[Aşkın Tatları Serisi - 2]
"Zannediyorduk ki tesadüfler, rastgele, plansız gerçekleşen olaylardı. Ama bilmiyorduk ki tesadüfleri aslında hayat özenle planlardı ve bizim aklımızın yetmeyeceği ince hesaplar yapardı.
Diğer günlerden pek de far...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Onur beni aramadı.
Aramasını bekledim, istedim de. Sonuçta bu işi bana teklif eden oydu ve işi aldığımı resmi olarak öğrendiğinde de beni araması lazım gelirdi. Eve gidip Tunç'a müjdeyi verdikten sonra deli bir sarılma krizi atlattım. Tunç işsiz hayatına devam ediyordu. Arada çıkıp arıyordu ama henüz sürdürebileceği bir iş bulmamıştı. Sorun değildi, ben eve ekmek götürmekten gocunmuyordum. Hem zaten lokanta açıldığında sürekli işi olacaktı.
Uyumamak için direndim, çünkü Onur'dan ses seda yoktu. En sonunda uykuya yenik düşerken aklım yine ondaydı.
Sabah kalktığımda tedirginliğim devam ediyordu, çünkü Onur hiçbir iletişim girişiminde bulunmamıştı. Arayıp aramamak konusunda kararsız kaldım. Bu hiç de hoş bir durum değildi. Ama ya uyuyorsa? Olmazdı. Sonuçta ağabeyi gelmişti, geceyi birlikte geçirmiş olabilirlerdi. Ben de aklından çıkmıştım ya da arayacak kadar önemsememişti.
Bu ihtimal sinir bozucuydu.
Hazırlandım. Nasılsa iş yerinde görüşecektik. Gelmediyse de arardım ya da evine giderdim. Bir şey yapardım işte. Sen beni neden aramadın, diye hesap sormam saçma dururdu ama işe gelmezse zaten ciddi bir sorgu nedenim olurdu.
Lokantaya vardığımda soluğu Onur'un odasında aldım. Kapıyı çaldım ve içeriden "Gir" sesini duyduğumda derin bir nefes vererek içeri girdim. Onur başını kaldırmış, dikkatle kimin geldiğine bakarken beni görünce ciddiyetini dağıttı.
"Erkencisiniz..." dedim imayla.
"Abimi uğurladıktan sonra buraya geçtim. Uçağı erkendi."
Başımı sallayarak masasının karşısında dikildim. Ellerimi arkada birleştirirken küçük çocuklar gibi bir ayağıma yüklenerek diğer ayağımı hafifçe sallıyordum. Bunu yapmamı engelleyemiyordum.
"Aramadın..." dediğimde kaşlarını kaldırdı ama ciddi bakıyordu. Tam olarak ne hissettiğini ya da düşündüğünü anlamam imkânsızdı. "Aramanı beklerdim."
