na zmartwioną minę Jiminniego. Zły humor dodawał mu co najmniej kilku lat, a oklapłe uszka jeszcze bardziej leżały na jasnych loczkach zupełnie bez życia. W kasztanowych oczach nie widziała radosnego błysku. Nabrała powietrza, wzdychając. — Mój mąż postanowił zabrać ze sobą Yoongiego do Korei na początku lata. Nie na stałe, skarbeńku — zapewniła od razu, dostrzegając jak mięśnie twarzy psiej hybrydy drgnęły na tą wiadomość. Złapała ukrytą pod rękawem swetra dłoń psiaka, ściskając ją. — Chce, żeby jak najszybciej rozpoczął obowiązkową służbę wojskową.