the boy with the mask

- XXVII -

p.o.v Macaulay

'Je gaat de cel in neef' zeg ik terwijl ze Kermichil langs me heen duwen.

'Prima' sist hij, 'maar ze is toch al verslaafd aan mijn gif!'

De deur slaat achter hem dicht. Ik kijk naar Vanora die in mijn armen ligt. Ik ben dus te laat!

'Kom Mac' zegt oom Farlan, 'we brengen haar naar huis.'

Ik kijk even naar het meisje. 'Misschien moet ik jou ook maar de cel in doen' sis ik.

'Niet doen Mac' zegt oom Farlan, 'Laire heeft veel wonden overgehouden aan Kermichil.'

Hij kijkt haar aan. 'Blijf maar hier' zegt hij, 'ik kom later om je naar ons huis te brengen. Je hebt genoeg doorgemaakt hier.'

'Dank u Sire' zegt ze met een reverence.

Ik loop met Farlan mee naar de auto. Hij rijd naar huis. Ik houd Vanora dicht bij me. Het gaat me niet gebeuren dat ik haar weer uit het oog verlies! Niet nog eens!

Meteen als we thuis komen breng ik haar naar boven. Tibby en tante Maisie zijn nog steeds bij mijn vertrekken. Ik leg Vanora op bed. Tibby en tante Maisie beginnen haar te onderzoeken. Zelf gaan oom Farlan en ik op de banken zitten. 'Hoe kon ze bewusteloos zijn' vraagt oom Farlan.

'Weet ik niet, ik denk vanwege het gif. Het meisje droeg haar.'

Hij knikt, 'Laire. Heeft veel gedaan voor Kermichil en ze heeft er nooit iets voor terug gekregen. Behalve dan pijn. Een heleboel pijn.'

'Waarom bleef ze dan bij hem?'

'Niemand kan aan hem ontsnappen. Zelfs een vampier niet.'

Ik knik langzaam. Mijn tante en Tibby komen de kamer inlopen. 'Mac' zegt tante Maisie, 'je moet het gif uit haar zuigen anders gaat het mis.'

'Nee, nee dat kan ik niet!'

'Mac, je moet wel. Wij kunnen niets doen. Wij hebben een deel van zijn dna. Dan zal ze aan ons gif verslaafd raken.'

Ik sta op en loop mijn kamer in. Vanora ligt onrustig te draaien. Tante Maisie, Tibby en oom Farlan komen achter me aanlopen.  'Dan moet ze wel stil liggen' zeg ik.

Tante Maisie en Tibby houden haar op het bed geduwd. Oom Farlan is de enigste die sterk genoeg is om me van Vanora af te trekken. Ik bijt precies op de plekken waar Kermichil beet en zuig het gif uit haar lichaam.

Ze word niet wakker maar ademt wel iedere keer dat ik bijt rustiger. Na alle plekken gehad te hebben laat ik Tibby mijn oom en tante naar hun oude kamer brengen. Ik ga op bed liggen naast Vanora. Opeens schiet ze rechtop. Ik ook. Ze kijkt me aan. 'Sire' zegt ze.

'Hey rustig. Ga maar liggen. Er kan je niets meer gebeuren nu.'

Ze trekt haar knieën op, slaat haar armen om haar benen heen en begint te huilen. Ik blijf een paar seconden verbaasd zitten en sla dan voorzichtig mijn armen om haar heen. Hier ben ik absoluut niet goed in! Hoe moet ik een meisje troosten?! Dat heeft niemand me ooit geleerd! Zelfs tante Maisie niet! 

Ze kruipt dichter tegen me aan. 'Het is oké' zeg ik, 'je bent weer van mij.'

Ze knikt zachtjes. Ik laat haar even uithuilen totdat ze in slaapt valt tegen me aan. Ik leg haar voorzichtig weer neer en val daarna naast haar in slaap. Ik hoop dat ze gewoon rustig door blijft slapen deze nacht.