How can they say such things in front of the woman I love? Insensitive, selfish couple. Yes, they're my parents. But Reese is my everything. I'm willing to sacrifice my throne for her. Kakayanin ko na mawala ang lahat, huwag lang siya.

I made a vow. I will only love once and it will surely last till my last breath. At si Reese ang babaeng minamahal at mamahalin ko. Siya lang.

We are the most respected and feared underworld leaders in the underground business. Ano pa ba ang gusto nila? Hindi pa ba sapat ang mga na-achieve ng Mafia namin? Tss.

"Now who talks like my girlfriend isn't here?" I sounded sarcastic, I don't care.

This conversation will be over if they continue pissing me off. Ayoko sa lahat ay iyong kinokontra ang mga desisyon at kagustuhan ko. I know myself very well and I know what's best for me. Reese is the best for me, she's incomparable to that bitch. Nothing more, nothing less.

"Okay lang." Napatingin ako sa kanya, how lovely.

"No, it's not okay. They're insulting you in my face. I know you are extraordinary enough to feel calm and stable in this situation but I can't." I'm trying to calm down too, but they're getting into my nerves. The fuck. I am their son, they must understand me. Napagdaanan din nila ang ganito. Parang sila na ngayon ang parents nila na kinokontra din nila noong kabataan pa nila.

"Huwag kang ganyan, mga magulang mo pa rin sila."

Damn. How can I get mad when she's always like this? Her perfect face, her cold, and blank eyes. Those pair of orbs never fail to drown me. Siya lang talaga ang nakakapag ganito sa akin.

"Isang buwan, bibigyan kayo namin ng isang buwan para sa relasyon niyo. Pagkatapos ng tatlumpong araw, sana mapasaya mo kami sa desisyon niyong dalawa." Mama

"Bakit ba mas mahalaga pa sa inyo ang kapakanan ng Mafia kesa sa sariling kaligayahan ng anak niyo? I am not just your robot, I am your son. I have done everything for this clan and in return, you want me to marry the woman I can't love? Remember this. I. Will. Never. Ever. Marry. That. Woman." Tumayo na ako at hinatak ko ang sweetheart ko palabas ng conference room.

Narinig ko pa ang pagtawag nila sa pangalan ko but I didn't bother to look back. Kakabalik lang nila tapos ganito na ang ipapasalubong nila sa akin? Very well appreciated. Really. Tss.

"Ashton."

"Yes?" Hindi ko siya nililingon hanggang sa nakalabas na kami ng mansion.

Tumigil kami sa harap ng kotse ko at pinagbuksan ko siya sa front seat.

"Saan tayo pupunta?"

"Magtanan na tayo."

"Ano?" She's not surprised, she never raised her voice. In any expression or mood, her tone is still normal. And I don't know if she's shocked by my answer.

Pinaandar ko na ang makina ng kotse at minani-obra na ito palabas ng gate.

"If only I can, I will run away with you. But I still can't work because of my age. Maybe someday, kapag nasa ayos na ang lahat." Nakangiti ko siyang sinulyapan. Umiwas na naman siya ng tingin, she's always like that. I think she's feeling something inside her but she can't recognize it yet.

And it makes me feel relieved, that maybe, somehow she has feelings for me too. Kinakausap ko minsan ang Papa niya at positive ang resulta. Maaring nakakaramdam na din siya, sa wakas.

Wala akong sinasabi sa kanya dahil ayaw ko naman siyang pangunahan. Kaya ko siyang hintayin, hanggang sa maging normal na siya. At kapag dumating na ang araw na iyon, papakasalan ko siya kaagad. Malapit na.

The Perfect Weapon [COMPLETED]حيث تعيش القصص. اكتشف الآن