Love Like a Boomerang

9 - Stickybreak

Eten in Australië was belachelijk duur. En dan bedoel ik echt belachelijk als in $13 voor een halve liter Ben&Jerry-ijs. Jesse en ik waren boodschappen aan het doen bij Woolworths, want ik was erachter gekomen dat Jesse bijna geen normaal eten in huis had. Geen eieren, geen fruit en geen melk. Alleen maar diepvries pizza's, magnetronmaaltijden en het nummer van de Chinees. Dat die jongen nog geen tientonner was, was mij een raadsel.
Terwijl ik het wagentje vulde met eten, duwde Jesse deze vooruit. Hij had mij de vrijheid gegeven, want zijn ouders betaalden toch alles. In de eerste instantie had hij geen zin in gehad om boodschappen met mij te doen, maar ik had het tot een persoonlijke missie gemaakt om Jesse gezond te laten eten. Zo'n ongezonde levensstijl kon toch niet? We kwamen langs de snoepafdeling. "Oh!" Jesse's ogen lichtten op. "Mag ik-"
"-nee!" Alsof ik met een klein kind aan het winkelen was. Met een pruillipje bleef hij mij aankijken en deze was onweerstaanbaar. Met tegenzin liet ik hem een zak chips uitzoeken. Zoals ik al zei: net een klein kind.
"Hé, Jay-Jay, zal ik vanavond koken?" stelde ik voor. Bij gebrek aan antwoord draaide ik mij naar hem om en zag dat Jesse aan het typen was op zijn telefoon. Volgens mij probeerde hij mij jaloers te maken... en daar slaagde hij in. "Jesse?"
"Even wachten," mompelde hij afwezig. Ik was niet gewend dat hij zoveel op zijn telefoon zat. Was ik ook altijd zo geweest? Best irritant eigenlijk.
"Wat is er zo interessant dat het jouw onverdeelde aandacht heeft?"
Jesse keek op met een grijns. "Nathan vraagt of ik weet waarom jij niet op zijn berichtjes reageert."
Wat? "Wat heb je gezegd?"
"A pash for the drum?*" Hij was zo irritant!
"Die... ugh! Vertel het me!"
"Oké, oké!" Hij hield zijn handen in de lucht. "Ik heb gezegd dat je non bent geworden en in het klooster bent gegaan."
"Jesse!"
"Je moet uitkijken met jongens die je niet kent, Em!"
"Hij heeft mijn hondje gered!"
Mijn irritante buurjongen schude zijn hoofd en deed zijn mobiel in zijn broekzak. "Later ben je mij dankbaar."
"Jij stickybreak*!" Ik was spewin' en zond hem een dodelijke blik.
Jesse schoot in de lach. "Grapje Ems, ik heb gezegd dat je je mobiel niet kunt gebruiken omdat je een weddenschap met mij hebt."
"Klootzak," zei ik opgelucht in het Nederlands. Hij zou er vast wel uit kunnen opmaken dat het niet erg positief was.
Terwijl Jesse afrekende, dacht ik na over Nathan. Het was een hele leuke jongen, maar ik vond Jesse ook wel een hele leuke jongen. Ze zouden allebei wel heel goed staan in mijn social media foto's. Toch leek me het niet zo eerlijk als ik met Nathan af zou spreken, terwijl ik eigenlijk aan Jesse dacht. Aan de andere kant, waarom niet? Kon ik maar zien wat voor berichtjes Nathan mij had gestuurd.
Nadat Jesse en ik de spullen in de auto hadden geladen, reden we naar huis. "Luister," verbrak Jesse na een poosje de stilte. "Ik heb je toch wel eens vertel dat ik auditie mag doen voor een professionaal rugbyteam?"
Ik knikte. Daar lag me nog wel iets van bij.
"Nou, dat is over een paar dagen. Ik hoopte... als je tijd hebt... dat je misschien... misschien wil je mee? Ik bedoel... alleen als je zin hebt natuurlijk."
"Natuurlijk! Maar... waarom?"
Jesse haalde zijn schouders op. "Mijn ouders zijn er waarschijnlijk niet en ik zou graag iemand bij me willen hebben. Als het goed gaat, of juist slecht, wil ik niet alleen zijn, snap je? Ik kan ook één van mijn vrienden vragen, maar... nou ja... ik dacht dat je misschien wel mee zou willen."
Wat was Jesse schattig als hij verlegen was. "Het lijkt mij hartstikke leuk, Jesse."
Op dat moment reden we het oprit van Jesse's huis op. Terwijl Jesse de tassen uitpakte, begon ik eieren te bakken voor de lunch. Na wat brood geroosterd te hebben, pakte ik twee borden. "Het eten is klaar!" riep ik naar Jesse, die in de woonkamer tv zat te kijken.
Hij kwam de keuken binnen en schrokte in een paar happen de boterhammen met ei naar binnen. "Sorry," zei hij. "Ik was vergeten hoe lekker een gebakken eitje kan zijn."
En omdat ik medelijden met hem kreeg, gaf ik hem ook mijn boterham. Het voelde niet goed dat hij niemand had die voor hem zorgde en dat hij ook niet zelf kon koken. Hij leefde waarschijnlijk op niks anders dan pizza's, noedels en zo nu en dan een barbie. Hoeland was dit al bezig? Maar het was ook zijn eigen schuld. Een eitje bakken kon iedereen leren. Dat kon niet veel moeilijker zijn dan een magnetron bedienen.