polaroid || bts

douze

Ο Hoseok κράτησε μια μαργαρίτα στο χέρι του. Στριφογυρισε μερικές φορές το κοτσανι της ανάμεσα στα δάχτυλα του. Ήταν φθινόπωρο και ο ουρανός δεν έδειχνε καθόλου όμορφος με γκρίζα σύννεφα σκορπισμενα στον μεγάλο θολο. Ωστόσο, ο τρόπος με τον οποίο ο αέρας ανακάτευε τα μαλλιά του και στεγνωνε τα δάκρυα στα μάγουλα του, η μυρωδιά βρεγμενου γρασιδιου και το λεπτό λουλούδι στα χέρια του, του θύμισε αρχές Μαρτίου στον κήπο του παλιού σπιτιού του στο Gwangju.

Όταν η μητέρα του ακουραστα του έδειχνε πως να φτιάχνει στεφάνια από λουλούδια και ο εφταχρονος εαυτός του ήταν ανεπειδεχτος μαθησεως. Όταν του έλεγε πως τα λουλούδια είναι κι αυτά σαν τους ανθρώπους και όταν τα μαδας χάνουν ένα κομμάτι του εαυτού τους και πονάνε. Όταν παραμεριζε τα μαλλιά του με τα λεπτεπιλεπτα προσεχτικά της δάκτυλα, πέρναγε ένα κόκκινο γαρυφαλο στο αυτί του και αυτός της χαμογελουσε. Η μυρωδιά της κολωνιας της και ο τρόπος με τον οποίο τον κοιτούσε κάθε φορά που ένιωθε περήφανη.

Η λέξη μητέρα ήταν πια γιαυτόν απροσδιοριστη. Η βιολογική του δεν ήταν πια εκεί και αν κάποτε θεωρούσε τον Seokjin δεύτερη 'μητέρα' του αυτό δε ίσχυε τώρα. Τον θεωρούσε υπεύθυνο για την αυτοκτονία του Yoongi, για τον θάνατο της μαμάς του, του πιο σημαντικού ανθρώπου γιαυτόν.

Η τελευταία του ελπίδα, ο Jimin, έδειχνε να τον αγνοεί εντελώς από τότε που ο Jungkook έχασε τον Yoongi. Όμως, δεν μπορούσε να τον κατηγορησει για τίποτα. Θα ήταν καθαρά εγωιστικο από μέρος του να θυμώσει, ειδικά όταν ο Jungkook πραγματικά χρειαζόταν τη στήριξη του.

Από την άλλη πλευρά ένιωθε υπερβολικά απέξω. Δεν είχε κανέναν λόγο στη διαφωνία ανάμεσα στον μικρότερο και τον μεγαλύτερο της παρέας, κανένας δεν του είχε πει τι ακριβώς είχε συμβεί. Ο καλύτερος φίλος του φαινόταν να μην του δίνει καθόλου σημασία, ενώ είχε την εντύπωση πως θα ήταν λάθος να αναζητήσει στήριξη στον Seokjin.

"Είσαι καλά?" μίλησε η σταθερή ψιλή φωνή του Jimin δίπλα του, ακουγόταν κι αυτός συντετριμμένος σαν ο χαμός του Yoongi να τον είχε επηρεάσει πιο πολύ από ότι κάποιος θα περίμενε. Γύρισε το κεφάλι του μονάχα για να συνειδητοποιησει πως η ερώτηση απευθυνόταν στον Jungkook και όχι στον ίδιο. Ίσα ίσα ο Jimin είχε γυρίσει εντελώς την πλάτη του σε αυτόν, υπερβολικά απασχολημενος με το μικρότερο αγόρι, αφήνοντας τον Hoseok απομονωμένο.

"Jiminnie.."ακουμπησε τον ώμο του απαλά.

"Ναι, Hobi hyung?"

"Μπορώ να μείνω σπίτι σου σήμερα? Δεν έχω που αλλού να μείνω και.. "