Love Like a Boomerang

22 - Stands out like dog balls

Sarah was de dagen daarna niet meer thuis gekomen. Nu was ik er heel stiekem wel blij mee; ik had haar namelijk nooit gemogen. Al vanaf het begin had ze geprobeerd de baas over me te spelen. Van mijn moeder had ik altijd alle vrijheid die ik wilde gekregen en dit was dan ook al snel in het verkeerde keelgat geschoten. Toen ze ook nog commentaar begon te leveren over mijn foto's op social media, was ik er klaar mee. Aangemoedigd door slechte Emily had ik hele gemene dingen tegen haar gezegd. Niet mijn beste moment, moest ik toegeven. Een geforceerde sorry had onze toch al niet zo 'n goede relatie niet kunnen verbeteren. En nu was ik daar blij over. Als ik me toen al aan Sarah had gehecht, had het nieuws dat mijn vaders leven op zijn kop kwam zetten mij meer geraakt.
Hoewel ik het had aan moeten zijn komen, was ik nog steeds geschokt toen papa mij vertelde dat Sarah een scheiding wilde aanvragen. Ondanks alle ruzies leek het toch dat ze erg veel van elkaar hielden.  
"... de volgende stap is dus het maken van een afspraak met de rechter," vertelde mijn vader mij. Hij zag er slecht uit met die paarse zakken onder zijn ogen. Ik merkte dat hij moeite had om de woorden over zijn lippen te krijgen.
Ik wist niet goed wat ik moest zeggen. "O papa..." Ik gaf hem een knuffel.
Mijn vader sloeg zijn armen om mij heen en legde zijn wang op mijn hoofd. Een poos lang bleven we zo staan zonder iets te zeggen. Het deed mij pijn om mijn vader zo breekbaar te zien. Waarom kon ik nou niet de juiste woorden vinden? 
Hoofdschuddend maakte mijn vader zich weer los. "Ik denk... ik denk dat ik voor een poosje terug naar Nederland ga, Em."
Ik wilde niet egoïstisch klinken, maar het moest eruit. "En ik dan?"
"Denk je dat je hier een weekje alleen kan zijn? Cameron zal wel naar zijn moeder gaan... het spijt me, lieverd. Ik moet hier even weg. Ik wil mijn ouders weer zien om ze dit te vertellen en gewoon... nadenken over dingen."
Ik knikte maar; wat had ik anders kunnen doen? Papa stond op om een ticket te gaan boeken en ik scrolde door Facebook om mijzelf zonder veel succes af te leiden. Niet veel later kwam Cameron binnen. Hij smeet zijn tas tegen de muur en kwam boos op me afgelopen. "Zeg dat het niet waar is."
Arme Cameron. Hij kon tenminste goed overweg mijn vader. Voor hem was dit nog veel erger dan voor mij.
Hij kwam naast mij zitten en zijn boosheid smolt weg. In plaats daarvan kreeg hij tranen in zijn ogen. "Waarom, Ems? Waarom kunnen dingen niet gewoon blijven zoals ze zijn? Damn it, ik was gelukkig hier!"
Ik sloeg mijn arm om hem heen. "Ik weet het, Cam."

"Weet je, jouw vader is meer een vader voor me dan mijn vader ooit geweest is. Ik wil dat niet verliezen. Ondanks de ruzies waren we een echt gezin, toch?"
Hoewel ik Sarah zoveel mogelijk uit de weg ging, genoot ik ervan als we met zijn allen om de tafel zaten te eten, terwijl ieder over zijn of haar dag vertelde. Ik genoot van het samenzijn. Het gezinsgevoel. Ja, ik ging het missen. "Wat er ook gebeurd, je zal altijd mijn broertje blijven, okay?"
Hij verborg zijn gezicht in mijn nek en begon te huilen, waardoor bij de tranen ook over mijn wangen gingen stromen. 

~

Twee dagen later nam ik op onze stoep afscheid van mijn vader, voordat hij in zijn glanzende nieuwe auto weg reed. De tranen sprongen in mijn ogen. Aan de overkant liep een man met zijn hond en hij stak onzeker zijn hand naar mij op. Ik zwaaide vlug terug en keek toen naar de strakblauwe lucht om mijn tranen terug te dringen. Stom. Waarom moest ik nou weer huilen? Er vloog een vliegtuig over, vol met mensen die waarschijnlijk aan een spannend avontuur begonnen. Hoe kon het dat het leven zo doorging, terwijl het leven van mijn vader net ingestort was?
Ik hoorde een deur openen en besloot weer naar beginnen te gaan, maar nog voordat ik me had omgedraaid stond Jesse naast me.
"G'day, ik zag je staan en... hé, wat is er?" Nog voordat ik kon reageren leidde hij me naar zijn huis en toen naar zijn bank. Hij ging naast me zitten en keek me aan. Zijn groene ogen keken onderzoekend in mijn blauwe. "Wat is er gebeurd?"
Ik twijfelde even. Mijn tranen had ik ondertussen weer terug kunnen dringen en ik wilde Jesse niet opzadelen met dit gedoe. "Niks bijzonders," zei ik en ik glimlachte naar hem. "Hé, mijn vader is voor tien dagen naar Nederland. Heb je zin om bij mij te eten?"
"Emily..." Jesse keek me afkeurend aan. "C'mon, je weet dat je alles tegen me kan zeggen."
"Papa en Sarah gaan scheiden," floepte ik eruit. "Ergens ben ik heel erg blij maar aan de andere kant voel ik me heel schuldig daarover. En papa is er helemaal kapot van en nu is hij ook nog weg en misschien zal ik Cameron nu nooit meer zien en dan is dat ook nog mijn schuld en..."
Wat zei ik nou?
Jesse pakte mijn hand vast. "Hé, rustig lieverd. Haal eens adem. Waarom denk je dat het jouw schuld is?"