Brother's best friend

Hoofdstuk 26

|Therese| (Zet het liedje aan! Het geeft misschien wat meer sfeer. Als het afgelopen is zeker opnieuw aanzetten!)

Rayans gezicht lijkt wel versteend. Geen emotie speelt op zijn gezicht. 'Rayan?' Fluister ik voorzichtig. Hij staat geluidloos op terwijl hij met zijn handen in zijn haar door mijn kamer ijsbeert.

'Waarom zei je dat niet meteen?' Schreeuwt hij naar me, zijn gezicht rood van woede. Van schrik deins ik naar achteren. Ik heb hem nooit echt boos gezien, misschien wel geïrriteerd maar dat was het.

'Ik.. Het spijt me Rayan.' Fluister ik terwijl ik me half achter een kussen verschuil. Even staat Rayan stil en draait zich voorzichtig naar me toe. Zijn ogen scannen mijn positie wat zijn gezichtsuitdrukking laat verzachten. Hij loopt voorzichtig naar me toe en hurkt naast me neer wanneer hij naast mijn bed staat.

'Sorry dat ik zo uitbarstte, ik..'

'Het is al goed.' Fluister ik met een kleine glimlach en leg mijn kussen opzij. Rayan zet zich voorzichtig op de grond en zijn hoofd op mijn matras. Het lijkt wel alsof mijn hand naar zijn bruine haren wordt getrokken. Voorzichtig haal ik mijn vingers door zijn haar wat verrassend zacht was omdat hij geen gel gebruikte. Even draait hij zijn hoofd naar me toe waardoor ik stop, maar als hij me een glimlach schenkt en weer naar mijn raam kijkt ga ik weer door.

Minuten zijn verstreken en ik durf te wedden dat we wel al een halfuur verder zijn, misschien langer. Rayans ademhaling is zo rustig en zacht dat ik me afvraag of hij in slaap is gevallen. Voorzichtig trek ik mijn hand terug en buig ik me naar voren zodat ik zijn gezicht kan zien. Zijn ogen zijn gesloten. Hij slaapt, zoals ik vermoedde.

'Ga verder.' Mompelt hij slaperig. Ik zet mezelf geschrokken recht waarna ik Rayan hoor grinniken. Plots pakt Rayan mijn hand en legt het op zijn hoofd. Lachend herhaal ik de bewegingen van net waarna ook mijn ogen na een tijdje sluiten.

'Hal,' De deur vliegt open waarna een enthousiaste Sammy naar binnenstapt, maar hij maakt zijn woordje wat minder enthousiast af. 'Lo?' Rayan en ik draaien ons beide geschrokken om en zien Sammy fronsen.

'Yo Sam.' Lacht Rayan ongemakkelijk terwijl over zijn gezicht wrijft. Ook ik haal mijn handen over mijn gezicht om de slaap uit mijn gezicht te vegen. Al gauw komen ook mijn vader en moeder in de deuropening staan wat dus drie verbaasde blikken oplevert.

'Hoe kan het dat jullie al thuis zijn?' Vraagt mijn vader waardoor mijn wangen beginnen te gloeien.

'Op school is het uitgegaan tussen Finn en Tess. Ze voelde zich daardoor niet zo lekker en ik stelde voor om bij haar te blijven zodat ze niet alleen is.' Ik kijk geschrokken naar Rayan die zojuist een deel van de waarheid heeft verteld. Als ik naar mijn ouders kijk zie ik dat mijn moeder een hand voor haar mond heeft, net zoals mijn vader. Sammy kijkt zo kwaad naar de muur achter me alsof Finn daar staat.

'Gaat het lieverd?' Vraagt mijn moeder die naar me toe loopt, oogrollend knik ik met een kleine glimlach.

'Dankjewel lieverd, voor het oppassen van mijn dochter.' Glimlacht ze naar Rayan.

'Geen dank mevrouw, ze is mijn buurmeisje, het zusje van mijn beste vriend en ook gewoon een vriendin van mij.' Glimlacht hij waarna mijn moeder breder glimlacht, maar ik voel ergens een dubbele pijn.

'En ook gewoon een vriendin van mij.'

Ach laat het maar ook, je moet eerst Finn vergeten daarna kan je voor jongens kijken. Fluistert een stemmetje ver in mijn achterhoofd me toe waar ik het volledig mee eens ben.

Mam en pap lopen langzaam weg waardoor Rayan en Sammy overblijven. 'Yo Sammy, gaat het?' Vraagt Rayan die naar hem toe loopt. Sammy knikt waarna hij iets in Rayans oor fluistert waar ik niks van hoor. Als ze klaar zijn loopt Rayan naar de gang terwijl hij de deur achter zich sluit. Sammy loopt naar het voeteinde van mijn bed waar hij plaatsneemt.