the boy with the mask

- XXII -

Wanneer ik de volgende ochtend wakker word is het nog donker buiten. Ik ga rechtop zitten en rek me uit. Ik heb pijn in mijn armen. Daarna ga ik in kleermakerszit zitten. Ik hoop dat hij me hier niet meer opsluit.

Na wat lijkt een eeuwigheid te duren komt hij binnen. 'Dus je bent al wakker' zegt hij grijnzend.

Ik knik zachtjes. 'Mag ik dan nu uit de kooi' vraag ik zacht, 'alsjeblieft?'

'Weet ik niet, krijg ik er iets voor terug?'

'Je mag zo lang bloed drinken als je wil.'

'Akkoord' zegt hij grijnzend.

Hij haalt de sleutel tevoorschijn en opent het deurtje. Ik loop eruit en hij pakt me meteen beet. Hij brengt zijn pols naar mijn mond en bijt me weer. Ik voel mijn ademhaling weer versnellen en mijn benen beginnen zwak aan te voelen. Na een minuut ongeveer haalt hij zijn tanden weer uit mijn pols en ik val tegen hem aan. Hij tilt me op en tilt me naar zijn vertrekken. Daar legt hij me op zijn bed. Ik sluit mijn ogen. 'Gaat het Vanora' vraagt hij.

Ik slik, open mijn ogen en knik. 'Ik haal wat te drinken' zegt hij terwijl hij naar de deur loopt.

Hij draait zich om en zegt: 'Jij blijft hier. Als ik merk dat je van het bed af bent geweest dan stop ik je terug in de kooi.'

Ik knik zachtjes. Hij loopt weg en komt later terug met een beker met drinken. Hij laat me eerst rechtop zitten voordat hij me de beker geeft. Ik drink het op. Het smaakt een beetje bitter. 'Zat er weer iets in' vraag ik terwijl ik de beker terug geef.

Hij knikt, 'iets meer dan afgelopen keer. Ik dronk een stuk langer. Ga maar liggen, je moet even rusten. Ik ga ontbijten en haal ook voor jou wat te eten. Daarna kun je voor me spelen.'

Ik knik en ga terug liggen. Hij staat op en loopt de kamer uit. Ik sluit mijn ogen en val in slaap.
Ik heb een nachtmerrie.

Ik word achter na gezeten door een groot monster. Hij wil me leegdrinken! Ik struikel over een boomstronk en draai me op mijn rug. Het monster verschijnt voor me en lacht hard. Opeens word ik weggetrokken door Kermichil. Hij scheurt het gezicht van het monster eraf en het blijkt Macaulay te zijn. Hij word mega klein en Kermichil gooit hem ver weg door de lucht heen. Daarna kijkt hij naar mij. 'Geen zorgen Vanora' zegt hij, 'ik zal je beschermen.  Want je bent van mij.'

Daarna sleurt hij me aan mijn arm mee naar het kasteel en gooit me op zijn bed. Hij bijt me overal waar hij wil en ik probeer te gillen en te schreeuwen maar niets helpt! Er komt geen geluid uit mijn keel!

Ik schiet rechtop. Mijn ademhaling is razendsnel en mijn hart klopt tien keer zo hard. Ik probeer weer rustig te worden maar op dat moment komt Kermichil binnen. Hij zet het dienblad snel weg en komt op de rand zitten. 'Vanora, wat is er?'

'Ik had een nachtmerrie.'

'Oh rustig maar' zegt hij terwijl hij me zacht tegen zich aantrekt.

Hij streelt mijn haar en wrijft zacht over mijn rug. 'Ik zal je beschermen' fluistert hij in mijn haar, 'akkoord?'

Ik knik zachtjes en fluister: 'Akkoord.'