Herkese merhabalar. Sık sık bölüm yayınlamaya çalışan ama ne kadar başarılı olduğu tartışılır olan, yazarınız konuşuyor :) Aslında bu bölümü Eylem Mercier'in doğum günü için yayınlamak istemiştim ama bazı aksilikler sebebiyle azcık geçikti. Şöyle bir güncük kadar :( Umarım önceki bölümler kadar sevdiğiniz bir bölüm olur. Yorumlarınızla beni yalnız bırakmamanız dileğiyle çünkü sizin yorumlarınız benim en büyük ilhamım :) Herkese iyi okumalar :)
..........................................
Eylem yaşadığı şaşkınlık hareket kabiliyeti dahası nefes alma yetisini dahi kısıtlarken öylece durdu adamın kolları arasında. Aslında yapabilse daha sıkı sarılmak isterdi adama ancak şaşkınlık öyle bir şeydi ki insanı düşünmekten bile alıkoyuyordu ve Fethi şu son günlerde kendisini o kadar şaşırtıyordu ki artık daha fazlası olamaz diye düşündüğü her hamleden sonra gelen hareket şaşkınlığını öncekinden bile daha fazla attırıyordu. Öylece ne kadar dikildiler kapı eşiğinde kestirmesi zordu ancak Eylem nihayet kendisine gelebildiğinde bunun ikisinin kokusunun birbirine karışmasına yetecek kadar uzun içindeki özlemi körükleyecek kadar kısa bir süre olduğunu düşündü.
"Öğrenmişsin." Dedi adamdan ayrılırken içindeki adını koyamadığı burukluk saklayamadığı heyecana karışırken. Yoksa Fethi gözlerinde, ayaklarının altına dünyalar serilmiş gibi bir parıltıyla kapısında belirmezdi. Bunu biliyordu çünkü bu adamı kapısında ilk kez buluşu değildi, adam Karabayır'da ya da o küçük ilçeden bir dünya uzaktaki Marsilya'da da kapısında belirmişti. Birinde gözlerinde çok sonradan fark ettiği bir görev telaşı diğerinde bariz bir acı vardı ve her ikisinde de yaptığı ilk şey kadını kendisiyle bir bütün yapmak istermiş gibi sarmak olmamıştı.
"Öğrendim." Dedi Fethi yüzündeki gülümseme bir an bile silinmeden taşıyamadığı bir mutlulukla.Adamın mutluluk dolu yüzüne bakarken şefkatle gülümsedi Eylem gülümsemesine bile bulaşmış bir dinginlik vardı şu an üzerinde. Oysa bu anı hiç böyle düşünmemişti. Fethi'ye gerçekleri anlattığında yüzünde oluşacak muhtemel gururun ve sevincin içindeki tüm yıkılmışlıkları tek seferde unutturacağını düşünmüştü oysa içinde ne kadar solmuş çiçek varsa hepsini hayata döndüren bu gülüş bir yandan da içine farklı yıkılmışlıklar ekliyordu.
"Burada durmayalım böyle." Dedi mutlulukla dolu olduğunu düşündüğü sesinin aksine dokunuşlarına geçen bir kırıklıkla uzanıp adamın elini tutarken "İçeri geçelim."
Fethi önce elini kavrayan ele sonra da kadını can kırıklıkları ile dolu bakışlarına çevirdi bakışlarını yüzündeki büyük gülümseme yerini ufak bir tebessüme bırakırken hafifçe başını sallamakla yetindi. Kadın önde adam arkada küçük salona ilerlerken gevşekçe birbirini tutan ellerini ayırma girişimin de bulunmadı ikisi de. Oldukça geniş üçlü koltuğa dip dibe sayılacak bir yakınlıkla oturdular.
"Bir şey olmuş." Dedi Fethi mutluluğu su yüzüne çıkan bariz bir endişe ile gölgelenirken. "Kötü bir şey."
Eylem hafifçe geriye çekilip baktı adamın yüzüne. Henüz terk edemediği veyahut terk etmek istemediği bir alışkanlığın devamıymış gibi daha bu sabah tıraş olmuş gibi duruyordu. Kaşları hafifçe çatılmış, göz bebeklerine merakla karışık bir endişe yerleşmişti. O an fark etti Eylem yaşadığı bu hayal kırıklığının sebebini. Tüm bu gizemin, gerçekleri adamdan sır gibi saklıyor olmasının asıl sebebi onu tehlikeye çekmek istemeyişi değildi. Bu da vardı elbet ama bir şekilde adamın zaten hep tehlikenin içinde olduğunu, buna alıştığını ve hatta bunu sevdiğini biliyordu. Eylem içten içe tüm bu gizli kapaklı işlerin tek sebebinin az önce Fethi'nin gözlerine yerleşen o parıltının Eylem bir Fransız ajanı da olsa, başka bir ülke için çalışıyor olsa da orada olmasını isteyişi olduğu fark ediyordu. Yine de kendisine itiraf ettiği bu şeyi adama itiraf etmedi. Hafifçe başını sallarken bunu görmezden gelmeye çalışarak gülümsedi zira adamın hayatı boyunca hiç kimseyi ülkesinden daha fazla sevmeyeceğini; adam ülkesi uğruna kolu yerine canından olmayı tercih ettiği an fark etmişti.
