Brother's best friend

Hoofdstuk 34

|Rayan| //Zaterdag//

Ik ben geslaagd, net zoals de rest. In twee dagen is onze diploma uitreiking, wat betekent dat vandaag mijn enige kans is om het haar te vertellen.

Het is tien uur 's ochtends. Ik ben net wakker en ik wil gewoon meteen weer slapen, deze dag vermijden, maar dat kan niet. Ik moet het vandaag vertellen.

Tess: Hey, wil je misschien met mij mee naar de stad? Sammy is ziek en de meiden kunnen niet. Met de andere jongens wil ik niet. Laat me weten voor twaalf uur:)

Mijn hart lijkt wel een sprongetje maken. Ze vroeg mij van alle jongens om mee te gaan naar de stad! Ik lijk wel een schoolmeisje die net een berichtje kreeg van haar crush. Wat eigenlijk ook waar is. Fluistert een stemmetje me toe. Is dat echt zo? Voel ik wat voor haar? Zuchtend sta ik op van mijn bed en loop naar mijn spiegel waarna ik mijn hand over mijn gezicht haal.

Ik bedoel, ik voel me altijd vrolijker als ze rond mij is en ze zit bijna altijd in mijn gedachtes. Ook vertrouw ik haar meer dan de andere meiden en jongens uit onze vriendengroep. Maar zou het niet raar zijn? Het zusje van je beste vriend daten?

Ik laat een gefrustreerde zucht uit mijn mond komen, waarom is liefde, als dit liefde is, zo verwarrend? 

Ik: Is goed, beterschap aan Sammy, ik haal je om elf uur op.

Tess: Dankjewel, van Sammy en ik:)

Zuchtend loop ik naar mijn kledingkast en neem een paar kledingstukken waarna ik naar de badkamer loop voor een douche, de perfecte plek om na te denken.

Mijn haar is nog steeds bezig met drogen wanneer ik bij Tess aanbel om haar op te halen. Ze opent glimlachend de deur en dan besef ik me dat ik haar echt moet vertellen over de foto's, maar dan, hoe? Hoe gaat ze reageren en gaat ze me geloven?

'Hallo? Aarde aan Rayan, wakker worden.' Grinnikt ze terwijl ze voor mijn gezicht knipt met haar vingers. Ik glimlach ongemakkelijk en loop in stilte naar mijn fiets.

'Mag ik achterop? Ik ben nogal lui vandaag.' Vraagt ze waardoor ik lachend knik. Ik fiets zachtjes de stoep af waarna ze achterop springt en wanneer haar kleine armen om mijn middel wikkelen voel ik de vlinders wild in mijn buik vladderen.

Wat zeg ik? Het voelt wel alsof er een dierentuin openbarstte.

Als ze me niet gelooft en voor de rest van haar leven me zal haten moet ik zorgen dat ik vandaag haar glimlach fotografeer in mijn geheugen en misschien enkele foto's neem.

'Rayan, waarom ben je zo afwezig, is er iets?'

'Euh nee, nog een beetje m-' Ik kan mijn zin niet afmaken of Tess begint ontzettend hard te gillen. Als ik voor me kijk zie ik een bus om de hoek slaan en het lukt me nog om een scherpe hoek om te slaan zodat we niet onder de bus liggen. Tess stapt bevend van angst van mijn fiets af terwijl ze naar de grond kijkt met haar armen om zich heen.

'S-sorry ik-' Voordat ik wat kan zeggen slaat ze opnieuw haar armen om me heen terwijl ze zich trillend tegen me aandrukt. Ik sla voorzichtig maar troostend ook een arm om haar heen terwijl ik met mijn andere hand mijn fiets vasthoud.

'Ssh, we leven nog.' Fluister ik met een kleine grinnik waarna ze zich grinnikend van me losmaakt waardoor een leegte mij overspoelt. 'Sorry.' Fluistert ze dan waarna ze haar ogen afveegt. 'Maakt niet uit, je bent gewoon heel erg geschrokken.' Glimlach ik. 'Vertrouw je me nog om achterop te zitten?' Vraag ik lachend maar toch menend. Ze knikt waarna ik met een glimlach zachtjes begin te fietsen waarna ze weer achterop springt.

Wanneer we de stad in fietsen parkeer ik mijn fiets bij een hekje waarna Tess me naar het eerste winkeltje sleept, de H&M.

'Wat heb je nu precies nodig?' Vraag ik als we met de roltrap omhoog gaan. 'Een nieuwe jurk voor het afscheidsfeest, ik kan nog steeds niet geloven dat we geslaagd zijn.' Glimlacht ze waardoor ik ook begin te glimlachen.