Love Like a Boomerang

4 - Gobsmacked

In de vierde week van mijn verblijf down under begonnen de temperaturen op te lopen tot over de dertig graden. De dagen waren lang en de nachten heet. Toen ik hier net was aangekomen, was het weer nog aangenaam geweest; lekker warm zonder echt te hoeven zweten. Perfect weer om een gezond kleurtje op te doen.
Nu was dat wel anders. Onuitstaanbaar heet was het. De hele dag bestond uit zweten, zweten en nog eens zweten. Voor mijn arme hondje Presley werd het allemaal te veel. Waar ze eerst altijd opgewekt was, lag ze nu hele dagen maar stilletjes in de schaduw.
Ik besloot te klagen bij mijn stiefbroertje. Cameron, de bofkont, was meer aan deze temperaturen gewend dan ik en hij genoot ervan om mij daarover te plagen. Maar vandaag was zelfs hij stil. Dat moest wel heel wat zeggen. Dit was niet meer uit te houden!
"Cam-Cam," kreunde ik. "Haal eens een glas water voor me. Met ijsklontjes, alsjeblieft."
Mijn stiefbroertje keek mij aan vanaf zijn plek op de bank. Zijn been hing over de leuning. "Doe het zelf, en als je er dan toch bent, kan je gelijk voor mij een blikje fris pakken."
Eventjes, héél even maar, overwoog ik om op te staan, maar dat betekende moeite doen en mijn energie verspillen en dat idee stond mij totáál niet aan.
Zo bleven we nog een poosje laveloos liggen, totdat Cam er ook genoeg van had. "Dit kan niet meer!" riep hij. "We gaan naar het winkelcentrum en we kopen een shitload* aan milkshakes."
"Jaa!" riep ik. Oooh, ijskoude milkshakes! "Wacht, ik heb huisarrest, weet je nog?"
We keken elkaar bedenkelijk aan, maar haalden toen onze schouders op. Met zulke temperaturen gelden regels niet. Dat zou mijn vader ook wel begrijpen. En het was niet alsof hij echt boos op mij zou worden; hij werd nooit boos op zijn prinsesje.
En zo gingen we op weg naar Market City. Dit winkelcentrum lag in het hartje van China Town. De kleding was er goedkoop en het eten lekker en om die redenen was het al snel één van mijn favoriete plekken in Sydney geworden. Het bleek dat Cam en ik niet de enigen waren die op dit briljante idee waren gekomen, want het zag er zwart van de mensen. Wel was het heerlijk koel; in het hele winkelcentrum stonden de airco's op de hoogste stand. Cameron en ik liepen naar een eettentje die er rustiger uitzag dan de andere tentjes. We bestelden onze milkshakes en zochten een plaatsje om te zitten. Ik maakte een foto van onze shakes en plaatste die op social media.
Toen we weer een beetje waren bijgekomen, sleepte ik Cam mee naar wat winkeltjes. Zoals vervelende stiefbroertjes horen te doen, klaagde hij de hele tijd. Ik kocht een schattig blauw topje die was afgeprijsd en nieuwe sandaaltjes en Cam kocht een zonnebril, omdat hij zijn vorige ergens was vergeten. Thuis aangekomen zat mijn vader al voor de tv. Hij keek op toen we binnenliepen, maar zei er niks van dat ik mijn huisarrest had overtreden. Ha! Zei ik het niet?

~

's Avonds werd het eindelijk wat koeler. Nog steeds moordend heet, maar koeler. Ik besloot om een rondje te gaan 'rennen' naar een strand dicht bij ons in de buurt. Om heel eerlijk te zijn deed ik niet echt aan sporten, maar deed ik alsof ik sportief met mijn hondje aan het rennen was. Sportfoto's werden veel geliked op Instagram. Ik denk dat mensen meer respect hebben voor sportieve, gezonde mensen of zoiets. Hoe dan ook, ik deed er graag aan mee, dus nam ik een selfie in de spiegel, met mijn kont een beetje naar achteren zodat hij beter uitkwam. Filter erover en klaar. #sporten #healthy #hardlopen #dontgiveup #fit #vooruitgang #gemotiveerd #selfie
Terwijl ik Presley klaarmaakte voor de tocht, stroomden de likes binnen. Nu ik in Australië was, kreeg ik meer likes dan in Nederland. Waar ik normaal zo'n vier- tot vijfduizend likes op een foto kreeg, waren dat er nu bijna zesduizend! Vooral mijn nachtelijke selfie op de Sydney Harbour Bridge had veel likes opgebracht. Ik was 's nachts met papa gaan klikken (overdag had hij nooit tijd) en had, tegen alle regels in, mijn mobiel meegesmokkeld in mijn bh. Toen de begeleiders even niet keken, had ik een selfie gemaakt, maar daar waren ze toch achter gekomen. Oeps! Papa was niet zo blij geweest, maar het was het waard geweest. Terwijl ik met Presley richting het strand 'rende', hing de geur van gegrild vlees in de lucht. Die Aussies met hun barbies ook... Het was al half tien in de avond, maar elk uur is barbecue-uur hier in Australië.
De lucht was al aan het schemeren toen ik aankwam. Het was verbazend rustig op het strand, maar voor de meeste mensen was het vast te warm om hier te zitten. Hier en daar zaten wel wat mensen op een kleedje, sommigen zelfs met een mini-barbecue, en in het water zwommen een paar kinderen. In de verte kon je een paar surfers zien. Voorzichtig liet ik Presley los en ik keek toe hoe ze op een drafje naar het water liep. De vliegreis van Nederland naar Australië was niet makkelijk voor haar geweest, maar ze had het heel goed gedaan. Wat hield ik toch van dat beestje! Het was zo schattig om haar in het water te zien spelen, dat ik het niet kon laten om wat foto's te maken voor snapchat.
In gedachten liep ik een stukje verder. Een stukje verder liep een stelletje hand-in-hand en ze zagen er heel gelukkig en verliefd uit. Ooit hoopte ik ook zoiets te mogen ervaren.
Plotseling hoorde ik gespetter en gepiep achter mij. Shit! Presley! Ze was veel te diep gegaan. Haar kleine kopje stak boven het water uit terwijl ze naar de kant probeerde te komen, maar door de hoge golven ging ze kopje onder. Van de angst stond ik verstijfd. Nee nee nee! "Help!" riep ik, terwijl ik uiteindelijk in beweging kwam en het water in rende. "Help! Mijn hond!"
In de verte zag ik één van de surfers reageren. Met krachtige slagen zwom hij naar Presley en tilde haar uit het water. Hij zwom naar een plek waar hij kon staan en ik zwom naar hun toe. Het arme beestje lag helemaal te bibberen. Ik nam het arme beestje over en begon haar te knuffelen. We liepen met zijn drieën het water uit en mijn redder in nood rende weg en kwam even later terug met een handdoek, die hij om mijn hondje heensloeg. Dit was de eerste keer dat ik hem echt opmerkte. Hij was iets langer dan ik en aan de dunne kant. Bij zijn wenkbrauw had hij een grote sproet en als hij lachte, verscheen er een deukje in zijn wang.
"Dankjewel!" riep ik in het Nederlands. "Ik ben je eeuwig dankbaar!"
"Sorry?" vroeg hij verbaasd.
Op dat moment begon Presley te hoesten en al mijn aandacht ging naar haar. "Jij arm ding! Mama lette even niet op, maar het komt allemaal goed. Ja, mama zal goed voor je zorgen hoor!" Ik kriebelde over haar kopje, iets dat ze heel lekker vond, maar ze reageerde er niet op. Ik keek de jongen weer aan. "Thank you so much!"
"Geen probleem," zei hij. "She'll be apples.*"
Ik knikte en toen vielen mij de andere surfers op. Ze kwamen op ons afgelopen en tussen al die jongens herkende ik de lange Jesse. Ik kwam hem ook overal tegen! Cam had mij vertelt dat de surfersgemeenschap hier heel hecht was en dat dit het strand was waar iedereen altijd kwam om te surfen. Jesse keek mij verbaasd aan en zijn blik gleed even naar het verband op mijn hoofd, dat nu nat geworden was door het zwemmen. Door het zoute water prikte de wond.
"Is alles oké?" vroeg één van de jongens. Mijn redder, van wie ik echt de naam moest leren, knikte en legde in rap Australisch uit wat er gebeurd was. Ik verstond er niet veel van.
Jesse kwam bij mij staan en keek naar Presley. "Gaat het?"
"Ja. Ja, ik denk het." De tranen sprongen in mijn ogen. "Sorry."
Alle jongens keken mij ongemakkelijk aan, toen weer elkaar en daarna weer naar mij. "Het zal de schrik wel wezen," zei mijn redder.
Ik knikte en veegde de tranen weg. Gosh, dit was gênant. "Sorry, ehm, ik ben Emily."
Iedereen stelde zich aan mij voor en zo kwam ik erachter dat mijn redder Nathan heette. Jesse stelde zich niet voor, maar vertelde zijn vrienden dat wij elkaar al kenden. Hij knipoogde naar me. "We had a nice pashin-on already.*"
"Jesse!"
De jongens keken ons grijnzend aan en eentje floot er. Aan de grijns op Jesse's gezicht te zien, genoot hij ervan dat ik ongemakkelijk was. Klootzak.
Terwijl iedereen zich klaar maakte om naar huis te gaan, bedankte ik Nathan uitvoerig. Ik gaf hem mijn telefoonnummer en zei dat hij mij eens moest bellen. Toen ook hij naar huis vertrok, bleven Jesse en ik achter. Hij vroeg of ik een lift naar huis wilde een ik stemde graag toe. Hoewel Presley niet erg zwaar was, had ik er niet zoveel zin in om haar de hele weg te dragen. Het arme hondje was helemaal versuft. Thuis zou ik haar eens lekker verwennen.
Mijn buurjongen had een kleine, witte Jeep, ookwel een ute genoemd. Hij legde zijn surfbord in de achterbak en ging achter het stuur zitten. Ik legde Presley op mijn schoot en aaide door haar zachte vacht. Ze was gelukkig gestopt met bibberen. Zelf voelde ik mij een beetje ongemakkelijk. Mijn sportkleding plakte aan mijn lichaam en dat voelde niet echt prettig aan. Blijkbaar had Jesse dit opgemerkt, want hij strekte zijn arm achter zijn stoel en haalde een vest tevoorschijn. Dankbaar trok ik hem aan. De rit naar huis praatten we over van alles en nog wat en zelfs voor de deur bleven we nog een poos praten in de auto. Het kwam niet vaak voor dat ik zo'n klik met iemand had en ik denk dat Jesse hetzelfde voelde. Hij vroeg of ik nog naar het dak kwam, maar ik vertelde dat ik wilde douchen en liever bij Presley wilde blijven. Ik beloofde dat ik er de volgende avond wel zou zijn.

~

"Dus," zei Cam. "Jij en Jesse?"
"Wat? Nee joh." Ik keek hem aan. Hij lag op mijn bed met Presley tegen hem aan gekruld. Ze lag nu vredig te slapen. Cameron had op haar gepast terwijl ik een douche nam en een nieuw verband aanbracht. "Hoe kom je daar nou bij?"
"Ik zag je uit zijn auto stappen. Je had zijn vest aan." Shit. Je had hier ook helemaal geen privacy. Dit was dan wel een minpuntje van het hebben van een stiefbroertje. "En ik weet dat je 's nachts het dak op klimt om hem te zien."
Mijn mond viel open. Stalkte hij mij of zo? "Jij galah*! Als je dat tegen papa vertelt, doe ik je wat!"
"Alleen als jij de komende twee weken mijn klusjes doet en mij vertelt wat er tussen jullie is."
Ik schudde mijn hoofd. "Ik hoef geen verantwoording aan jou af te leggen, maar we zijn gewoon vrienden. En je hebt een deal."
Cam-Cam keek mij aan alsof hij mij niet geloofde, maar ik besloot er geen aandacht aan te besteden. Hij mocht denken wat hij wilde. Ik pakte mijn telefoon en negeerde Cameron volkomen. Ik plaatste een tweet over mijn hondje en beantwoorde wat whatapp'jes.
Misschien was het gemeen om te zeggen, maar ondanks alle 'ik mis jullie zo erg'-berichtjes die ik verstuurde, miste ik mijn vriendinnen totaal niet. Waarschijnlijk was dat omdat ik in Nederland niet echt een échte vriendin had gehad. Ja, ik had veel vriendinnen met wie ik kon shoppen of uit ging, maar iemand met wie ik al mijn geheimen deelde had ik niet. Ik, Emily, hét populairste meisje van HAVO vijf, had me soms juist eenzaam gevoeld tussen al mijn vrienden. Maar ik mocht niet klagen. Toen ik wegging, vertelde iedereen mij hoe erg ze mij wel niet gingen missen. Eerst had ik verwacht dat het contact met hen helemaal zou verwateren, maar, tot mijn verbazing, bleven we contact houden, zelfs hier in Australië. Dat was wel een teken van echte vriendschap, toch?

~

Hoi!
Toen ik in Amerika was, was er ook een hittegolf en toen gingen we bijna elke dag naar de mall, omdat het daar lekker koel was. :D Vandaar dat Cam-Cam en Emily ook lekker afkoelen in het winkelcentrum.
Trouwens, sparen jullie ook die moestuintjes van de Appie? Ik vind ze zo verschrikkelijk leuk!