flower ❀ kim seokjin ✔️

31 '' Veda'' -FİNAL-

Kulaklarımın arkasından kayıp geçen bir rüzgar.

Bunun adı huzur olmalı.

Huzur hayatta kavuşabileceğim en değerli şey.

Onun geniş omuzlarını tamamlayan uzun kollarında dudaklarımdan dökülen bir şarkı.

Huzurun kollarında söylediğim eski bir şarkı.

Hava soğuk.  Bir kaç saniye daha geç gelseydi dumandan ölebilirdim

Yanabilirdim , üstüme büyük bir bina çökebilirdi. Bir enkaz olabilirdim.

Biliyorum artık özgürüm.

Arkamda bırakıyor olduğum ateşin sıcaklığını fark etmiyorum. Bacağımda bir sızı var ve kafamda gözlerimi açamayacak kadar yorgun.

Ama tüm bunlar soğuğu hissetmem için bir engel değil.

Ona yaslandığımda atışlarını duyduğum kalbi benim en sıcak sobam.

Isınmak için ona sığındığım da yanmaktan korkmuyorum.

Küllerim onun avuçları arasında birikmesi gereken kum tanesi

ve yine küllerim onun avucunda filizlenecek bir tohum.

Baharın habercisi olan kiraz çiçeği(sakura) 

artık kışın soğuğuna karşı soluyor olmalı.

Ama biliyorum, yeni bir çiçek açacak.

''Sen beni bıraksan da ben seni bırakmayacağım''

Beni bırakmayacağını biliyordum.Ne kadar hırçın olursam olayım. Ne kadar kaçarsam kaçayım 

beni yeniden sıkıca sarmalayacağını biliyordum.

-Flashback-

Kapı sertçe açılıp içeriye arkasında bir kaç adamla babam girince önümde hala çömelip bana gülümseye devam eden kadına gözlerim neredeyse yerinden çıkacakmış gibi bakıyordum. O ise o açık elbisesine rağmen herhangi bir frikikten korkmayarak yavaşça ayağı kalktı. Yüzündeki gülümseme hala daha sönmemişti.

''Bir dakika geç kaldın. Adamların işe yaramıyor olmalı.''

''Sen ne yapıyorsun burada fahişe!''

''Evet. Ben bir fahişeyim ama istediğim para değil. Kaybettiğim gençliğim. Bana onu geri verebilir misin?'' babamın gözlerinden alev çıkıyor gibiydi yanında ki iki adama işaret ettiğinde bana doğru yürümeye başladılar. Kurtarıcım olduğunu söyleyen bu kadın onlardan hızlı davranarak elbisesinin altında ayağına bir bant yardımı ile sabitlediği iğneyi çıkardı ve koluma beklemeden sapladı.

Kolumda saniyelik bir acı hissettiğimde elimi koluma atıp çığlığı bastım.

''O birazdan ölecek.''

''Ne yaptığını sanıyorsun fahişe!'' adamlar bana yaklaşmayı kesmişti. Önümde duran kadının elinde ki şırıngadan korkuyor olmalıydılar.

''Eğer bir adım daha atarsanız onun daha hızlı ölmesine neden olurum!'' 

Gözümün önü bulanıklaşıyordu. Herhangi bir ağrı hissetmiyordum sanki uykum geliyordu. Yoksa bu acısız bir ölüm müydü?