flower ❀ kim seokjin ✔️

31 '' Veda'' -FİNAL-

''Onun gençliğini almana izin verir miyim seni manyak! Ölse daha iyi!''

Birazdan adamlar kadının üstüne çullanıp elindeki şırıngayı almayı başardıklarında kadın delirmiş gibi çığlık atıp öleceğimi haykırıyordu. Babam dizlerinin üstüne çöktürülmüş kadına yaklaşıp çenesini elleri arasına aldı.

''Söyle ne yaptın ona?'' 

''Zehirledim.''

''Sen bir cadısın! Söyle onu nasıl kendine getireceğim?'' 

kadın konuşmayıp kahkaha attığında suratına yediği sert yumrukla dudağı patlayıvermişti.

Ve ardından bir tane daha. Önüm bulanıklaşmış olsa dahi odadan çıkartılarak bir camın önüne getirildiğimi fark edebilmiştim.

''Nefes almasına izin verin.'' kadın yere çömelmiş beni kollarımdan tutan adamlara bağırıyorlardı.

''Onu ben zehirledim bırak ben kurtarayım!'' kadının yüksek derecede çıkan sesiyle kollarından tutanlar onu bırakmıştı. Yanıma gelerek beni tutan adamların ellerinden aldı. Çenemi yukarı doğru kaldırdı ve kimse fark etmeden kulağıma doğru sokuldu.

''Bu seni ikinci kurtarışım. O çocuktan uzak kalma. Onu seviyorsan sev.Onu öpmek istiyorsan öp ve seni sevmesine izin ver.Unutma biz hiç bir suçları olmayan dört arkadaştık ve belkide sizin güzel kaderiniz için bizim hayatlarımız mahvolmalıydı. Biz yeterince mahvolduk şimdi sıra sizin mutlu olmanızda.'' devam etti.

''Yaşa ve asla yaşadığın için pişman olma.'' Yüzü kayboluyor yerini karanlığa bırakıyordu. Beni güçlü kollarıyla kaldırdı ve ikinci kat olduğunu düşündüğüm yerden güçlü bir şekilde aşağıya itti. Çalıkların arasına sırt üştü düşmüştüm. Çığlık atmaya bile gücüm yoktu yeşilliğin arasında kafamı bir yere sertçe vurdum ve gözlerim son kez açıldı. Bu o kadının sesini son kez duyuşum olmuştu. Tüm gücüyle kendini patlatmadan önce bağırdı.

''Şeytandan kurtulmanın tek yolu. Onunla beraber yanmaktır şerefsiz!'' 

Ve büyük bir patlama sesi.

Üstüme düşen bir kaç tuğla. Alev alev yanmaya başlayan bina, dumandan nefessiz kalmaya başlayan ciğerlerim, ağrıyan başım ve kırıldığına emin olduğum ayağım.

Beni bir kaç dakika sonra bulan kişiye kadar hissettiğim tüm problemlerim bunlardı. 

Ama hayattaydım

Yaşayacağım ve pişman olmayacağım.

Flashback end-

Hastahane odalarını hiç sevmiyorum. Burası annemin gittiğine şahit olduğum yerlerden birisi.

Ancak artık uyumaktan bunaldım. Gözlerimi açıp bana sevgi ile bakan adamda kaybolmak istiyorum. Ona söylediğim tüm kötü sözler için özür dilemek, ona sarılmak ve evlenmek teklifini yapan taraf olmak istiyorum.

Ciddiyim.

Kirpiklerimi kırpıştırıp ağzımda iğrenç tadı geçirmeye çalıştım.

''Su...'' diye mırıldandığım da anına dudaklarına değen sıvıyı hissederek beni belimden kaldırıp su içmemi kolaylaştıran beden için gözlerimi açtım.