An I LOVE YOU from the Past

~Chapter 27 ♥ Sandaling tayo lamang~

Photo made by me

Photo Quote:

Why do I feel like everything is against me?

AND I HATE IT!

I hate myself... For Loving You...

Alam niyo ba kung bakit minsan picture, minsan quote ang nakalagay sa media?

Kasi pag wala akong maisip na quote picture nilalagay ko!

Ang ganduh ng reason diba!

FYI 1:25 am na ngayon habang magstastart na akong magsulat! Eto na... Magsisimula na ako!

(Ngayon ako sinipag eh! Tatamarin na ako mamaya!)

******

|Chapter Twenty Seven ♥ Sandaling tayo lamang|

Alexandria's POV

Umalis na sila Crystal at Leonardo. I wonder what could happen...

Nga pala! December 8 na mga bes!!! Malapit na akong umuwee!!!

Nandito nga pala kami sa isang shop thingy at pumipili ng pang kasal. Tss! Maaaksaya lang pera niyo! CHE!

MAY MAHAL SIYANG IBA!!!!

Hahahah nakakabaliw pala mapunta sa nakaraan! O baka sadyang baliw talaga ako!

Hahah LOL! Char!

"Anak tingin mo ba ay maganda ito?" Tanong ni Ina.

Tumango nalang ako. No choice eh! Ganern yung mga clothing sa sinaunang panahon! Sabagay hindi ko naman yan masusuot eh!

Pak Ganern!

Hahah saya ko ngayon noh!
Sana walang panira ng mood ko!!!!

Sasapakin ko mga panira ng araw!

Tsupe!!!!!

Nag shopping ala 18th century ang peg po kami!!! Ng halos buong umaga buti nalang tapos na kami ng mga 3:00 at nasa bahay na kami noon.

WAIT! ano kayang nangyari kina Crystal?

Crystal's POV

At dahil sa kapangyarihan ko, eto ako ngayon hindi natataranta o nababagabag...

Pero malapit na mawala, siyempre may limit din ito! At hindi pwedeng ulitin agad.

"Binibini tapos na po ba tayo?" Tanong ni Leonardo in a formal way. At kahit na manhid ako ngayon... Nararamdaman ko pa din na malungkot siya. Hayyss!

Gusto ko na ngang basahin ang isip niya pero... 'Wag na!

"Oo, maari na tayong umuwi... Tara na!" Sabi ko. At bigla kong naramdaman na bumalik na ako sa dati. Tapos na yung pagiging manhid ko!

At dahil doon napatitig ako sa mga mata niya... At naramdaman ko na nasasaktan na ulit ako.

"Sabi ko... T-Tara na!" Sabi ko sabay iwas ng tingin. NAUUTAL NANAMAN AKO!

Naglakad na ako papunta sa karwahe pero... Hinawakan ni Leonardo ang kamay ko.

Bumilis nanaman ang tibok ng puso ko!

Bakit kasi hindi naghintay na makarating ako sa bahay bago mawala yung mahika!!! Naman o!!

"WALA KANG KARAPATAN NA HAWAKAN AKO!" Nagkunwaring glit ako. Naman talaga! Pinapahirapan mo ako sa pag-pipigil konng damdamin ko.