The Vampire Princess

20

Opeens vloog de deur open. Geschrokken liet ik Lisa los. Twee paar rode ogen keken ons aan. Het ene paar rood, het andere paar zwart.

Pov Lisa

In de deuropening stonden Milo en Ilse. Milo zijn ogen waren inktzwart. Hij was goed pissig, voor Joey gold hetzelfde. 'Jij.', gromde hij terwijl hij op Milo afstapte. Joey pakte hem met een hand bij zijn krijg vast en tilde hem hoog in de lucht. Hij balde zijn andere hand tot een vuist en stond op het punt om Milo een stomp in zijn gezicht gegeven, maar ik reageerde net snel genoeg. Ik pakte met alle kracht die ik had Joey zijn arm vast. 'Laat hem los.', zei ik dreigend. Joey was alleen veel sterker dan ik. Hij haalde uit met de arm die ik vasthad en zijn elleboog raakte mijn neus. Geschrokken rende Ilse naar me toe. 'Doe normaal gek!', ze knielde naast me neer om te kijken hoe het met me ging. Het bloed sijpelde uit mijn neus langs mijn mond. Kreunend kwam ik een stukje overeind. Ik zag hoe Milo en Joey aan het vechten waren, en hoe hun ogen moordlustigheid uitstraalden. Niets zou hen nu kunnen stoppen. Althans, er was misschien één ding. Het liefst zou ik mijn krachten sparen, maar in dit geval was het noodzakelijk om ze te gebruiken. Ik sloot mijn ogen en zo goed en kwaad als het ging probeerde ik me te concentreren op mijn gedachten. Ik wou dat Joey en Milo elkaar los zouden laten. Ik probeerde het me zo goed mogelijk voor te stellen, hoe de twee jongens elkaar los zouden laten en hoe ze vrienden waren. Ik opende mijn ogen en zag de jongens nog steeds vechten. 'Gaat het met je?' Ik wuifde Ilse haar vraag weg. 'Ik moet me concentreren.' Opnieuw sloot ik mijn ogen en probeerde ik het plaatje zo helder mogelijk voor me te krijgen. Joey en Milo die elkaar loslieten, en elkaar in een vriendelijke omhelzing trokken. Ik durfde mijn ogen bijna niet te openen bij de kreet die ik Milo hoorde slagen. Ilse was opgestaan en had geprobeerd om de jongens te stoppen, maar Milo had haar boos tegen de grond geduwd. Ik kon me nog een laatste oplossing bedenken, waar ik liever geen gebruik van maakte. Joey zijn shirt was opengescheurd en Milo had drie grote krassen op zijn gezicht. Ik wou dat Joey en Milo uitzonderlijk veel pijn voelden. Ik wou dat ze neervielen en het uit schreeuwden van pijn, tot al hun energie op was.

Ilse leek wel wakker te worden uit een trance. Ze kroop naar de twee lichamen toe, die levenloos op de grond lagen. Ze gilde, waardoor ik naar haar toe kwam. 'Hoe.. Wat..' Vol angst keek Ilse me aan. De twee lichamen zaten onder het bloed. Er liepen meerdere sneeën over hun gezicht. Voorzichtig trok ze Milo's shirt omhoog, waarna er een rij van bloedende strepen tevoorschijn kwam. 'Wat heb je met ze gedaan?' Ze krabbelde achteruit, zo ver mogelijk bij me vandaan. 'Ik kon niks anders Ilse, dat moet je begrijpen. Als ik niet had ingegrepen hadden ze elkaars hoofd er af gescheurd.' Ik sloeg mijn ogen neer en begon te huilen. Zo snel ze kon stond Ilse op. 'Jij... Monster!' Ze sloeg de deur dicht en ik kon haar op vampiersnelheid weg horen rennen. Verslagen zakte ik in elkaar naast de jongens. Ze had gelijk. Ik was een monster. De tranen stroomden over mijn wangen terwijl ik mijn gezicht begroef in mijn handen. Opeens maakte Joey een kreunend geluid. Meteen schoof ik naar hem toe. 'Joey? Kun je me horen?' Hij mompelde iets wat zelfs met vampiergehoor onverstaanbaar was. Ik boog voorover zodat ik hem kon horen. Ik hoorde voetstappen op de gang, waarschijnlijk was het Ilse die hulp had gehaald. De deur ging open. 'Ga bij hem vandaan.', zei iemand streng. Ik draaide me om maar bleef naast de gewonde jongen op de grond zitten. 'Ilse, geef me de kans om het uit te leggen, alsjeblieft!', riep ik smekend. Ze liep naar me toe en pakte met haar ene hand mijn kin vast. Met haar andere hand gaf ze een harde pets tegen mijn wang. 'Ik denk dat het beter is als je gaat. Je familie bestaat uit niets anders dan slechte vampiers, en jij bent geen uitzondering. Verdwijn.' Ik stond knikkend op en liep naar de deur, waar Yvonne en nog twee vampiers stonden. Ze keken vol walging naar me, en zelfs toen ik ze voorbij was gelopen voelde ik hun ogen in mijn rug branden. Ik ging langs mijn kamer om me aan te kleden, en rende toen zo snel als ik kon het huis uit.

Toen ik aangekomen was bij de rand van het bos begon ik te rennen. Lisa had gelijk. Ik ben een monster, en niks meer dan dat. Slecht een zwak, slecht, en eenzaam monster. Een beest dat niet van ophouden weet en geen medelijden toont.

Het duurde niet lang voordat ik aankwam bij het einde van het bos, waar twee grote ijzeren poorten verschenen, omringd door vuur. Ik liep naar de poort maar ik werd tegengehouden door twee bewakers. 'Wat moet je?', bromde de een boos. Mijn arrogante kant werkte zich een weg naar boven, een kant waarin ik niet wist dat hij in me zat. 'Ik zou graag mijn eigen paleis binnen willen, als dat mag.' De bewakers liepen even weg en lieten me veel te lang wachten. Eindelijk kon ik ze weer aan zien komen. Toen ze voor me stonden maakten ze allebei een diepe buiging. 'Vergeef ons prinses.' Ik snoof even, maar besloot dat het beter was om het gewoon te laten gaan. Door de grote, inmiddels geopende ijzeren poorten liep ik terug naar binnen bij het paleis waar ik niet zo lang geleden nog was geweest, alleen dit keer deed ik het vrijwillig.