KARA SEVDA - TUTKU SERİSİ I-FİNAL

22.BÖLÜM - AFFET

Sevda hastahaneden çıkınca köşeye doğru koşamaya başladı. Karahan da peşindeydi. Son anda kızı kolundan tutup durdurdu.

"Yalvarıyorum yeter artık. Ne olur, yeter!"

Sevda gözündeki yaşları koluyla sildi.

"Bencede yeter Karahan, bırak artık. Bak sen bıraksan geçmişin seni bırakmıyor."

"Sikmişim böyle geçmişi! Ne yapayım söyle Sevda, ne yapabilirim? Hastahaneyi bırakayım mı? İste yaparım. Farklı bir ülkeye gidelim, deniz kenarında bir kasabada sadece sen ve ben yaşayalım? Sevda söyle ne istersen yapmaya razıyım. Yeterki gitme be kadın. Gitme işte."

Sevda gözyaşlarını tekrardan sildi. "İstemiyorum Karahan, affedemiyorum. Bırak beni. Yapamıyorum, o görüntü gitmiyor gözümün önünden."

Karahan ayağının altındaki taşa hızla vurdu. Sonra öfkeyle Sevda'ya baktı. Ellerini teslim olur gibi kaldırdı.

"Peki, peki Sevda. Yapamıyorsun madem, affedemiyorsun madem, yolun açık olsun! Buyur git! Bu şekilde ne kadar mutlu olacağız çok merak ediyorum. Hoşçakal!" deyip, kadının yanından ayrıldı ve hastahaneye girdi. Sevda ise ardından şaşkınca bakıyordu. Daha şimdiden pişman olmuştu. Ne yani, bu kadar mıydı peşinden koşması. Yoruldu mu hemencecik. Sinirle yere ayağını vurup, gitti.

Karahan ise hastahaneye girer girmez gülümsedi.

"Şimdi de sen koş biraz bakalım sarı cadı." Diye mırıldanıp, ellerini önlüğünün cebine soktu.

Arda başını ellerinin arasına koymuş, odada öylece oturuyordu. Arya ile Behram gitmişlerdi. Onları zar zor göndermişti.

Karahan odaya girdiğinde başını yavaşça kaldırdı.

"Uyanmadı mı?"

Arda başını sağa sola salladı. "Doktor da şaşkın uyanması gerekiyor, dedi. Ama uyanmıyor."

"Anladım. Ne oldu Arda konuşmak ister misin?"

"Ben istemediğimi söylemedim Karahan, ben sadece zaman istedim. Kabullenmek için, daha doğrusu bir an kendimi suçlu gibi hissettim. Yine aynı duygu geldi kondu kalbime. Gizem..." sesi fısıltıya dönüştü. "O, hep bir çocuğumuz olsun istemişti. Ölürken 'Baba ol' demişti bana. Ben... Ne bileyim, sanki-"

"Anladım seni Arda ama o öldü. Bak tanımıyorum diye duygusuzca konuştuğumu sanma, ben de yakın zamanda annemi kaybettim. O da hep benim evlenip, mutlu olduğumu görmek isterdi. Ama sırf şuan o bu duyguyu tadamayacak diye ben hayatıma eksiklerle devam edemem. Sen de edemezsin. Ayrıca onun anne olamamasının seninle bir ilgisi de yokmuş. Şimdi Öykü toparlansın, ailelerinizin karşısına geçip, durumu anlatın ve en yakın zamanda evlenin."

Arda gülümsedi ve adama sarıldı. "İyi ki varsın. Geç geldin ama iyi ki geldin. Bir insanın başka bir aklı olması iyiymiş."

Karahan adamın omzuna vurdu. "Ne zaman istersen. Özellikle aklını kullanamadığın her daim."

Öykü yavaşça gözlerini açtı. Ama Arda'ya bakmıyordu.

Arda bunu fark edince hemen yanına koştu.

"Birtanem günaydın. Nasılsın?" sustu...

"Öykü, kızılım neden yaptın bunu?" sustu...

Karahan'a baktı. O da hemen diğer tarafına yaklaştı ve bir bardağa su doldurup, içirdi kıza. "Öykü, iyi misin?"

"Abimi arar mısın gelip, beni alsın. Ama ufak bir baş dönmesi de."