An I LOVE YOU from the Past

Chapter 44 • Missing you...

Photo made by me...

Photo Quote:

I miss you...

Who wouldn't?

I want to be with you...

But I couldn't...

******

March 1893

Crystal's POV

Everything's going fine...

Masaya na ang lahat.

Andito ako ngayon pinagmamasdan siya...

Ang lalakeng mahal ko...

Na mamahalin ko sa malayo...

Ginagawa ko to dahil mahal ko siya...

"Paumanhin Binibini ngunit ano ang iyong ginagawa dito?" Nagulat ako sa nagsalita. Si Leonardo.

"Ah- Eh- Wala... Naligaw lang... Sige alis na ako..."

"Sige..." Sabi niya at umalis na.

Bigla nalang tumulo ang luha ko.

Nakalimutan niya na nga talaga ako.

December 25 2020 - 12 mn

Alexandria's POV

"MERRY CHRISTMAS!!!"

"UY! Alexia! Kanta naman diyan!" Sabi ni Mama na ngayon ay 1 month pregnant.

"Okay mama! Pero chorus lang." Sabi ko at nagnod sila.

"Sana ngayong pasko ay maalala mo parin ako... Hinahanap hanap pag-ibig mo... At kahit wala ka na... Nangangarap at umaasa pa rin akong... Muling makita ka... At makasama ka... Sa araw ng pasko..." Kanta ko at with feelings...

Miss ko na siya... Isang beses ko lang siya na nakasama sa pasko pero... Masaya ako noon...

Sana makasama ko siya ulit...

"Anak! Ang lalim naman ng pinaghuhugutan mo?!" Sabi ni mama.

"Oo nga may namimiss ka ba?" Sabi ni ate at kumindat.

"Wala naman po... Trip ko lang!"

"Ah ganun ba! Kainan na!!" Sabi ni papa.

Nilapitan naman ako ni Ate.

"Miss mo na ba si Blaze-KalokaLike?" Sabi ni Ate.

"Ate! Nasasaniban ka ba?"

"Huh? Bakit?" Tanong niya.

"Bakit ganyan ka magsalita? At oo siyempre... Miss ko na si Lazaro. Hindi ko naman yun pwede sabihin kay mama at papa"

"Ok! I understand that! Bukas pupunta tayong pampanga!" Sabi ni ate at kumindat.

Pupunta kaming Pampanga! The right place where we found love... But sadly found it at the wrong time...

••••••

"Hello Pampanga!! Welcome me back!!"

"Uyy! Tara!" Sabi sa akin ni Ate. Sumakay kami sa tricycle.

At nagulat ako noong bumaba kami sa hardin ng rosas.

"Wow! Mas gumanda pa dito!" Sabi ko at pumasok sa may gate nito.

"Ni rent ko ang kubong iyon" sabi ni ate at tinuro ang kubong...

Nanlaki ang mata ko.

Yun yung kubo kung saan kami... Palaging nandoon.

"Tara!" Sabi sa akin ni Ate.

"Wow thank you ate!" Sabi ko pagpasok namin.

"Tayo daw ang kauna-unahang nagrent nito kasi daw hindi daw naaatract ang mga guests kubong ito" sabi ni ate.

"Wow! May ganoon!"

"Tara kain na tayo tapos pupunta tayo sa Mt. Arayat! Sa sikretong kubo!" Sabi ni ate. Paano to nalaman ni Ate?

"Ate paano mo--"

"Kay Crystal. Wag ka nang magtanong pa! Ok!" Sabi niya.

"Ok..."

••••••

"Andito na tayo!" Sabi ni ate. Nakita ko yung ayos nito dati ganoon parin. Nakita ko rin yung liham na binigay ko kay Lazaro. Nandito rin.

Pero nakita ko na may liham na nasa tabi nun.

Binuksan ko at binasa. Nang makita kung kanino galing naiyak ako...

Para sa mahal kong babaeng mula sa hinaharap,

Alexandria Maribella

Alexia... Nababadya ko na malapit na ang aking kamatayan... At nais kong mamatay sa lugar kung saan tayo nangako sa isa't isa... At dito yun...

Hihintayin nalang kita... Kahit gaano katagal...

Mahal na mahal kita...

Sana maging masaya ang buhay mo...

Sana sabik ka rin na makita ako..

Ngunit kung magmamahal ka ng iba...

Ayos lang... Hindi ko kontrolado ang puso mo...

Ang gusto ko lang ay...

Wag mo akong kalimutan...

Naghihintay,

Lazaro Alfonso...

Kaya ayun todo iyak ako ngayon...

"Shhh.. Tahan na Alexia..." Sabi ni Ate. Kaya niyakap ko siya.

"Ate... Bakit masakit magmahal?" Sabi ko habang umiiyak.

"Hindi masakit magmahal... Actually sobrang saya magmahal... Ang masakit ay yung consequences ng pagmamahal... Dahil kung magmamahal ka.. Laging nandyan ang sakit para sirain ang masaya niyong mundo... Pero one day... Yang sakit na yan, mawawala din yan! Dahil pag nalagpasan mo ang lahat ng sakit... Unti unti mong marerealize na worth it na nasaktan ka dahil sa panahong iyon ang pagmamahal na ang nagwagi!

Tandaan mo Alexia... Love is a four letter word that anyone can experience, anyone can give, anyone can feel... But only a certain number of people can understand that this four letter word is not just a feeling but a challenge... A challenge that most of us doesn't win... But if you do win... You are so lucky!

Kaya ok lang ang masaktan! Dahil normal lang yan! Dahil alam ko! You can win the challenge" mahabang explaination ni ate.

"Of course ate! I will win the challenge! Ako pa! At thanks for the advice!!"

"Your welcome!" Sabi niya at ngumiti. Ngumiti din ako.

Ang swerte ko talaga sa ate ko!!!

******

Buti ka pa Alexia may ate!! Ako wala!! Ako kasi ate eh!!! Huhu! Ang hirap maging ate!! 😭

Last chapter ang next, then prolouge.

Vote if you liked it!
Comment your thoughts/suggestions!
Follow me if you want!

-MYCAsophie13
😂😂😂