Love Like a Boomerang

25 - Hit the turps

"Dus," Mijn broertje stootte mij aan. "Waddya reckon?" (Wat denk je ervan?)
Ik denk dat ik moet overgeven. "Ik heb er zin in!"
Hij lachte zijn stralende witte tanden naar me. "De zenuwen spatten van je af. Hé, het komt wel goed, a'ight?"
We zaten in het enorme ANZ stadium, die bijna uitbarstte van de fans. Cam had mij al vertelt dat dit één van de grootste wedstrijden van het jaar was, maar dat daar zoveel mensen voor op de been gingen, verbaasde me. Mijn been begon te trillen en hoe ik het ook probeerde, ik kreeg hem maar niet stil. Na al die jaren zou ik Jesse weer te zien krijgen...
Toegeven, zo nu en dan kon ik het niet laten om hem te googelen. Zo was ik er achter gekomen dat hij vier jaar geleden een blessure had opgelopen waardoor hij een half jaar niet mocht spelen. Twee jaar geleden had hij een poosje een relatie gehad met een fysiotherapeute. Dat was ook de tijd dat hij meer naamsbekendheid had gekregen. Als volwaardig lid van de Roosters speelde hij bijna elke wedstrijd mee en Cam vertelde mij dat zijn scores erg indrukwekkend waren. Het scheen dat de Burleigh Bears interesse in hem hadden. Dit zei mij natuurlijk allemaal niks, maar toch was ik trots op hem. 
Een muziekje begon te spelen en iedereen stond op en begon te klappen. En ja hoor, beide teams kwamen het veld op gelopen. Tussen alle kleine hoofdjes probeerde ik Jesse te vinden en ongeveer halverwege de rij vond ik de reus. Mijn hart sloeg een slag over.
Na alle formaliteiten begon de wedstrijd. De eerste tien minuten probeerde Cam mij nog alles uit te leggen, maar toen besefte hij dat het zinloos was. Het enige dat ik wist was dat het goed was als de bal over de lijn kwam.
De eerste helft vloog voorbij en na veertig minuten klonk het signaal dat de rust begon. Het scorebord gaf aan dat de score 21-15 voor de tegenstander, maar Cam vertelde mij dat dit nog goed in te halen was. De spelers liepen terug naar gang die naar de kleedkamers leidde. Nu was het zo dat Cam en ik daar vlak boven zaten. "Jesse!" riep Cam plotseling. "Jesse! Hey Hastings!"
Ik greep zijn arm. "Cam! Kap daarmee!"
"Jesse! Hey Jesse! Jesse Hastings! Hey!"
Normaal had Jesse ons nooit kunnen horen over al het lawaai in het stadium, maar omdat hij nu zo dichtbij was, keek hij op. Zijn ogen gleden over het publiek heen. Ik probeerde mijzelf zo klein mogelijk te maken.
Naast mij begon Cameron uitgebreid te zwaaien. Waar was hij mee bezig? "Jesse!"
Jesse's ogen stopten op mijn broertje en even zag ik hem lachen. Hij stak zijn arm in de lucht, maar voordat hij kon zwaaien, viel zijn oog op mij. Zijn arm bleef in de lucht hangen. Ik voelde mijn hart kloppen in mijn keel. Even stond alles stil. Geen duizenden fans om ons heen. Geen geluiden. Alleen een bezweette, hijgende Jesse en ik. Hij was ouder geworden. Nog steeds droeg hij zijn haar lang, maar nu zat het in een staart. Met deze afstand kon ik het natuurlijk niet zien, maar ik stelde mij het groen in zijn ogen voor. Ja, Jesse was nog steeds erg knap.
Een andere jongeman in zijn team verbrak de magie van het moment. Hij sloeg zijn arm om Jesse's schouder en trok hem mee de gang in. Maar het was al te laat. Hij had mij gezien.

~

De rest van de wedstrijd ging helemaal aan mij voorbij. In de rust had ik Cam een uitbrander gegeven, maar het leek niet of hij er echt mee zat. Hij zat maar te lachen alsof hij iets wist dat ik niet wist. Ik liet het er maar bij. Maar als we thuis waren...
Toen het eindsignaal klonk, was de score 32-34 voor de Roosters. Ze hadden gewonnen! Ondanks alles voelde ik mij opgewonden daarover. De klanken van 'We Are The Champions' klonken door de speakers en iedereen juichte en klapte. Het werkte aanstekelijk.
Langzaam liep het stadium leeg. Net toen ik ook wilde opstaan, kreeg Cam een sms'je op zijn mobiel. "Jesse vraagt of we even op hem willen wachten."
Het verbaasde mij dat Jesse nog Cams nummer had. Ik had er nooit naar gevraagd, maar ik was ervan uit gegaan dat ze na mijn vertrek niet veel contact meer hadden. Even dacht ik eraan om nu weg te lopen, maar ik kon deze confrontatie niet uit de weg gaan. Ik was nu inmiddels een volwassen vrouw, tenminste, zo hoorde ik mijzelf te gedragen.
Een slanke man in een grijs pak kwam naar ons toe en gaf ons twee keycards. Backstage stond er met zwarte blokletters op. Ik keek Cam vragend aan, maar hij knikte bemoedigend naar me en samen volgden we de man.
We werden geleid naar een deur waar met grote letters op stond dat het om een kleedkamer ging. We kwamen verschillende mensen tegen, die Cameron allemaal leek te kennen. Hij was dan ook een best wel bekende sportverslaggever.
Terwijl we voor de deur bleven wachten had ik het niet meer van de zenuwen. Hoe moest ik mij gedragen? Moest ik hem een knuffel geven?
Uiteindelijk ging de deur open en kwamen er een paar lachende mannen uitgelopen. Ze wierpen een snelle blik op Cam en mij, maar liepen door zonder iets te zeggen. Toen werd de deur weer geopend en dit keer kwam Jesse eruit gelopen met twee teamleden. Ze bleven staan toen ze ons zagen.
"Hey mate, is dat je vrouwtje?" plaagde een van zijn vrienden.
Jesse negeerde hem. "Emily." Hij zette een onzekere stap naar voren.
"Jesse." Ik hoorde de tranen in mijn stem terwijl ik de afstand tussen ons overbrugde en hem een knuffel gaf. Terwijl ik zijn vertrouwde geur opsnoof, besefte ik pas weer hoe erg ik hem had gemist. Het liet me denken aan de maanden na mijn vertrek uit Australië dat ik elke avond huilend in mijn bed lag. Met de jaren was dit gemis natuurlijk minder geworden, maar nu hij weer zo dichtbij was, voelde ik dat gemis weer.
Ik voelde zijn armen om mij heen gaan en even bleven we zo staan.
"Fair suck of the sav!" Met deze woorden lieten we elkaar los en ik keek de teamlid aan die dit gezegd had. Ik had geen idee wat dat betekende. "Good on ya, mate!"
Mijn grote reus schudde zijn hoofd, maar zei er niks van. Hij was me nog steeds aan het bekijken. "Ik kan dit niet geloven," zei hij. "Ben je het echt, Em?"
Daar moest ik om lachen en ik knikte. "De enige echte."
"Ik snap het niet." Hij zag er inderdaad verward uit.
Ik wilde antwoorden, maar ik was mij pijnlijk bewust van zijn teamleden en Cam. "Zullen we ergens naartoe gaan? Alleen jij en ik, bedoel ik."
Zijn teamlid floot en ik werd rood. Ik, Emily de Wit! Ik bloos nooit! Jesse gaf ze allebei een box en toen liepen we samen weg. Ik keek nog achterom naar Cam, die zijn wenkbrauwen naar mij wiebelde. Ik zond hem een dodelijke blik terug. Wat een whacker. (idioot) 
Jesse leidde mij uit het stadium en buiten stonden wat fotografen op hem te wachten. Ze riepen allemaal vragen naar hem terwijl ze hun camera's lieten flitsen, maar Jeses negeerde ze. Hij pakte mij bij mijn pols en trok me naar een auto op het parkeerterrein. Zijn witte pickup van zes jaar geleden had hij niet meer. Deze auto was zwart en zag er duur uit. Hij hield de deur voor mij open en kwam toen naast mij zitten. Terwijl hij zijn motor startte, keek hij mij van opzij aan. "Ongelooflijk," fluisterde hij. "Hoe gaat het met je?"
"Goed. Ik eh... ik werk nu voor een paar maandjes hier."
Hij vroeg naar wat ik nu deed en ik vertelde een beetje over mijn baan. Voordat ik het wist, reden we een garage binnen. Hij parkeerde zijn auto en we namen de lift naar zijn unit. (appartement) Ik had nog steeds niet helemaal de zenuwen onder controle en dit werd alleen maar verergerd doordat ik de hele tijd zijn blik op mij voelde. Met een pasje opende hij zijn deur en kon ik zijn unit bewonderen. Het was luxe ingericht, met veel glanzende metalen. Het was duidelijk dat hier geen vrouwenhand aan te pas was geweest, want er waren nergens accessoires. Het was een appartement met twee slaap- en badkamers en een prachtig uitzicht over het water. Het moest hier een fortuin kosten. "Wauw, Jesse," glimlachte ik. "Je hebt het duidelijk gemaakt."
"Ja." Hij stond nog bij de deur en hield mij nauwlettend in de gaten. "Ik kan niet geloven dat je hier staat in mijn unit." Ik schoof een beetje ongemakkelijk heen en weer en Jesse schudde zijn hoofd. "Wil je wat drinken?" vroeg hij. Hij wachtte mijn antwoord niet af en liep naar de keuken. "Een wijntje?"
Ik knikte en keek toe hoe hij zich door de keuken bewoog. Het gasstel zag eruit alsof het nog nooit gebruikt was, terwijl de magnetron duidelijk gebruikt werd. Zou hij nog steeds leven op magnetron maaltijden?
Jesse gebaarde dat ik op de bank moest gaan zitten en gaf mij mijn wijn. Zelf had hij een biertje in zijn hand. "Dus," begon hij. "Wat is er nou precies gebeurd zes jaar geleden?"
"Allereerst wil ik zeggen dat het mij heel erg spijt hoe ik toen ben weggegaan." verontschuldigde ik mij. "Ik weet het niet. Jij en ik hadden toen ruzie, -waarover eigenlijk? Papa ging scheiden van Sarah en hij wilde dat ik weer terug naar Nederland ging. Hij vond dat het niet goed voor me was als ik bleef of zoiets. Ik wilde... ik wilde contact houden, maar ik wist niet hoe jij erover zou denken en ik dacht dat lange afstand toch niet ging werken en ik wist niet eens of jij wel hetzelfde voor mij voelde als dat ik voor jou voelde en..."
"Emily, haal adem."
"... en ik wilde niet weg maar ik wist het echt niet meer en toen heb ik al mijn social media maar verwijderd want als jij mij een berichtje zou sturen zou ik er echt aan onderdoor gaan. Ik miste je gewoon heel erg en ik dacht dat jij mij toch niet zou missen en ik was gewoon heel stom. Het spijt me echt!"
Jesse kwam naast mij zitten. "Hey, het is al goed." Hij veegde met zijn duimen over mijn wangen. Ik had niet door gehad dat ik aan het huilen was. "Em, hé, haal even diep adem voor me."
En omdat hij zo aardig was, moest ik nog erger huilen. "Sorry," jammerde ik.
"Man, Emily, als je eens wist hoe ik was toen ik erachter was gekomen dat je weg was... I hit the turps voor een maand lang." (non stop drinken)
En dat was allemaal mijn schuld. Het had allemaal zo goed voorkomen hadden kunnen worden.
"Ik wist ook helemaal niet dat ik je vanavond zou zien," vertelde ik. "Cam zei dat je me toch niet zou zien en ik wist niet dat hij dit ging doen."
Hij lachte even naar me en kneep in mijn hand. "Ik ben blij dat hij je heeft misleid. Als iemand mij vanmorgen had vertelt dat je nu naast mij zou zitten, had ik hem voor gek verklaard."
De rest van de avond praatten we over onze levens van de afgelopen zes jaar. Er was veel gebeurd en terwijl we zo in gesprek waren, wist ik weer waarom ik al die jaren geleden verliefd op hem was geworden. We hadden gewoon een klik. Ik voelde me zo goed bij hem. Het werd steeds donkerder en Jesse bleef maar wijn voor me inschenken. Als ik zo doorging, zou ik nog iets doen waar ik later spijt van zou krijgen.
Een paar wijntjes later was ik behoorlijk slaperig. "Ik denk dat het tijd is voor me om weer naar huis te gaan."
"Waar is dat huis?"
Ik stond op en wankelde een beetje. "Oh, ik woon nu bij Cameron... hij woont in Noord."
"Waarom blijf je hier niet slapen? Ik heb een extra kamer als je wilt. Ik kan je nu niet naar huis rijden, want ik heb teveel gedronken denk ik."
"Ik kan wel de metro nemen hoor."
Jesse keek mij hoofdschuddend aan. "Nog steeds dezelfde Emily, zie ik. Dat is geen optie, Em. Ik laat je niet full over straat gaan terwijl het al zo laat is." (dronken)
"Hé! Ik ben niet dronken!" Maar terwijl ik daar stond moest ik toegeven dat ik mij behoorlijk aangeschoten voelde. Dus knikte ik maar. Jesse begeleidde mij naar zijn kamer en gaf mij een shirt om in te slapen. Het voelde net alsof ik weer dat tienermeisje van zes jaar geleden was.
"Weltrusten," zei ik.
"Trusten, Em."

~

Naughty Cameron...

Laat me weten wat je ervan vond!