The Vampire Princess

13

Ik werd uit mijn concentratie gehaald door het gerinkel van glas en de kou van ijzeren handschoenen om mijn handen.

Pov Joey

De bewakers sloegen het glas wat ze zojuist tevoorschijn had gehaald direct uit haar hand, en deden de 'anti-gave' handschoenen weer om haar handen. Twee bewakers pakten haar stevig vast, elk een arm. Zo sleepten ze haar mee naar de deur. 'Lisa, nee!' riep ik. Ik begon te rennen, naar haar toe. Ze mochten haar niks aandoen. Ik ging nog liever dood. In één seconde stond ik naast haar. 'Joey! Laat ze me niet meenemen!' Ik zag de angst in haar ogen. Ze stribbelde hevig tegen, in een poging om uit de greep van de bewakers te komen. Maar nog voordat ik iets kon doen, voelde ik een steek in mijn rug. En nog een. En nog een. Ik viel op de grond neer en het werd zwart voor mijn ogen. De steken verspreidden zich naar mijn benen en armen. Zo'n pijn had ik nog nooit gevoeld. Het laatste was een wanhopige schreeuw van Lisa in de verte, daarna voelde ik niks meer.

Pov ?

Een klein meisje kwam naar me toe gerend. 'Snel snel! Kom mee! De koning wil jullie nu meteen in de vergaderzaal!', ik knikte en volgde het meisje, Karla. In vijf seconden stonden we voor de zaal. Er stonden meer bewakers bij de gouden deur dan normaal, waaronder Valentina. Valentina leek heel ongevaarlijk, maar haar gave was geweldig. Ze kon mensen verlammen met haar gedachten. Gewoon zomaar. Het ene moment liep iemand, het volgende moment lagen ze. Als zij hier was, was er iets goed fout gegaan. Ik en Karla werden herkend door de bewakers en de deur ging met een krakend geluid voor ons open.

'Daar zijn jullie eindelijk.', brulde een stem zodra we naar binnen stapten. Die stem behoorde tot de koning. 'Het is dat ik je nodig heb, anders had ik je al lang onthoofd!', de koning wees naar mij, met zijn lange, dunne vinger. Ik knikte alsof het me speet en ging toen zitten. 'De reden dat ik jullie hier vandaag bij me heb geroepen, is om een meisje.', hij grinnikte even. 'Mijn dochter.' Hij wreef in zijn handen en keek de zaal rond, hopend op allerlei geschokte reacties. 'Uw dochter?', zei iemand bespottelijk. Ik wist niet wie het was, maar aan zijn gezicht te zien was hij waarschijnlijk een beul. 'Mijn dochter.', herhaalde de koning, zogenaamd vriendelijk. Hoe bedoelde hij, zijn dochter? De koning had toch helemaal geen vrouw? Het was traditie dat zodra de koning of koningin zijn of haar soulmate had had gevonden, hij of zij dit groots zou vieren met het hele land, gevolgd door een bruiloft. Had de koning een kind met iemand die niet zijn soulmate was? 'Jullie zullen vast allemaal in de war zijn. Ik heb namelijk helemaal geen vrouw. Althans, dat is wat jullie denken. Ik heb wel degelijk een vrouw.' Nu was ik helemaal in de war. 'Mijn vrouw...', ik zag emoties die ik nog nooit eerder op het gezicht van de koning had gezien. Aarzeling, twijfel. Angst. 'Is een mens.', maakte hij zijn zin af. Ik hoorde een aantal vampiers een kreetje slaken van verbazing. Ik zelf stond er ook versteld van. Een mens? Hoe was dat mogelijk? En waar was ze dan? Ze kon niet hier zijn, dan hadden we haar ademhaling al lang gehoord. Haar bloed horen kloppen. Dan had iemand haar al lang leeggezogen.

Pov Lisa

Opnieuw liepen we door de hallen van vuur. De vingers van de sterke bewakers knepen pijnlijk in mijn schouders. Voor ons liep een jongen, met donkerblond haar. Wat hij hier deed wist ik niet. Voordat ik werd meegenomen had de koning hem iets toe gefluisterd, waarschijnlijk moest hij me naar de kerkers brengen. Ik was bang, afgrijselijk bang. Wat zou er nu met me gebeuren? Zou de Rapungi me slaaf maken? Of nog erger? En was zouden ze me Joey doen? Ik raakte in paniek. Wat als ze hem alsnog zouden vermoorden? Het was afgrijselijk wat er zojuist in die zaal was gebeurt. Hij probeerde me alleen maar te helpen. Tranen welden op in mijn ogen als ik dacht aan hoe hij op de grond lag te spartelen en te gillen. De donkerblonde jongen die nu voor me liep had naast hem gestaan, te lachen.

We liepen naar een gigantische trap toe, die vanaf twee kanten bijeen kwam en naar boven leidde. Kerkers waren meestal ondergronds, dus ik voelde een sprankje hoop. De trap was zwart geverfd en bekleed met rood fluweel. De leuningen waren opnieuw versierd met goud. Nadat we voor mijn gevoel honderden treden hadden beklommen, liepen we door een lange gang, maar dit keer wel zonder vuur, wat al een stuk beter was. Het zag er hier best wel normaal uit, uitnodigend zelfs. We stopten bij een houten deur. De jongen opende hem en gebaarde de bewakers dat ze me naar binnen moesten brengen.