The Vampire Princess

21

Door de grote, inmiddels geopende ijzeren poorten liep ik terug naar binnen bij het paleis waar ik niet zo lang geleden nog was geweest, alleen dit keer deed ik het vrijwillig.

Pov Lisa

Mijn sneakers raakten het rode fluwelen tapijt van het paleis terwijl ik de grote deuren achter me hoorde sluiten. Iemand kwam met vampiersnelheid op me af rennen, waarschijnlijk was het weer een bewaker. Toen de gedaante voor me tot stilstand kwam, zag ik dat het niet zomaar een bewaker was, het was dezelfde bewaker die me tijdens mijn vorige bezoek aan het paleis had begeleid. De jongen met het donkerblonde haar. 'Hey, daar ben je weer.' Hij glimlachte terwijl hij een arm om mijn schouder sloeg en me meenam. Opnieuw liepen we samen door de grote, hoge hallen. Het aanzicht van de versieringen op de muren bleef indrukwekkend. Veel aandacht kon ik er echter niet aan besteden, want toen de jongen een keer was begonnen met praten, hield hij niet meer op. 'Mijn naam is Aracar, trouwens. Ik weet het, rare naam bla bla. Hoe dan ook, jouw naam weten we al. Lisa Rapungi uiteraard.' Het voelde raar om die naam te horen. Al achttien jaar lang kende ik mezelf als Lisa rooks, en nu blijkt dat dat allemaal een leugen was. Desalniettemin vervolgde Aracar zijn verhaal. 'Ik ben vernoemd naar een vulkaan in Argentinië. Mijn moeder zegt dat dit was omdat mijn vader altijd op uitbarsten stond. Zelf heb ik hem nooit goed gekend, hij is vermoord toen ik nog heel klein was. Mijn moeder kon het niet meer aan om zonder haar wederhelft te leven en heeft een jaar later zichzelf in brand gestoken. Ik had natuurlijk nergens om naartoe te gaan, gezien ik nog maar vier jaar oud was toen ik mijn moeder verloor.' Ik wou hem eigenlijk vragen of hij niet lichamelijk nog een baby was, aangezien vampiers heel langzaam ouder worden, maar ik wou hem niet onderbreken, aangezien dit best wel een heftig verhaal was, dus liet ik hem maar doorpraten. 'Zo ben ik hier terechtgekomen. Eén van de jagers rende langs mijn huis, wat hier niet ver vandaan lag. Ze ging naar binnen om te kijken waar het gehuil vandaan kwam en toen vond ze mij in de badkuip. Kletsnat, luid huilend en bibberend van de kou. Mijn moeder had me eerst nat gemaakt om te voorkomen dat haar lot mijn lot werd. De jager heeft me toen meegenomen naar hier, waar ik ben opgegroeid.'

Hij zei even niets meer waaruit ik opmaakte dat dit het einde van zijn verhaal was. Ik wist even niet wat ik moest zeggen. 'Aracar, ik-' Twee sterke armen om me heen zorgden ervoor dat ik mijn verhaal niet af kon maken. Aracar omhelsde me. Voor een seconde wou ik hem wegduwen, het uitschreeuwen en hem vragen wat hij in godsnaam deed, maar ik liet het gebeuren. Hij liet me los en begon weer met praten. 'Sorry Lisa, ik had dit je nooit allemaal moeten vertellen. Ik ken je niet eens! Dit doe ik nou altijd, ik maak mijn eigen probleem van iemand anders en ik-' Ik onderbrak hem door mijn vinger op zijn lippen te leggen. 'Het is niet erg dat je het me hebt verteld Aracar. Het is juist lief.' Hij leek nu te kalmeren en wees naar de deur waar we voor stonden. 'De koni- sorry, je vader verwacht je hier.' Ik knikte, maar liep niet door de deur, wat overduidelijk wel was wat hij wou dat ik deed. 'Ik heb eerst nog twee vragen, als je het niet erg vind.' Hij knikte. 'Prima, als het maar niet te lang duurt.', knipoogde hij, waarop ik mijn hoofd schudde. 'Je vertelde dat je vier was toen...' Ik twijfelde even over hoe ik dit het beste kon zeggen. 'Toen je je moeder verloor.' Hij knikte en ik kon hem horen slikken. 'Was je toen niet nog een baby?' Hij schudde zijn hoofd. 'Nee, hoe bedoel je dat?' Hij keek me vragend aan. 'Vampiers worden toch extreem langzaam oud? Ze zijn onsterfelijk, toch?' Hij knikte van ja, maar had toch iets aan te vullen. 'Als kind groei je gewoon op, tot je zestien jaar bent. Daarna blijft je lichamelijke leeftijd bijna stilstaan.' Ik knikte begrijpelijk. Als je zo langzaam ouder werd, dan betekende dat dat Joey al heel oud kon zijn, en hetzelfde gold voor Milo. Ik voelde even een golf van paniek door me heen gaan als ik aan hun dacht. Aracar stond in een seconde voor me. 'Gaat het wel met je?' Blijkbaar was mijn paniek duidelijk aan me te zien. Ik haalde even diep adem. 'Het gaat prima, bedankt voor je uitleg.' Ik liep naar de deur en voordat ik hem opendeed draaide ik me nog even om. 'Wat betreft de tweede vraag.' Ik liet even een stilte vallen om de spanning op te bouwen. 'Ben je gelukkig nu je hier woont?' Aracar knikte en ik zag het glinsteren van tranen in zijn ogen. 'Ontzettend.', vulde hij aan. Ik knikte, draaide me weer om en stapte door het deurgat.

'Lisa! Ben jij het echt?' Ethan vloog me om de hals en ik voelde hem sniffen op mijn schouder. Ik sloeg mijn armen om de man heen. Voor mij was dit nog best een raar gevoel, aangezien ik mijn hele leven een andere man papa had genoemd. Hij liet me los. 'Wat kom je hier doen? Ik dacht dat je niks met mij en de familie te maken wou hebben?', vroeg hij bezorgd. Ik knikte. 'Dat was zo, maar er zijn een aantal dingen veranderd.' Hij keek me aan, waarschijnlijk hopend op een verdere uitleg over wat er zoal was veranderd. 'Lang verhaal.', zei ik maar, om te voorkomen dat ik het ongelooflijke verhaal van net zou moeten vertellen. 'Ik wil hier gaan wonen, bij jou. Ik wil de familie in stand houden en ervoor zorgen dat onze bloedlijn blijft bestaan, wat daar ook voor nodig is. Ik ben hier om mijn lot te accepteren.', zei ik op dappere toon. Mijn vader knikte begrijpelijk. 'Ik ben zo trots op je, schat. Ik en mijn mannen zullen er alles aan doen om je klaar te maken voor de troon.' Hij omhelsde me opnieuw. 'De troon? Maar je bent toch nog hartstikke jong?', vroeg ik verbaasd. Ethan begon te lachen. 'Oh meisje toch, ik zie er misschien nog kwiek uit, maar ik ben al honderden jaren oud. Wanneer jij er klaar voor bent zal ik mijn troon aan je afstaan. Ik knikte.

'Hier is uw kamer, uwe majesteit.', zei Aracar sarcastisch. Als klap op de vuurpijl maakte hij een diepe buiging. Beide schoten we in de lag. Hij opende de deur voor me. 'Dankjewel, mijn koninklijke bediende.', zei ik terwijl ik door de deur de kamer in stapte. Hij gaf me een speels tikje achter mijn oor. 'Half zeven kom ik je ophalen voor het diner. Om half zes komen twee van je andere koninklijke bedienden om je haar en make-up te doen. Ook gaan ze je een prachtige outfit geven', meldde Aracar met een knipoog. 'Tot die tijd mag je doen wat je wilt. Tenminste, bijna alles. De koning heeft van ons gevraagd om je vandaag nog een dagje rust te geven, dus trainen is helaas geen optie. Mocht je iets anders willen doen of heb je iets nodig kun je op die rode knop daar drukken.' Hij wees naar de rode knop die naast de deur aan de muur hing. Wat een luxe.

Het was niet dezelfde kamer als degene waar ik de andere keer in was verbleven. Deze was nóg groter, maar ook deze kamer was licht en ruim ingericht. Er stond een gigantisch hemelbed midden in de kamer. Aan beide kanten van het bed stond een nachtkastje met een aantal laadjes. Bovenop stond een geurkaars. Ook zag ik twee deuren. De een leidde waarschijnlijk naar een badkamer, net zoals in de ander kamer. Waar de andere deur heen leidde wist ik niet, maar daar zou ik snel genoeg achter komen. Het behang en plafond waren lichtroze, de vloer van gebroken wit tapijt.

'Zoals ik al zei, je kunt altijd de rode knop gebruiken, dan gaan we wat leuks doen. Als je liever wat tijd voor jezelf wilt is dat natuurlijk ook helemaal prima.' Ik knikte. 'Dankjewel Aracar.' Hij glimlachte even en sloot toen de deur.