[Aşkın Tatları Serisi - 2]
"Zannediyorduk ki tesadüfler, rastgele, plansız gerçekleşen olaylardı. Ama bilmiyorduk ki tesadüfleri aslında hayat özenle planlardı ve bizim aklımızın yetmeyeceği ince hesaplar yapardı.
Diğer günlerden pek de far...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Şaşkınlıkla kalakalmıştım, aynen diğerleri gibi. Durumdan dolayı şaşkın görünmeyen tek kişi Oğuz'du, zaten Oğuz'un şaşkın yüz ifadesinin nasıl olduğunu dahi bilmiyordum çünkü eğer ortada bir olay varsa zaten onun kontrolü ve planı dâhilinde oluyordu.
"Arkasından konuşmak pek doğru değil, bunu İrem buradayken tartışmalı ve çözüme ulaştırmalıyız." dedi kollarını kavuşturarak. Yerimden kalktığımda İrem alt dudağını ısırdı, bu gerildiğinin bariz göstergesiydi. "Ah, siz sormadan söyleyeyim. İrem'e Onur için bir sürpriz yapmak istediğimi söyledim, ona buraya gelmesi için ricada bulundum önceden. Tabi kendisine sürpriz oldu, değil mi?" deyip İrem'e göz kırptı.
"Alay mı ediyorsunuz benimle?" Annem besbelli şaşkınlığını üzerinden atmış, hiddetle ayaklanmıştı. "Bu kızı buraya getirerek ne yapmaya çalışıyorsun Oğuz?"
"Aylin..." Babam en uysal sesiyle annemin bileğini kavradı ama pek de faydası dokunmuyordu.
"Alay etmiyorum, en mantıklı yolu seçiyorum."
"Bir ile toplantısı olduğunu bilmiyordum, kusura bakmayın." İrem çenesini kaldırarak suçlayıcı bir bakış attı ağabeyime ama Oğuz'un umurunda değildi.
"Burada daha fazla kalamayacağım!" Annem öfkeli bir ifadeyle kıpırdandığında Oğuz'un pek yüksek olmasa da sert sesi duyuldu.
"Kalacaksın. Çünkü bu mesele sadece Onur'u değil, beni de ilgilendiriyor. İrem'in yeni şubenin başında olması kararını verenlerden biri benim ve eğer buradan kalkıp gidersen, seni çözümü umursamayan, tek derdi sorun çıkarmak olan ve benim kararlarımı zerre kadar önemsemeyen bir anne olarak düşüneceğim."
Annem gözlerini iri iri açarken derin soluklar alıp veriyordu. Elimi onun omzuna koydum.
"Lütfen anne." diye mırıldandım. Annem öfkeden mi üzüntüden mi olduğunu bilmediğim dolmuş gözleriyle bana baktı.
"İlk defa benim karşımdasınız."
"Kimse senin karşında değil. Seni önemsemeseydik, ikna olman için çaba harcamazdık. Lütfen, konuşalım."
Başını hafifçe sallayarak yerine geçtiğinde İrem'e bakıp gülümsedim, o da gerilimli bir gülümseme gönderdi bana. Her ne kadar ortam fazlasıyla sert rüzgarların etkisinde olsa da İrem'in varlığı beni rahatlatmıştı. Bu yüzden Oğuz'a kızsam mı teşekkür mü etsem emin olamıyordum.
İrem Oğuz'un yanına geçti, bu sayede annemle karşı karşıya oturmuş oluyordu, bakışlarını birbirlerinden nasıl kaçırdıklarını gördüğümde derin bir nefes aldım. Hiç kolay olmayacaktı ama artık bu soruna orada nokta koymalıydık.
