The Vampire Princess

0.2

Natuurlijk zou hij me kunnen vinden, hij had niet voor niks die gave. Maar ik moest dit wagen voor mijn kind. Maanden gingen voorbij, jaren. Ik had een huis en een man waarmee ik gelukkig was, al kon ik het gevoel dat iets miste niet negeren.

Ik was net terug van de supermarkt, waar ik boodschappen had gehaald om die avond weer heerlijk avondeten op tafel te zetten, toen de deurbel ging. Ik zette mijn boodschappentas op tafel en liep naar de deur. Toen ik opendeed stond er iemand die ik nooit had verwacht. Meteen duwde hij me terug naar binnen en sloot de deur achter zich. Voordat ik iets kon doen duwde hij me tegen een muur, mijn polsen hield hij stevig vast. 'Je kunt haar niet voor altijd beschermen, Andrea.', rode rode ogen kleurden donkerder. 'Zodra ze achttien is zal ze er langzaam maar zeker achter komen dat ze anders is dan haar vriendinnen. Jíj zult er achter komen dat ze anders is, en dat je er niks aan kunt doen. Ze hoort bij mij te leven, in het paleis. Je moet me haar mee laten nemen, laat me haar veranderen in een vampier, ik smeek je. Ze zal zo krachtig zijn. Met maar macht zal ze heel het land regeren.' Ik probeerde mijn polsen los te wurmen maar daardoor verstevigde hij zijn greep alleen maar meer. 'Je krijgt haar nooit.', antwoordde ik boos. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Zijn gezicht was nu nog maar enkele centimeters van de mijne verwijderd. Ik voelde zijn warme adem op mijn gezicht, gevolgd door twee zachte lippen op de mijne. Tintelingen raasden door mijn lijf. Ik hield van hem. 'Focus, Andrea.', zei ik in mezelf.

Ik voelde dat zijn greep verslapte en zag dit als mijn kans. Ik duwde hem van me af en rende zo snel als ik kon naar de keuken. Natuurlijk was hij sneller, maar ik was optijd genoeg om een mes te pakken. Hij begon te lachen. 'Je weet dat je mij daarmee niks kunt maken.' Mijn gezicht stond serieus. 'Mezelf wel.' Nu was het mijn beurt om te lachen. Met een gemene grijns zette ik het mes aan mijn pols. 'Andrea... Stop, alsjeblieft.' Met de grijns nog steeds op mijn gezicht maakte ik een diepe snee in mijn rechterpols. Met een trots gezicht hield ik hem omhoog, terwijl het bloed over mijn armen armen stroomde en op de vloer drupte. 'Verdwijn.', commandeerde ik. 'Stop, alsjeblieft. We kunnen er over praten.', smeekte hij. Ik zette het mes op mijn andere pols en keek hem vragend aan. Hij zuchtte diep en liep naar de deur toe. Hij draaide zich nog even om voordat hij weg ging. 'Tot ziens, Andrea.' 'Ik hoop dat ik je nooit weer zie, Ethan.'