polaroid || bts

deux

"Πήγαινε με εκεί, hyung."απάντησε ο Taehyung και τα μάτια του ελαμπαν πίσω από τις μουσκεμένες του αφέλειες.

"Namjoon! Tae! Που πάτε? Τα σπίτια σας δεν είναι από την άλλη μεριά?" τους φώναξε ο Jimin, ο οποίος ήδη τραβαγε τον Hoseok πίσω από έναν θαμνο.

"Δεν πάμε σπίτι... "είπε ο Namjoon χαμηλοφωνα, χωρίς να τον νοιάζει και πολύ αν οι άλλοι θα ακουγαν. Έβαλε το χέρι του Taehyung στο δικό του και άρχισε να περπατάει προς την λεωφόρο που διεσχιζε το δάσος.

"Namjoon hyung, που πάμε? Είμαστε σχεδόν έξω από τη Seoul." o μικρότερος από τους δύο μίλησε ανησυχα κοιτώντας μια πινακίδα στην άκρη του δρόμου. Το αγόρι με τα μωβ μαλλιά δεν απάντησε, παρά του εσφιξε το χέρι λίγο πιο δυνατά κάνοντας του σήμα να βιαστει. Σταμάτησαν μπροστά από ένα παντοπωλείο.

"Πεινάς μικρέ?" ρώτησε ο Namjoon τραβώντας τον προς το υποστεγο του μαγαζιού. Αυτός κούνησε το κεφάλι του καταφατικα, τρεμοντας ακόμα από το κρύο. "Ωραία, πάμε!"

‡‡‡

"Hyung, δεν θα πληρώσουμε?" o Taehyung εγνεψε προς τα πατατάκια και τις σοδες που κραταγε στα χέρια του.

"Δεν χρειάζεται να το μάθει κανείς."ο μεγαλύτερος άρχισε να περπατάει γοργα προς την έξοδο παίρνοντας τον μαζί του.

"Μα... Αυτό δεν είναι σωστό."

"Θες να φας ή όχι?"

"Ναι..."κοίταξε τα παπούτσια του γνωρίζοντας πως θα το μετάνιωνε αυτό στο μέλλον.

"Λοιπόν" ξεκίνησε ο Namjoon βλέποντας τον καταστηματάρχη να κοιτάζει προς το μέρος τους "Τρέξε!" φώναξε απότομα και σε δευτερόλεπτα είχε φτάσει στον απέναντι δρόμο.

Αντίθετα ο Taehyung, είχε υποκύψει κάτω από το βλέμμα του μεγαλόσωμου άντρα και τα πόδια του έμειναν κολλημένα στο πάτωμα, βλέποντας τον να τρέχει προς το μέρος του.

"Εσείς!"

Ο δεκπεντάχρονος σάστισε για λίγο, κοίταξε τον Namjoon. Δεν πρόλαβε να το σκεφτεί καλά και το πόδι του είχε ήδη βρεθεί να κλωτσάει με δύναμη τον καταστηματάρχη στην κοιλιά. "Σ-συγνώμη" πήγε να του πει αλλά ο Namjoon γύρισε πίσω και τον τράβηξε έξω.

"Taehyung, τι στο καλό ήταν αυτό?"

"Εγώ... Συγνώμη hyung... "

"Πλάκα κάνεις? Αυτό ήταν τέλειο! Δεν ήξερα ότι το είχες μέσα σου μικρέ, πρέπει να σε παίρνω πιο συχνά μαζί." ο μεγαλύτερος χαμογέλασε τόσο πλατιά που φάνηκαν τα λακκάκια στα μάγουλα του, ακόμα και στον φτωχό φωτισμό που προσέφερε η λάμπα του δρόμου από πάνω τους. Του χτύπησε φιλικά την πλάτη. "Τι περιμένουμε? Ελα."