Het was een paar dagen geleden sinds we mijn vader hadden gered en sinds Allisons dood. Met mijn vader was het gelukkig goed afgelopen. Zijn wonden waren al behoorlijk goed aan het genezen en hij leek er emotioneel gezien ook overheen te komen. Over een paar maanden zou het zijn alsof zijn ontvoering nooit had plaatsgevonden.
Allisons dood was een ander verhaal. Inmiddels was iedereen ervan op de hoogte. Het was vreselijk. Iedereen was er kapot van en dat was nog zachtjes uitgedrukt. Soms dreigden we eraan te bezwijken, maar op zo'n momenten zochten we elkaar op en kwamen we er alsnog doorheen. Allisons ouders hadden het ook zwaar te verduren, net als iedereen op school. Het was een geliefd meisje en het was verschrikkelijk als zo'n iemand bij je vandaan werd gehaald. Als de dood iemand van je ontnam.
Het verdriet bewees hoe belangrijk Allison voor ons was en nog steeds was en het zorgde er ook voor dat we haar nooit zouden vergeten. Er zat een plekje in ons hart dat speciaal voor haar was, dat niemand anders kon innemen. Het zou tijd kosten, heel veel tijd, maar uiteindelijk zouden we in staat zijn om haar los te laten en verder te gaan met ons leven. We wisten dat Allison dat ook gewild zou hebben en we wisten dat het beter was. Toch was het moeilijk. Het was moeilijk om iemand zo belangrijk te laten gaan. Het was lastig om los te laten aan iemand die zoveel voor je betekende. Er was altijd de angst aanwezig dat je haar zou vergeten, dat de herinneringen aan haar zouden vervagen. Er was altijd de angst dat het zou zijn alsof ze nooit had bestaan, alsof de mooie momenten die je samen met haar had beleefd nooit hadden plaatsgevonden. En er was altijd de vraag hoe het zou zijn als ze nog wel geleefd zou hebben. Wat zou er anders zijn geweest? Hoe zouden onze levens dan verlopen hebben?
En het moeilijkste was nog wel dat je er niks aan had om over dat soort zaken te speculeren. Allison was dood en we zouden dat allemaal moeten accepteren.
We kwamen weer allemaal samen, voor het laatst in ons leven was Allison daar de reden voor. En samen gingen we naar de begrafenis. Samen stond je sterk.
Ik kroop dicht tegen Derek aan terwijl hij me beschermde tegen de pijn die ik voelde. Kayleigh deed hetzelfde bij Isaac en Lydia bij Stiles. Jackson was vertrokken naar het buitenland. Na wat er gebeurd was, mocht hij hier niet meer zijn van zijn vader. Sindsdien waren Stiles en Lydia nog meer naar elkaar toe gegroeid en waren ze eindelijk samen.
Scott zat er alleen, maar we wisten allemaal dat hij dat niet erg vond. Hij wilde nu juist alleen zijn, dat werkte voor hem beter dan zoveel drukte om hem heen. Toch wist hij dat hij naar ons toe kon komen als hij daar behoefte aan had en ondanks dat hij niet tegen ons praatte, bleef hij wel elke dag bij ons. Hij was in gezelschap, maar had toch de rust waar hij naar verlangde.
We wisten allemaal dat het sinds Allisons dood nooit meer hetzelfde zou zijn.
YOU ARE READING
The Bite - Teen Wolf #Netties2017
Fanfiction(Seizoen 1 & 2) Wat als je wordt gebeten door een weerwolf? En niet zomaar door een weerwolf, door Derek Hale. En dat hij wil dat je bij zijn pack komt? Wat als hij je beste vriendin ook bijt om je zo maar te dwingen? En wat als je hem leuk gaat vin...
