Brother's best friend

Hoofdstuk 23

|Rayan| //Dinsdag//

Het is dinsdag. De schooldag is voorbij, tenminste, voor de meeste. Ik moet nog een uurtje doorbrengen op school samen met het toneelgroepje.

Hoe het gaat met mijn tatoeage? Goed. Mijn moeder's reactie, niet zo goed.

{Flashback}

Zuchtend open ik de deur waarna ik meteen naar boven ren om mijn tasje te dumpen. Voordat ik weer naar beneden loop neem ik een diepe zucht en denk ik na over wat ik ga zeggen, want onderweg naar huis dacht ik alleen maar aan wat mijn ouders hun reactie kon zijn.

Wanneer ik denk dat ik er klaar voor ben ren ik weer naar beneden waar mijn moeder in de woonkamer zit met mijn vader. Als ik de woonkamer binnenloop kijken ze me glimlachend aan terwijl ze 'Hey Rayan' zeggen. Ik mompel zachtjes 'Hey' terug en plof neer in de stoel tegenover hun. Mijn bovenarm glijd langs de arm van de stoel waardoor ik sis van de pijn.

'Is er iets lieverd?' Vraagt mijn moeder geschrokken terwijl ze naar voren schiet. Haar bezorgde blik zorgt er voor dat ik meteen spijt krijg van mijn actie, ze gaat dit niet leuk vinden. Zij gaan dit niet leuk vinden.

'Ik heb.. Ik heb een tatoeage laten zetten met de jongens.' Zucht ik in een keer waarna mijn moeders ogen vergroten. Mijn vader draait zijn hoofd langzaam naar me toe, en ook zijn ogen zijn wagenwijd open.

'Je hebt wat?' Gilt mijn moeder terwijl ze opspringt. Mijn vader staart me maar geschrokken aan. 'Waar?'

'In het afgelegen deel van Mechelen?'

'Ze bedoelde waar op je lichaam.' Grinnikt mijn vader waardoor mijn moeder een boze blik aan hem schenkt. Lachend draai ik mijn rechter bovenarm naar hun toe waardoor mijn moeder begint te gillen.

'Rayan je maakt een grapje toch?'

'Ik vind hem wel leuk.'

'Marcus!' Gilt mijn moeder waardoor ik begin te lachen met mijn vader. 'Christine, hij is achtien. Dit jaar studeert hij af en woont hij misschien met zijn vriendin of vrienden.' Vertelt mijn vader rustig waardoor mijn moeder zich beduusd op de bank laat vallen.

{Einde flashback}

'Ik kan nog steeds niet geloven dat je die tatoeage hebt.' Grinnikt Camille terwijl ze er naar staart. Lachend lopen we het lokaal in waar iedereen weer bezig is met kletsen en hun ding. Met z'n drieën lopen we een beetje naar achteren waar de rest die een rol in de film speelt zit.

'Maar dus, Rayan je bent bijna jarig.' Begint Camille waardoor ik zuchtend wegkijk. Mijn verjaardag vind ik niet echt iets speciaals. Ik vierde het met mijn familie, maar eigenlijk ook niet. Familie kwam langs, even leuk doen en daarna zat ik wat afwezig op mijn telefoon, alleen in een hoekje. Gelukkig veranderde dat toen ik Camille leerde kennen, maar nu is dat anders. Ze is mijn vriendin niet meer.

'Wanneer?' Vraagt een duidelijk verwarde Tess waardoor ik begin te lachen. 'De twintigste.' Antwoord ik met een lachje waarna ik wegkijk.

'Oh mijn God, waarom wist ik dat niet?' Camille en ik halen beide onze schouders op waarna we beginnen te lachen. Als we gestopt zijn met lachen begint Tess geheimzinnig te grijnzen waarna ze naar Camille toe buigt. Ze fluistert wat in haar oor waarna Camille enthousiast knikt.

'Waar smoezen jullie over?' Vraag ik na een tijdje waardoor Tess terug normaal zit en onschuldig glimlacht. 'Niks.' Ik rol lachend mijn ogen waarna we worden geroepen door de rest die in de film speelt.

Als toneel eindelijk voorbij is besluit ik langs Lindsey te gaan, maar voordat ik dat doe ga ik naar de Starbucks om haar favoriete drankje te halen. Witte, warme chocolademelk.