Stappen in Las Vegas op een vrijdagavond, is het leukste wat ik mij kan bedenken.
Ik ben trouwens Charlotte Jackson. Maar iedereen noemt mij Char, een koosnaampje.
Ik ben 17 jaar oud, en drink soms toch af en toe wel een glaasje alcohol. Ik word bijna 18, dus dan is het geen probleem meer.
Ik zit op volleybal, in Dames 1. Ik volg een opleiding mode, fotografie, design & ontwerp in South Las Vegas. Mijn leventje is als ieder ander, een studente uit Las Vegas.
Ik hoop dat dat niet zou veranderen,
ik houd niet zo van plotse veranderingen..
Maar, even terug op de eerste zin:
ik ga vanavond uit naar de Witte Tent.
Met wat vrienden van me. Lieke en Emma zijn mijn hartsvriendinnen sinds de brugklas. Ook hun vriendjes gaan mee, Michael en Jesse.
Ik ben loner, ik weet het. Maar zo gaat het al twee jaar zo, toen Michael en Lieke wat kregen. Jaloers? I don't know. Maar op dit moment boeit het me niet zo veel. Ik ben meer bezig met mijn studie en mijn toekomst. Ik zie nog geen relatie groeien.
"Char, wat ben je toch weer droog. Vindt je deze jurk nou leuk of niet?" Lieke draait een rondje voor de ingang van de Witte Tent.
Ze heeft een zilveren, fluwelen jurk aan met een V-hals. Op zich staat het haar wel mooi, maar ik zou het nooit gekocht hebben.
"Het staat je prachtig, Liek. Alleen had ik zoiets nooit aangedaan." We leveren de kaartjes in bij de ingang en lopen het feest tegemoet. "Jij hebt ook maar een zwart jurkje aan, maar je vormen passen er wel goed in!"
Ik kreeg een rood hoofd en trok aan Emma's haren. "Ems, doe normaal!" "Wat? Is een groot compliment hoor!" Reageert zij lachend.
*Skip de Witte Tent*
Het is 02.01 en ik moet per trein naar huis.
Ik ben bekaf, ik kan zo in slaap vallen.
Eenmaal de trein ingestapt, app ik Lieke en Emma dat ik onderweg ben naar mijn appartement. Zij denken, (zoals altijd weer)
dat ik de trein zou missen. Dit keer hebben ze ongelijk! Ik kijk een beetje rond, maar zie niet heel helder meer, ik heb in totaal 6 biertjes op.
Ik het lijkt alsof een goed uitziende jongen naar me zit te staren, verderop in de trein.
Het kan ook zijn dat ik het me verbeeld.
Dus schud ik mijn hoofd en kijk nog even op mijn telefoon. Tien minuten later remt de trein en probeer ik op te staan. Maar ik ben duizelig, mijn benen voelen net als een drilpudding die elk moment op instorten staat. Dat val ik bijna, over een trapje. Ik voel een hand om mijn middel en de andere tussen mijn knieholtes. Ik word dragend naar buiten gebracht. "Huh?" Als ik neer ben gezet, draai ik me duizelig om. "Gaat het? Je ziet een beetje witjes." Het is de jongen die (volgens mij) naar mij zat te kijken! Hij lacht naar me, maar ik ben er echt niet bij met mijn hoofd. "Je bent uitgeweest, hè?" "I-ik moet naar.. h-huis."
Ik doe een poging om naar huis te lopen, maar ik wordt bij de hand gegrepen. "Not too fast! Je bent er niet bij met je hoofd, dus kan ik je beter naar huis brengen. Anders gebeurd er dadelijk nog wat met je." Ik knik moeizaam.
"Come with me." De jongen komt me bekend voor, maar ik kan hem niet plaatsen.
In mijn hoofd bonkt het van alle kanten.
Hij neemt me mee naar zijn fiets.
Ik ga achterop zijn bagage zitten, en hij begint te fietsen. Ik ben zo moe, dat ik tegen zijn rug aanleun. Met mijn handen pak ik zijn middel vast. "Je hoeft me alleen te vertellen waar je woont." Zegt hij zachtjes. "Crossstreet 121."
Ik voel de wind door mijn haren ruisen.
Even later stap ik af en draai ik de deur open.
De jongen glimlacht naar me. "Goodnight."
Fluistert hij. Ik probeer met moeite een glimlach tevoorschijn te halen.
"Goodnight." Zeg ik terug.
Ik val in een diepe, maar vervelende slaap.
*Skip de nacht*
's Morgens word ik wakker van de fluitende vogels. Ik kijk op de wekker, het is 06.25.
Shit, denk ik. Ik ben vannacht wel 3 keer wakker geworden en heb de hele tijd lopen denken over die jongen. Wie was hij eigenlijk?
Ik besloot op mijn laptop wat informatie te zoeken, ook al wist ik nauwelijks wat over hem. Ik scrolde door een pagina waar je op kon zien wie gisteren in de trein is gestapt.
Heel veel onbekende gezichten, en verder was ook niets te vinden. Opeens vond ik een foto op twitter van een meisje dat rond 02.15 ook in de trein was. Zij schreef onder haar post: "@camerondallas gespot om 02.14
in de trein!💓Omg😭 Love him!"
De foto leek verbazingwekkend op de jongen die mij naar huis bracht! Hij had dezelfde Nike-pet op en droeg een jas van Adidas.
Wie is Cameron Dallas? En heeft hij fans?
Comment Auteur:
Heeey, ik hoop dat jullie het een leuk begin vinden! Geef maar opmerkingen als ik iets moet veranderen aan de schrijfmanier of de spelling.Maar de inhoud zelf, blijft een verassing natuurlijk ;)Ik probeer om de drie dagen een Hoofdstuk te plaatsen,
het lukt niet altijd, want ik heb ook mijn eigen leven. Nu heb ik toevallig vakantie, dus plaats ik miss wel elke dag!😇
Erg bedankt als je het gelezen hebt! Vergeet niet in je favorieten te zetten en een reactie te plaatsen van wat jij ervan vindt. Delen met vrienden zou erg gewaardeerd worden!
xoxo💓
YOU ARE READING
I Could Take You ft. Cameron Dallas❤️
Fanfiction{COMPLETE} ~ "Kom er nou even bij liggen, je bent alleen maar aan het werken." Ik poets met een keukendoekje het aanrecht schoon. "Nee hoor, vandaag had ik een dagje vrij." Plots word ik bij de pols gegrepen en beland ik met een dreun op zijn opge...
