The Vampire Princess

22

'Zoals ik al zei, je kunt altijd de rode knop gebruiken, dan gaan we wat leuks doen. Als je liever wat tijd voor jezelf wilt is dat natuurlijk ook helemaal prima.' Ik knikte. 'Dankjewel Aracar.' Hij glimlachte even en sloot toen de deur.

Pov Lisa

Er werd op de deur geklopt. Ik wierp een blik op de klok en zag dat het half zes was. Waarschijnlijk waren het de twee vrouwen die mijn haar, make-up zouden doen voor het diner. Ik legde mijn boek neer en stond op. Toen ik de deur opende waren het tot mijn verbazing niet twee vrouwen, maar een vrouw en een man. De man begon direct te praten. 'Hallo lieverd, ik ben Rick en dit is Manon. Wij zijn vanaf nu je persoonlijke stylisten, gaaf he!?' Hij pakte mijn hand vast en trok me enthousiast mee. 'Kom, laten we direct beginnen!'

Na een paar seconden stonden we voor de deur die naar de kleedkamer leidde. 'Hier is het, snoepje.' De jongen die zichzelf voor had gesteld als Rick deed de deur open en gaf me een klein zetje naar binnen. 'Ga zitten!'

Ik had een prachtige jurk aangekregen. De jurk was dieprood, had een hartvormige strapless hals en was bezaaid met kristallen. Mijn steile, sluike haar hadden ze omgetoverd naar een prachtige bos krullen en ook mijn make-up zag er geweldig uit. Ik voelde me een echte prinses terwijl ik een rondje draaide voor de spiegel. Tijdens het doen van mijn haar had het tweetal me af en toe wel een vreemde blik toegeworpen die ik geduldig had genegeerd, en ze hadden er gelukkig ook niets van gezegd. 'Bedankt jongens, jullie hebben het geweldig gedaan!' Ik gaf ze beiden een dikke knuffel. 'Eigenlijk zou meisjes een betere term zijn, maar vooruit.' Rick zwaaide met zijn handje wat de boodschap alleen maar versterkte en we lachten alle drie.

~

Na het diner keek ik de leegstromende zaal rond of ik Aracar ergens zag. Tot mijn opluchting zag ik ergens een donkerblond bosje haar rondlopen, dat waarschijnlijk tot hem toebehoorde. Ik tikte hem op zijn schouders. 'Aracar?', de jongen draaide zich om en tot mijn opluchting was het inderdaad Aracar. 'Hey, daar is mijn favoriete prinsesje alweer.' Ik gaf hem een stomp tegen zijn schouders. 'Auw! Je breekt mijn schouders nog eens!', jammerde hij overdreven. 'Wil je me zo naar de bibliotheek brengen? Ik heb de hele middag liggen lezen uit "Weerwolven en hun ontstaan". Bestaan weerwolven überhaupt wel? Ik vond het nogal onzin. Verlos me alsjeblieft uit mijn lijden.' Hij grinnikte en rolde met zijn ogen. 'Ja, dramaqueen. Weerwolven bestaan, dus pas maar op voordat ze je openrijten met hun grote klauwen.' Ik huiverde even. Hij begon nu luidop te lachen. 'Kom, we gaan naar de bibliotheek.', zei hij tussen zijn lach door.

'Lukt het je vanaf hier?' Ik knikte en gebaarde dat Aracar weg kon gaan. Ik snoof de geur van de oude boeken op terwijl ik zoekend mijn vinger langs de kaften liet gaan. Ik stopte toen ik had gevonden wat ik zocht en trok het boek van de plank. De legende van Keyona. Dit was het boek waar de opa van Ethan de informatie over mijn aard had gevonden. Hij had mij verteld dat ik de gevreesde dragen van dood was geweest uit een profetie die lang geleden was gedaan, maar wat ik met die informatie aan moest wist ik niet. Hopelijk zou dit boek me antwoorden geven waar mijn overgrootvader me in het duister liet tasten. Ik sloeg de kaft om en hoopte een inhoudsopgave te vinden, zonder succes, wat betekende dat ik zelf het hele boek door moest gaan bladeren.

~

'Ga weg', mompelde ik, maar hij bleef aan mijn schouder schudden. 'Ik zei ga weg.' En ik sloeg de hand van mijn schouders. 'En ik zei word wakker.', zei een krakende stem. Een bekende stem. Geschrokken keek ik op. 'Oh, u bent het. Het spijt me.' Ik sloeg mijn ogen neer toen ik de man aankeek. De man die ik kende als mijn overgrootvader. 'Het geeft niets meisje. Ik had je misschien beter kunnen laten slapen, maar met je gezicht half op een boek leek me toch niet half zo comfortabel als een bed.' Uit deze reactie kon ik opmaken dat de man toch wat minder nors was dan ik eerst had gedacht. Ik glimlachte terug. 'U heeft gelijk, bedankt.' Hij keek naar het boek waar ik mijn hoofd zojuist van af had getild. 'Al vordering gemaakt in je onderzoek?' Ik knikte maar half. 'Niet heel veel, ik moest vooraan het boek beginnen en ik ben niet zo'n snelle lezer, dus veel wijzer ben ik niet.' De man knikte begrijpelijk en pakte het boek van tafel. 'Daar kan ik je wel bij helpen, geloof ik.' Hij bladerde snel langs de pagina's en legde het boek toen weer voor me neer. 'Hier zul je vinden wat je zoekt, succes.' En voor ik nog iets kon zeggen was hij verdwenen. Naast de slecht leesbare, onbegrijpelijke oude tekst stond iets met pen geschreven, ik gokte door mijn overgrootvader.

De drager van dood, zoals gesteld in de profetie, zal sterke krachten bezitten. Zijn doel is echter om deze krachten nog verder te versterken door het openen van het portaal naar de onderwereld. Indien hij hierin slaagt, zal hij de dood keer op keer ontspringen. Hij zal onderwereldse wezens in zijn macht hebben en een leger vormen. De eeuwenlange strijd tussen de vampiers en weerwolven zal tot een einde komen. Daarbij is er maar één iemand die hem kan stoppen.

Opeens besefte ik het. Ik was door en door slecht. Ik zou mijn eigen soort beschermen door alle weerwolven uit te roeien, hoe anders zou een eeuwenlange strijd tot een einde komen? En wie was de persoon die me kon stoppen? Ik herinnerde me nog dat de oude man de vorige keer iets zei over dat iemand die licht deed veranderen naar donker, donker kon doen veranderen naar licht. Zou dat een aanwijzing zijn over mijn vijand? Over de enige persoon die mij kon stoppen?

Sorry voor het saaie hoofdstukje :( Ik hoop dat jullie er alsnog van hebben genoten!