Mętlik. (Kontynuacja)

Smutni ludzie

smutni ludzie najlepiej pocieszają

kamień z serca uśmiechem przesuwają

mają piękne oczy; błyszczące, nie mgliste

w rzeczywistości od łez są szkliste

smutni dają rady jak potok czyste,

a ich historie są ciekawe i jak góry skaliste

na sercu kilka różowych szwów 

wiązka kilku radosnych i pięknych słów

ciągle uciekają od jadowitych ludzi kłów

przytulają czule, bo tęsknią za miłością

pomogą każdemu, nawet nieznajomym gościom

każdy w plecy wbity sztylet odkładają

codziennie nowym uśmiechem nas witają

często uśmiech słodki jak miód 

czasem gorzki jak arszenik

ona szczęśliwa, aż cud, że łzami się nie zalała

bo tylko by płakała... i płakała