Love Like a Boomerang

14 - Noodle Arms

De meeste whatsappjes waren van bezorgde vriendinnen uit Nederland. Ze vroegen wat er aan de hand was, waarom ik niet op hun berichtjes reageerde, of ik misschien boos was. Op Facebook hadden ze zelfs een bericht met mijn laatste schoolfoto geplaatst met de boodschap dat ik vermist was, die meer dan tweehonderd keer gedeeld was. Er stond in vermeld dat ik in geen tijden meer had gereageerd op mijn telefoon, dat ik op dit moment in Australië verbleef, maar dat een paar meisjes mij hadden gezien op het station van Rotterdam Centraal en dat het verschrikkelijk uit mijn karakter was om niet te reageren op whatsapp, geen foto's te plaatsen op Instagram en niet te tweeten. Mogelijk was er zelfs een loverboy in het spel. Mijn inbox zat vol met berichten van mensen die ik in geen tijden meer had gezien. Oud klasgenootjes. Mijn collega's van de Plus. Zelfs van mijn leraren van de basisschool. Plotseling was iedereen mijn beste vriend. Mensen met wie ik al jaren niet meer had gesproken, misten me plotseling zo verschrikkelijk erg en ze zouden er allemaal 'alles' aan om mij terug te krijgen. Enkele ex-klasgenoten met wie ik maar weinig contact had gehad sinds de eindexamens hadden besloten alleen nog maar zwart te dragen, totdat ik gevonden zou worden. Tienermeisjes kunnen zo dramatisch zijn. Het zou bijna grappig zijn als ik niet zo beledigd was.
Instagram was nog erger. In de twee weken dat ik 'vermist' was, was ik een groot mysterie geworden. Het was niet elke dag dat een Insta-queen helemaal van de aardbodem verdween. En blijkbaar houdt ieder mens van een mysterie, want ik had er zomaar honderden nieuwe volgers bij. Aan de ene kant was het geweldig, maar de andere kant een beetje belachelijk. Ik bedoel maar, ik ben maar twee weken weggeweest. De hashtag #bringemilyback werd onder elke foto geplaatst. Sommige van mijn nieuwe aussie vrienden vroegen er wat er aan de hand was, maar aangezien ik de afgelopen tijd niet zo vaak op het strand was geweest, wisten zij ook niet waar ik was. Bovendien kenden ze me ook nog niet heel erg goed.
Gelukkig had ik ook wat berichtjes van mijn Australische vrienden, waarin ze vroegen of ik mee ging naar het strand of de film. Nathan had me zelfs verschillende berichtjes gestuurd, waarvan de eerste net nadat ik de weddenschap was aangegaan. Hij vroeg daarin hoe het met me ging en of ik zin had om een keer af te spreken. Een paar dagen later vroeg hij waarom ik niet reageerde en, als enige van al mijn zogenaamde vrienden, of het wel goed met me ging. Hij zei er niks over dat hij aan Jesse had gevraagd waarom ik niet reageerde. Het laatste berichtje was gisteren verstuurd, vlak nadat ik hem had gezien op de markt, waarin hij zei dat ik niet moest vergeten hem te bellen als de weddenschap was afgelopen en dat hij zin had in onze date. Ik voelde me een beetje schuldig.

"Hoe vaak moet ik dit nog doen?"
"Totdat het natuurlijk gaat."
Ik draaide met mijn ogen. "Zo kan ik ook wel een surfles geven."
Nadat ik een halve nacht lang duizenden berichtjes had beantwoord, was dit wel het láátste waar ik zin in had. Een uur lang de pop-up oefenen. Kon Jesse niet wat leukers bedenken? Ik had verwacht dat we lekker op een surfplank in het water zouden dobberen terwijl Jesse me wat basics uitlegde. Nu mocht ik niet eens een surfplank aanraken! Jesse had in het zand lijnen getekend in de vorm van een surfplank, want 'hij zou wel bloody crazy zijn als hij shark biscuit aan zijn plank liet zitten'. Wat kon hij toch heerlijk overdrijven. Op de lijnen in het zand moest ik de pop up oefenen, wat de beweging van het liggen tot het staan op de plank is. Jesse had zo'n lelijke wetsuit voor me meegenomen, die een paar maten te groot voor me was en er daardoor totaal niet charmant uitzag. En ik wilde juist zo graag met mijn nieuwe bikini pronken.
De pop up is trouwens moeilijker dan je zou denken. Het is niet zoals je in films ziet dat je het ene moment nog ligt op je buik en het volgende moment sta je als een prof op je plank. Nee, daar gaat volgens Jesse heel wat ervaring aan vooraf voordat het als vanzelf gaat. Maar goed, je ligt dus op je buik op je plank (of het zand in mijn geval), drukt jezelf op alsof je een push-up doet, trekt je knie omhoog om daarna in perfect balans te komen op je golf. Klinkt best makkelijk, toch?
"Je strekt je armen niet genoeg."
"Dat was veel te langzaam. Kom op, mijn oma doet dit nog sneller!"
"Balans, Emily! Balans!"
Stoute Em had hem bijna een klap verkocht, maar brave Em bleef maar herhalen dat hij het haar gewoon goed wilde leren. Dat was maar beter de waarheid, of anders...
"Ik kan niet meer!" pufte ik uiteindelijk uit, toen ik voor de duizendste keer mijn balans verloor en in het zand viel. "Mijn armen (hijg)... volgens mij kunnen ze er elk moment afvallen... (hijg hijg) Hoort het (hijg) zoveel pijn te doen?" Voor iemand waarvan de enige armoefening het uitstrekken van de arm om een selfie te nemen is, waren al die push-ups een pure hel.
Jesse keek ongeïnteresseerd op van zijn sporttijdschrift. "Doorgaan, Emily, en niet zeuren over je noodle arms." (surftaal voor moeie armen)
Zo ging het al de hele tijd. Jesse las zijn tijdschrift terwijl ik me kapot zat te werken. En hij keek niet eens! Toch leek hij het elke keer te merken dat ik het verkeerd deed. Ik was nog geen uur bezig en ik had nu al genoeg pop ups gedaan voor de rest van mijn leven. Ik hoopte maar dat dit net zoiets was zoals in 'The Karate Kid'. Als ik maar lang genoeg dezelfde move deed, was ik straks opeens een surf-queen.
'Pik dit niet!' riep stoute Em en ik luisterde naar haar. "Nee. Ik ben er klaar mee. Mijn armen doen pijn en ik zit al bijna een uur hetzelfde te doen. Dit is geen surfles, dit is Emily pesten!"
Jesse keek me verbaasd aan, voordat hij eindelijk zijn tijdschrift weglegde.  Hij kwam langzaam op mij afgelopen en kwam heel dichtbij mij staan. "Wie wilde hier ook alweer surflessen?"
"Uh, ik?"
"En wie is hier de leraar?"