''Jimin.''
Yoongi'nin uykulu çıkan sesiyle kafamı göğsünden kaldırıp ona baktım. Dağınık saçları ve hafif şişmiş yüzüyle fazla sevimli duruyordu. Dünkü korkutucu ifadeden eser yoktu.
''Hm?''
Ona doğru eğilip çenesine ufak bir öpücük kondurduğumda belimdeki eliyle beni kendine daha da bastırdı.
Ona aşık olduğumu söylediğimden beri öylece yatıyorduk. Söylediğim şeye karşılık ne bir şey söylemiş, ne de bir şey sormuştu. Onun da beni sevdiğini biliyordum elbette. Ve bunu ondan duymak da isterdim. Ama belki de böylesi daha iyiydi. Kuru cümleler yerine içimi ısıtan dokunuşlarını tercih ederdim.
''Birileri geliyor.''
Gece birkaç ayak sesi duymuştum ama kimse odaya girmeye kalkışmamıştı. Hem girmek isteselerdi bile Yoongi'nin buna izin vereceğini sanmıyordum.
''K-Kim?''
''Ah, ben kahin miyim? Nereden bileyim?'' dedi gülerek.
''Bilmem, öyle misin?''
Kahin olmasına gerek yoktu. Onun yapabildiklerinin yanında kahin biraz fazla basit kaçardı.
Dudağına dudaklarımı bastırdığımda boştaki elini ensemde hissettim, daha sonra da ince parmaklarını saçlarımda.
Birkaç saniye süren öpüşmemizi kapının sesi bölmüştü. Yoongi'nin yüz ifadesinden bunun hoşuna gitmediği belli oluyordu.
''Yoongi? Namjoon seni görmek istiyor.''
Namjoon?
Yoongi Hoseok'a yanıt vermeden doğrulup üzerini düzeltmeye başladı.
''Namjoon da kim?''
''Liderimiz.''
Lider?
Kapı gıcırtıyla açılınca odadan çıkmak istemiştim nedense. Hem liderleri Yoongi'yi görmek istiyorsa onunla yalnız da olmak isteyebilirdi. Ve benim burada olmamdan rahatsız olmuş da olabilirdi.
''O istemese buraya giremezdin.'' dedi Yoongi fısıltıyla.
''B-Beni ürkütüyorsun.''
''Üzgünüm.''
Omuz silktiğinde üzerinde durmamaya karar verdim bu konunun.
''Yoongi hyung?''
Her ne kadar aklımdan geçmiş olsa da çalıştığım barın sahibini burada görmeyi beklemiyordum.
''Jimin-ah! Nasılsın? Harika gözüküyorsun.''
''Ah mı?''
Yoongi'nin dikkatini bunu çekmiş olmasına şaşırmamıştım.
''Ağız alışkanlığı.'' dedi Namjoon ensesini kaşırken.
Liderleriydi ama Yoongi'den çekiniyor muydu?
''Nasıl olduğunu merak ettim. Jimin'in arkadaşı da Jimin'i merak et-''
''Ben gidip bakayım.'' dedim aceleyle.
Yoongi ne düşündüğümü anlamaya çalışıyormuş gibi gözlerini kısmıştı ama tepki vermesini beklemeden hızlıca odadan çıktım.
Salona girdiğimde Hoseok'la dip dibe oturan arkadaşımı gördüm. Bir gecede bu kadar yakınlaşmış olmaları normal miydi?
''Hey!''
''Jimin!''
Beni görünce kalkıp sıkıca sarıldı bana.
''İyisin, değil mi?''
Ellerini vücudumda gezdirmeye başladığında Hoseok yüksek bir kahkaha atmıştı.
''Tae, rahat bırak çocuğu.''
Taehyung mahçupça ellerini çekip yerine oturduğunda ben de karşılarına oturdum.
''Namjoon'un gördün mü?''
''E-Evet. İnanabiliyor musun!''
Taehyung'un ses tonundan onun da şaşırmış olduğunu anladım. En azından Namjoon'un burada ve salgın hastalıklardan kalan insanlara liderlik ediyor olmasına şaşıran tek kişi ben olmamıştım.
''Yoongi nasıl?''
Hoseok'un sorusu cevap istemeyen tarzda bir soruydu. İyi olduğunu biliyordu.
''Namjoon Yoongi'yle ne konuşuyor?''
Ses çıkarmasa köşedeki Jungkook'u fark edeceğimi düşünmüyordum. Öylece oturuyordu sandalyede. Asık suratı kavgamızı ve söylediklerini hatırlatmıştı bana.
Az da olsa haklıydı ama davranışı bencilceydi. Yoongi'yi sevmişti, Yoongi de onu. Belki ondan daha az, belki de daha çok. Ve az önce onun kollarında olmam artık bu sevginin var olmadığının ispatı değil miydi? Neden ikisinin arasına girmiş gibi hissetmeme neden oluyordu Jungkook? Yoongi onu seviyor olsaydı zaten buna izin vermezdi. Bunu Jungkook da biliyordu. Bildiğine emindim.
''Sanırım saldırıya geçecekler. Yani geçeceğiz.''
''Saldırı mı?''
''Artık kaçmak istemiyoruz, Jimin. İnsanlar ya bizi kabul edecekler ya da bizimle birlikte ölecekler.''
İlhan İrem dinleyerek bölüm yazınca böyle bir şey çıkıyormuş demek ki. Ve sanırım başlarında ciğerimi düşürdüm. Umarım beğenmişsinizdir! (..)
Ve sonunda istediğim noktaya geldim. (*'ω'*)
