The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 20

Ik wist niet hoe het mogelijk was maar uiteindelijk was ik toch in slaap gesukkeld, hoe vastberaden ik ook was geweest om níét in slaap te vallen. Ik was van plan geweest om de hele nacht op te blijven totdat ik wist wat ik met deze hele situatie aan moest. Totdat ik wist wat ik tegen mijn vader moest vertellen of hoe ik alsnog ongezien het huis uit kon glippen. Ik was vastberaden geweest pas te gaan slapen als dat was gelukt en ik was nog meer vastberaden geweest om niet op te geven gewoon om het opgeven zelf aangezien ik me dan zwak zou voelen, maar ondanks dat alles was me dit niet gelukt. En ik kon niet onder woorden brengen hoe erg ik mezelf daardoor haatte. Ik voelde me zwak en machteloos en aan beide dingen had ik de grootste hekel. Het maakte je kwetsbaar en ik hield er niet van om kwetsbaar te zijn. Ik wilde altijd alles om me heen aan kunnen ongeacht wat er aan de hand was en ik raakte heel erg gestrest als dat niet lukte, wat nu het geval was. 

En alsof dit nog niet vervelend genoeg was, kwam mijn vader binnen om van mijn leed te genieten. Nou ja, natuurlijk vond hij het niet leuk om mij zo te zien lijden maar ik kon niet ontkennen dat het ditmaal gedeeltelijk aan hem te verwijten was. Als hij me niet had betrapt, had ik nu niet in dit lastig parket gezeten. Dan was ik nu gewoon op school en ging alles zijn gangetje. Maar nu... nu zat ik thuis en leek elke oplossing die in me op kwam uit te monden op iets dat wellicht nog vreselijker kon zijn dan dit. En ik wist niet of ik dat wel aandurfde. 

Wat doe je als de wereld om je heen zijn huidige vorm verliest en jij over blijft? Precies, je past je aan en vecht jezelf weer in het systeem om zo weer een plek in te kunnen nemen in de maatschappij. Dat is hoe de wereld in elkaar zit, niemand wil een buitenstaander zijn. Dat had ik ook gedaan toen ik een weerwolf bleek te zijn, maar wat moest ik nu? In deze situatie waren mijn vader en ik beiden buitenstaanders dus wiens taak was het om zich aan te passen? Wie moest de knoop doorhakken en toegeven aan de ander? Iemand van ons moest het doen en ik was doodsbenauwd dat ik de gelukkige zou zijn. Ik wist dat mijn vader dat van me verlangde en ik wist dat ik uiteindelijk toe zou geven als hij me maar genoeg druk oplegde. Hij wist dat ook en ik wist dat hij daarnaar zou handelen. Het was maar een kwestie van tijd, een kwestie van tijd voordat ik zijn leven en de hele bovennatuurlijke samenleving in gevaar zou brengen.

Mijn vader stond nog steeds in de deuropening en had nog geen woord gezegd. Het enige waaraan ik kon zien dat hij toch ons gesprek van afgelopen nacht wilde hervatten was aan de stand van zijn wenkbrauwen, ze waren gefronst. En eventueel ook nog aan de stand van zijn lippen, die tot een rechte streep was vertrokken. Net zoals ik hield mijn vader er niet van om in het donker te moeten tasten. Hij wilde feiten, in dit geval de waarheid, om zich zo ergens aan vast te kunnen klampen als het mis zou gaan. De vraag was in deze situatie echter niet óf het mis zou gaan, maar wannéér het mis zou gaan. Dát het mis zou gaan was geen twijfel over mogelijk. 

Hij zuchtte. Schijnbaar was hij het toch zat om op een uitleg te wachten die niet ging komen waardoor hij zelf het voortouw nam. 'Samirah, leg me dit eens uit. Ik ben minder boos dan een paar uur geleden maar ik laat je nog steeds pas gaan als ik een geloofwaardige verklaring heb waarvan ik overtuigd ben dat het de waarheid is.'

Slim dat hij het op die manier aanpakte. Hij was zich er dus van bewust dat ik alsnog tegen hem zou kunnen liegen. Mijn hersenen draaiden op volle toeren terwijl ik nog eens alle mogelijke scenario's door mijn hoofd haalde bij alle uitzonderlijke verklaringen die ermee door konden. De waarheid was minst geliefd. Na lang aarzelen wist ik echter dat ik niet veel andere keuze had. Mijn vader zou geen enkel smoesje geloven waarmee ik zou komen aanzetten. En de waarheid ook niet, totdat ik het aan hem zou bewijzen. Maar wat zou hij doen als hij het wist? 

'Samirah, vandaag nog. Ik heb je lang genoeg de tijd gegeven om na te kunnen denken,' zei hij op autoritaire toon die alleen een ouder zo goed kon beoefenen. En buiten dat, mijn vader was een natuurtalent.