Heryerim çok ağrıyordu. Gözlerimi acıyla açmaya çalıştım. Etrafa baktığımda arasokağın birindeydim. Dün Taeye seslenmiştim. Ama duymamıştı. Bu kadar acı çekerken gülerek önümden geçmişti. Sanırım bu canımı yaralardan daha çok yakıyordu. Yavaşça ayağa kalktım. Zar zor adım atıyordum. Geceye kıyasla daha iyi olsamda. Kötünün iyisi halimdi bu. Kenarda ekranı kırık olan telefonumu gördüm. Almak için eğildiğimde karnıma bıçak saplanır gibi ağrılar girmişti. Elime alıp yavaşça dikleştim. Yoongiden okula gittiklerine dair mesaj vardı. Merak etmemişlermiydi yani? Ah doğrusu dün ne yaptılarsa onun neşesinden ne kadar umursıycaktı ki. Cevap yazmak için tıkladım. Zar zor çalışan dokunmatikle yazmaya başladım. "Ah tamam. Ben 1-2 hafta olmıycağım bi akrabam hastalanmış onun yanında olacağım beni merak etmeyin iyiyim." yazıp gönderdim. Endişelendirmek istemiyordum. Bir yandanda sinirliydim. Yavaşça eve doğru yürümeye başladım. Dokunsalar sokağın ortasında ağlıycaktım. Etrafımdakiler bana bakıyordu. Hastaneye götürmeyi tavsiye ediyolardı. Teşekkür ederek eve doğru ilerledim. Sonunda ulaştığımda cebimdeki anahtarı çıkardım. Anahtar sayesinde bacağıma yediğim tekmenin artan acısı gelmişti bi an aklıma. Derken kapıyı açtım ve içeri girdim. Banyoya doğru ilerledim. İlkyardım çantasından gerekli malzemesi aldım. Teker teker ulaşabildiğim yaralara sürdüm. Hadi ama şuan Taenin yapması lazım değilmiydi bunu. En azından kötü olduğumu hissetmesi falan? Yada ben kendimi onun beni sevdiği gerçeğine fazla kaptırmıştım. Acıyla vücuduma baktığımda heryerimin morarmış ve yarabere içinde olduğu gerçeği bir kez daha farkettirmişti kendini. 1-2 haftada umarım geçerdi hepsi. Yaralarımı temzileyip çantayı banyoya geri koydum. Mutfağa indim. Yürüme hızımdan dolayı işlerimi halletmem uzun sürüyordu. Kapağı açtım birkaç şey attım ağzıma ve kapattım. Fazla iştahım yoktu. Enerjimde yoktu. Odama çıkmak çok acı verici olucağından en yakın yerde uyumak daha iyiydi. Koltuğa geçtim ve televizyonu açtım. Yarım saat boyunca canım acımadan yatıcak bi pozisyon aradım ve bulduğumda haraket etmemeye özen gösterdim. Yavaşca uykum gelmişti sonrasındaysa gözlerimi kapatmıştım.
Acıyla geri açtığım gözlerim ağlamamak için kendini zorluyordu resmen. İnanılmaz canım acıyordu. Bu şekilde nası dayanıcağımı bilmiyordum ama dayanmalıydım. En son kendimi zorluyarak uyumayı denedim ve yeniden gelen uykuya yenik düşmek fazla sürmemişti.
---------------------------------------------------------
Ardarda atınca bu bölüm biraz daha kısa oldu ama olsundu.
Oy verirseniz ve yorum yaparsanız sevinirim..
İyi okumalar..
İnstagram: bitibiti.bities
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Taekook•ΓHE MФSΓ•
Fanfiction-Mesaj gönderimini iptal etsende bildirimde kalan kısmı okuyabiliyorum. Şuan mesaj atmasına mı sevinsem yoksa rezilliğime mi üzülsem karar verememiştim.
