The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 23

We werden allemaal wakker toen de zon alweer laag aan de hemel stond. Het was al tegen het eind van de middag of misschien al wel begin van de avond, niemand kon het met zekerheid zeggen. Het kwam er in elk geval op neer dat we behoorlijk wat uur hadden geslapen en ondanks dat ik wist dat het dan hard nodig was geweest, maakte ik me des te meer zorgen om mijn vader. We hadden hem laten barsten door op te geven, door te pauzeren. We hadden hem laten barsten en misschien was het nu al wel te laat voor hem, waar hij ook mocht wezen. We hadden geen tijd meer te verliezen, we waren ons allemaal bewust van het feit dat de tijd drong. We voelden allemaal de noodzaak en de drang om onmiddellijk te handelen. We stonden op en we bewogen allemaal even onze ledematen om door de pijn heen te breken. Daarna gingen we weer op pad. Het geurspoor van mijn vader dat we volgden was schrikbarend verzwakt in die uren dat we hadden geslapen en het kostte voort echt moeite om het niet kwijt te raken. Ik vreesde dat als we ook maar heel even het spoor kwijt zouden raken, het te zwak was om het nog terug te kunnen vinden. Ofwel, we hadden maar één kans en die mochten we absoluut niet verprutsen. Het leven van mijn vader hing er vanaf.

Na iets wat wel een eeuwigheid leek, omdat we zo erg verzwakt waren, kwamen we aan bij een afgelegen loods. Hier moest het zijn, het kon niet anders. Instinctief wist ik dat ik gelijk had. Dit was de plek. Derek ging zo voorzichtig mogelijk polshoogte nemen aan na iets dat ongeveer een kwartier moest zijn, kwam hij terug en bracht hij verslag uit alsof we van de marine waren. Het was goed dat de hele situatie zo serieus werd genomen. Er zouden dan immers minder fouten worden gemaakt. En hoe minder fouten, des te meer kans op succes.

'Oké, ze zijn met een man of zeven. Ze zien er goed getraind, maar niet onverslaanbaar uit. Ze zijn geen weerwolven of zoiets dergelijks, gewoon mensen, dus dat moet goedkomen. Verder is het gebouw hier en daar elektronisch beveiligd maar dat kunnen we omzeilen door simpelweg de stroom uit te zetten. Het lijkt erop dat degene die deze ontvoering heeft beraamd uit impulsiviteit te werk is gegaan en niet echt een doordacht plan heeft gemaakt.'

We knikten allemaal tevreden. Dit was zo slecht nog niet, dit moest lukken. 'En mijn vader?' vroeg ik. 'Heb je hem gezien?'

Derek kreeg een verontschuldigende gelaatsuitdrukking. 'Nee, sorry, ik kon niet alles goed zien. Maar maak je geen zorgen, hij moet hier zijn, dat kan niet anders.'

Ik knikte en vroeg me af hoe gewond mijn vader zou zijn. Zou hij ongedeerd zijn of zou hij zo gemarteld zijn dat hij op het randje tussen leven en dood balanceerde? Ik hoopte op het eerste maar ik kon het beeld van mijn vader die op een haar na dood was niet uit mijn hoofd zetten. Wat moest ik zonder hem? Hoe moest ik in staat zijn om voor mezelf te zorgen terwijl ik daar nog helemaal niet klaar voor was? Ik had hem nodig en hij mocht me niet in de steek laten. Dat kon hij me niet aandoen, dat mocht gewoon niet. Als hij dood zou zijn, was ik officieel een wees. 

Het was tijd. We stonden op en slopen om de loods heen op zoek naar de veiligste weg in.  Dat bleek een raam te zijn dat dom genoeg nog op een kier stond. We deden zo stil mogelijk en gek genoeg hoorde geen enkele bewaker onze binnenkomst waardoor we het element van verrassing in ons voordeel hadden. We renden naar de bewakers toe en schakelden ze één voor één uit. Het was bijna te makkelijk. Behalve als je de lange zoektocht hiernaartoe meetelde.

En toen bedacht ik me waarom het te makkelijk was. Het was een loods die bestond uit één enkele kamer. Geen aanbouw, geen verdiepingen, niks. Maar één ruimte en daar was geen spoor te bekennen van mijn vader of van hetgeen wat de bewakers aan het bewaken waren. Het was inderdaad te makkelijk geweest, te makkelijk want het was een list. Een list die ons goed had beetgenomen omdat we het te laat beseften om te kunnen vluchten, om te kunnen ontsnappen. Maar toch kon het niet anders dan dat mijn vader hier was geweest. Er hing nog steeds een beetje van zijn geur. Maar als hij hier geweest was en nu niet meer, waar was hij dan? En hoe moesten we nog in staat zijn hem te redden als we in de val waren gelopen en als zijn geur te ver verdwenen zou zijn om nog op te pikken tegen de tijd dat we erin zouden slagen te ontsnappen? Wederom hadden we te maken met een enorm probleem.

De loods sloot zich af met metalen tralies en we wisten allemaal dat het een hele tijd zou duren voordat we hieruit zouden kunnen ontsnappen, als dat ons überhaupt al zou lukken, want hoe langer het duurde, hoe verzwakter we zouden raken aangezien we niet aan voedingsmiddelen zouden kunnen komen. Als we er niet snel in zouden slagen te ontsnappen, zouden we helemaal niet ontsnappen en zouden we hier een langzame dood sterven.

Toen bedacht ik me iets. De bewakers! Die moesten toch ook kunnen eten en drinken en hun behoeften doen? Ik rende naar ze toe en ook toen werd het me duidelijk hoe het kon dat we ze zo gemakkelijk konden overmeesteren en dat ze allemaal bewusteloos op de vloer eindigden. Het waren helemaal geen mensen... Het waren robots. En daar ging mijn hoop op overleven. We moesten zien te ontsnappen voordat de robots werden geherprogammeerd want anders hadden we een gigantisch groot probleem waar waarschijnlijk geen oplossing voor gevonden zou kunnen worden. Ik rende weer terug naar de rest en bracht ze meteen op de hoogte van mijn ontdekking waarna we als gekken probeerden door de tralies heen te breken. Maar dat bleek ook nog niet zo gemakkelijk te gaan want er bleek stroom op te staan waardoor we er geen grip op konden krijgen...

Daar vervloog mijn laatste beetje hoop op vrijheid, op overleven en op het redden van mijn vaders leven. Hoe moest ik tot al deze dingen in staat zijn als ik geen kant meer op kon?

Nu bleek weer eens hoe gevaarlijk het kon zijn om overmoedig te zijn.

Sorry lieve lezers! Het heeft even geduurd (twee weken...😨) voordat ik weer met een nieuw hoofdstuk kom aanzetten en ik heb nog steeds school als oorzaak... Ik heb het gigantisch druk gehad en dus ook van de weinige vrije tijd die ik had genoten waardoor ik of geen tijd had om te schrijven of er gewoon niet aan dacht. Sorry!