Love Like a Boomerang

7 - Dog's eye

  Mijn eerste dag als werkneemster bij het Featherdale Wildlife Park Sydney brak aan en ik moest veel te vroeg uit mijn bed, iets wat ik na al die weken uitslapen niet meer gewend was. De zenuwen gierden door mijn lijf. Ook al was het maar voor twee tot drie dagen in de week, dit was mijn eerste baantje ooit en ik was bang dat het team mij niet aardig zou vinden. En wat als ik het nou niet goed deed? En misschien vonden ze mijn accent wel raar. Toen ik met de bus aankwam, stond er al iemand op mij te wachten. Een blond meisje van ongeveer vierentwintig jaar stelde zich voor als Stella. Ze zag eruit als een echte ranger met een zongebruinde huid en ongeschoren benen. Normaal gesproken was dit niet iemand met wie ik omging, maar ze was heel aardig en stelde mij op mijn gemak. Ik volgde haar een kantoortje in, waar ik mijn uniform kreeg. Deze bestond uit een groen shirt en voor de koudere dagen een zwart (fleece-, bah!)vest met het parklogo.
Terwijl we door het park liepen, legde Stella alles uit. Ze vertelde informatie over de dieren, vragen die bezoekers zouden kunnen stellen en hoe een dag er ongeveer uit zag. De medewerkers begonnen hier met het opruimen van poep. Ja, dierenpoep. Kangoeroeshit. Vieze, stinkende – je snapt wat ik bedoel. Ik hoop niet dat ze dachten dat ik dat ging doen. Hell no.
Buiten kangoeroes en koala's, de grote publiektrekkers, was het park in het bezit van krokodillen, dingohonden, verschillende soorten vogels, vleermuizen, buidelratten en nog een aantal andere dieren. En van al die dieren moest ik de poep opruimen? Ik rilde bij de gedachte.
Ondertussen stelde Stalle mij voor aan alle dieren, waarvan de meesten lagen te slapen. Op een gegeven moment kwamen we aan bij de koala's. "Je hebt geluk, er is er één wakker. Koala's slapen namelijk achttien tot twintig uur per dag," Ze wees naar een grijze vlek tussen de bladeren. "Wil je hem vasthouden?"
"Mag dat?" Dat had pas een goede foto geweest! Stomme weddenschap...
"Natuurlijk, wacht maar even."
Even later had ik een koala in mijn armen. Het beestje was zo lelijk dat het gewoon schattig was. Terwijl hij zijn kleine armpjes om mij heen sloeg, vervulde een raar gevoel mijn buik. Wat was het mooi om met zo'n zacht diertje in mijn armen te staan...
"Wat is zijn naam?" vroeg ik.
"Ze hebben niet allemaal een naam, maar this bloke heet Bob."
Daar moest ik om glimlachen. "Hi Bob, wat kan jij goed knuffelen!" mompelde ik tegen het beestje. Bob reageerde niet, maar bleef mij stevig vasthouden. Ik voelde mijn ogen nat worden. Gosh, wat was er toch met me?
Daarna was het alweer tijd voor de gezamenlijke pauze, voordat het park openging. Hier werd ik voorgesteld aan het hele team. Mijn zorgen van die morgen waren voor niks geweest; iedereen was heel aardig tegen mij. Hoewel deze mensen niet mijn gebruikelijke... types waren, hoopte ik dat ik hier misschien wat vrienden kon maken.
De taken werden verdeeld en er werd mij verteld dat dit elke dag varieerde. De ene dag stond je achter de kassa, de andere dag gaf je de dieren te eten en weer een andere dag begeleidde je de rondleidingen. Het fijne hier was dat, omdat je 's ochtends al zo vroeg begon, je 's middags ook weer vroeg naar huis kon.
Toen ik om half drie weer naar huis mocht, wilde ik graag iemand vertellen over mijn dag, maar Cam zat op school en mijn vader was op zijn werk. Normaal gesproken zou ik mijn mobiel gepakt hebben en met mijn vrienden kletsen, maar zelfs al had ik die mogelijkheid gehad, dacht ik niet dat ze hier belang in hadden gesteld. Emily die poep ruimt zouden ze vast de grap van de eeuw vinden.
Na een verfrissende douche hoorde ik de voordeur opgaan en kwam Cameron binnen gestrompeld. Zijn rugzak hing laag over zijn schouder.
"Yo Cam-Cam! Raad eens wat ik vandaag gedaan heb!" riep ik enthousiast.
Hij keek mij niet eens aan en rende de trap op. "Rack off!"
Verbaasd keek ik hem na. Wat was er met hem aan de hand? Toen hoorde ik een harde bonk, gevolgd door een reeks vloeken waar zelfs een slechte rapper van zou blozen. Ik vloog de trap op en vond mijn stiefbroertje op zijn bed met zijn hand dicht tegen zijn borst geklemd. Er zat een deuk in de muur.
"Oh Cameron..." Ik ging naast hem op zijn bed zitten. "Laat je hand eens zien, mate."
Hij schudde zijn hoofd, maar zijn ogen zaten dichtgeknepen van de pijn.
"Cam, laat je hand zien!" commandeerde ik en dit keer luisterde hij. Zijn ogen waren rood en er liepen tranen over zijn wangen. Mijn aandacht ging van zijn gezicht naar zijn hand. "Je hand is gebroken, fruit loop! We moeten naar het ziekenhuis!"
Ik pakte mijn hondje Presley en forceerde Cameron naar de bus. Bij het ziekenhuis werden we in de wacht gezet, omdat er net een noodgeval binnenkwam. Toen we eindelijkk aan de beurt waren, werden we naar een speciale kamer geleid, waar Cam's hand een gipsverband kreeg aangebracht. Doordat het verband zijn hele onderarm bedekte, leek het geheel erger dan het eigenlijk was. De dokter legde uit dat dit was zodat alle handbotten op hun plaats zouden blijven. Was ik eindelijk van mijn hoofdverband af, moest Cam in het gips.
Weer thuis aangekomen, probeerden we het gat in de muur te fiksen. Sarah zou razend zijn als ze hier achter kwam. Gelukkig had ze late dienst en moest mijn vader weer eens overwerken.
"Shit," zei Cameron.
"Shit indeed. Hoe moeten we dit aanpakken?"
Cam keek mij spottend aan. "We? Met deze hand kan ik niks hoor. En ik heb geen idee hoe dat moet."
"Dan hebben we een probleem. Maar vertel eerst eens hoe dit gekomen is." Hij schudde zijn hoofd en er schoot een idee bij mij te binnen. "Als jij mij dit verteld, zorg ik dat de muur gefikst wordt voordat de oldies thuis komen."
"Echt? Hoe wil je dat gaan doen dan?"
"Jesse kan dit vast wel."
Daar moest Cameron om grijnzen. "Ga je al je charmes in de strijd gooien, Ems?"
Misschien. "Hij doet dit vast wel voor ons."
"Oké, ga zitten."
Ik ging op het bed zitten en Cameron leunde tegen de muur. "Dat meisje met wie ik pas zat te praten op het strand? Ik... het was gezellig en we hebben zelfs gekust. Maar vanmiddag kwam ik erachter dat ze al een ander heeft."
Verontwaardigd riep ik: "De bitch!"
"Dus ja, sorry dat ik gemeen was vanmiddag."
"No worries. Ik ga Presley even uitlaten en dan vraag ik gelijk of Jesse even komt, oké?" Ik deed Presley aan de riem en liep een klein rondje met haar. De warme zon was nog steeds drukkend, ook al was het al bijna half zeven. Ik belde aan bij Jesse. O, laat hem thuis zijn! Gelukkig was dat zo. "Emily? Hey!"
"G'day, ik heb een probleempje."
Jesse schoot in de lach en hij was zo knap als hij lachte! "Het was al te goed om waar te zijn dat je gewoon voor de gezelligheid langskwam. Nou, waarmee kan ik u van dienst zijn?"
"Cameron heeft een gat in de muur geslagen en dat we willen fiksen voordat de oldies thuis zijn."
Hij keek bedenkelijk. "En dat moet ik dus doen? Wat krijg ik ervoor terug?"
"Mijn eeuwige dankbaarheid? En jouw lievelingsmaaltijd gekookt door mij."
Zijn gezicht klaarde op. "Echt? Oké!"
Als ik wist dat hij zo graag wilde dat er voor hem gekookt werd, had ik het vaker aangeboden. Er waren avonden genoeg dat ik alleen voor Cameron en mij kookte, daar kon een extra persoon nog wel bij. "Wat wil je eten?"
"Oh! Weet je hoe je dog's eye kan maken?"
Hij wilde wat? "Wat?"
"Dog's eye, je weet wel... meat pie!"
Er stond vast wel een recept in één van Sarah's receptenboeken. "Komt goed. Ga jij alvast aan de slag? Cameron helpt je wel verder en ik ga dan even boodschappen doen."
Righto, hoe maakt men een Australische dog's eye?
~
"Hoe heb je het uiteindelijk voor elkaar gekregen?" vroeg ik, terwijl ik het eten opschepte.
Jesse nam gretig zijn bord aan. "Oh, je moet er gewoon een nieuw gipsplaatje inzetten en dan-" De rest verstond ik niet meer, omdat zijn mond vol zat met eten.
Ik gaf ook een bord aan Cameron, die nu met zijn linkerhand moest eten, en schepte toen voor mijzelf op. We zaten aan ons keukeneiland en het was ondertussen al half negen geweest. Cameron vertelde het verhaal en hoewel hij probeerde het niet te laten merken, kon je aan hem zien dat hij er kapot van was. Ik wilde dat ik dat meisje even goed de waarheid kon vertellen. Hoe durfde ze mijn broertje op haar verliefd te laten worden en hem daarna pijn te doen? Ik vertelde mijn stiefbroertje dat hij beter verdiende en Jesse beaamde dit door te knikken. Vervolgens veranderden we van onderwerp en kon ik eindelijk vertellen over mijn eerste werkdag. "... en toen knuffelde Bob mij en het voelde zo geweldig. Ik werd helemaal vervuld met een bijzonder gevoel en ik- wat?"
Beide jongens keken elkaar aan en richten toen hun blik weer op mij. "Ze is gek geworden," fluisterde Cam expres op luide toon.
"Reckon!*" was Jesse het met hem eens.
Hé! Dat was niet aardig! "Jongens!"
Ze schoten in de lach en ik was, hoewel het ten koste van mij ging, blij dat Cam weer kon lachen. Ik stond op en begon de tafel af te ruimen. Normaal had ik Cam aan het werk gezet, maar dit was een uitzondering. Bovendien had ik toen het eten in de oven stond al de keuken opgeruimd.
Toen het voor Jesse weer tijd was om naar huis te gaan, namen we afscheid en hij had net 'hooroo!*' geroepen, toen Sarah en papa thuiskwamen. Cam-Cam keek mij zenuwachtig aan. "Niks vertellen over de muur, okay?"
De oldies kwamen binnen en mijn vader begroette ons, keek naar Cam's arm en toen naar mij. Hij stond op het punt om iets te zeggen, maar Sarah was hem voor. "Cameron! Wat is er met je arm gebeurd?"
"Succes!" fluisterde ik tegen Cam, voordat ik naar boven rende. Dat was niet een gesprek waar ik graag bij wilde zijn. Hoe Cam zich hier uit zou redden, zou zijn probleem zijn. Ik had wel genoeg gedaan vond ik.

*Reckon=Zeker weten

*Hooroo=Dag!