The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 25

We keken Lydia allemaal geschrokken aan. Er ging iemand dood? De vraag die ons allemaal bezig hield was: wie? Wie van ons was het? Wie van ons ging er dood? Scott leek de enige te zijn die de moed had om het ook daadwerkelijk te vragen in plaats van het zich alleen af te vragen.

'Wie? Wie is het, Lydia? Wie van ons gaat er dood?'

Na die vraag keken we Lydia allemaal verwachtingsvol aan. We waren bang voor het antwoord maar wilden het toch weten. We moesten ons erop kunnen voorbereiden.

'Sorry, dat kan ik niet zeggen. Het maakt geen verschil want het gebeurt toch wel. Het zal het alleen maar moeilijker maken dan dat het al gaat zijn.'

'Lydia, het is goed, zeg het ons maar. Het kan geen kwaad. We moeten het weten,' probeerde Allison nu omdat zij de beste band had met haar.

'Ik zweer het, het maakt geen verschil. En ik kan het weten. Het maakt het misschien alleen maar moeilijker. Stop alsjeblieft met vragen.'

'Nee! Lydia, wie gaat er dood? Zeg het ons!' Scott was inmiddels heel erg gestrest en begon tegen Lydia te schreeuwen maar ze schrok er minder van dan dat ze normaal gesproken zou doen. Het was erg, het zat goed mis.

'Allison,' fluisterde ze na een tijdje. 'Het is Allison.'

Iedereen keek Allison nu doodsbenauwd aan. Dit kon toch niet kloppen? Allison kon niet dood gaan, dat mocht niet. We gaven allemaal heel veel om haar, maar tja, we gaven allemaal heel erg om elkaar in dit gezelschap. We zouden ook niet willen dat het iemand anders is. Maar toch, er hoefde niemand dood te gaan. We waren maar een stelletje tieners die de wereld nog moesten ontdekken terwijl we al allemaal met dingen te kampen kregen die zelfs voor volwassenen lastig waren. Hoe moesten we ooit een normaal leven kunnen lijden in dit bestaan? Het bovennatuurlijke was niet veilig, dat was het nooit geweest. Het ergste was echter nog wel dat Allison helemaal geen bovennatuurlijk wezen was. Ze was mens, gewoon een kwetsbaar mens, ook al gedroeg ze zich er niet altijd naar. Het kon dan wel zo zijn dat ze uit een familie kwam die een heel verleden had in het jagen op weerwolven, maar dat veranderde niet het feit dat ze nog steeds gewoon een mens was. Er raakten te veel mensen verwikkeld in deze lastige wereld.

Het was een hele tijd stil totdat Allison haar mond opende. 'Het hoeft niet zo te zijn. Misschien is het dit keer anders.' We stemden er tegen beter weten mee in. We wisten allemaal dat Lydia het altijd goed had. En we wisten ook allemaal dat Allison dit zei om ons ons beter te laten voelen. Het was dapper dat ze dat deed en het getuigde van kracht dat zij er als beste mee om leek te gaan terwijl het haar leven betrof.

'Laten we gaan, anders heeft dit allemaal geen zin. Het heeft geen zin om hier te blijven en te stressen om iets wat misschien wel of misschien niet gaat gebeuren. We moeten hier weg, anders lopen we allemaal risico om vermoord te worden.' Wederom was het Allison die het voortouw nam na de pijnlijke wetenschap die aan het licht was gekomen.

Het maakte het ernaar dat ik haar alleen maar meer ging respecteren en bewonderen. Ze was zoveel sterker dan een mens. Dat waren we allemaal. We waren boven onszelf uitgegroeid, voornamelijk omdat dat noodzakelijk was om te overleven. Het deed me denken aan iets wat ik ooit op school had geleerd. Over de evolutietheorie of het darwinisme, of net welke benaming je het wilde geven. Surviving of the fittest, overleven van de sterksten. De zwakken bezweken aan de gevaren uit de wereld, de sterken bleven leven en dat zorgde ervoor dat er een evolutie plaatsvond en er na een zeer lange tijd een nieuw ras ontstond dat was ingespeeld op zijn leefomgeving.

We hervatten onszelf en liepen naar het raam toe terwijl we elkaar hielpen om erdoorheen te komen. Derek was het behendigst van ons allemaal en bleef dus als laatste over. Wanneer we allemaal buiten waren, renden we zo snel als we konden van de loods vandaan, zoals we ook afgesproken hadden. We moesten een veilige ruimte scheppen tussen de loods en onszelf. We renden een kilometer of twee door en dan geloofden we het wel. We hadden nog steeds geen voedingsmiddelen binnen gekregen dus we moesten zuinig zijn met de energie die ons nog restte.

Derek liep naar me toe en sloeg een beschermende arm om me heen. De warmte die het met zich meebracht had ik echt even nodig en even vergat ik alles om me heen en waren wij de enige twee op aarde. De enige twee die ertoe deden. We gaven elkaar een kus en moesten daarna weer verder gaan met bepalen hoe het nu verder moest. Zoals Derek al eerder had gezegd, werd er naar me geluisterd en ik merkte aan iedereen dat ik degene was die de beslissingen moest nemen.

Ik zag dat Isaac en Kayleigh ook dicht tegen elkaar aan stonden en van de gelegenheid om even samen te zijn genoten. Hetzelfde gold voor Scott en Allison terwijl Stiles en Lydia er een beetje ongemakkelijk bij stonden. Het was glashelder dat Stiles al jaren een oogje had op Lydia, maar het was er nooit van gekomen tussen die twee. Ondanks dat had ik altijd het gevoel gehad dat dat nog wel kwam. Dat dat nog wel stond te gebeuren.

Ik kuchte even om de aandacht van iedereen te krijgen en daar bleek gelukkig ook niet veel moeite voor nodig te zijn. Ik liet mijn hersenen kraken terwijl ik probeerde zo snel mogelijk een goed doordacht plan te hebben om onszelf een beetje in veiligheid te stellen, wat eten en drinken binnen te krijgen en daarna mijn vader te zoeken om hem te kunnen redden. Want nog steeds was dat waardoor we in dit alles beland waren en hoe moeilijk het ook was, we moesten ons doel niet voor ogen verliezen, anders was dit allemaal voor niets geweest. Pas daarna konden we ons wederom gaan focussen op Jackson en hoe we ervoor zorgden dat hij een weerwolf werd en we hem dus konden genezen van zijn kanimagedaante.

'Wel, we zullen eerst wat te eten en drinken moeten vinden. Ik dacht dat we daar misschien aan konden komen door wat te gaan verzamelen in het bos. De meeste van ons zijn weerwolven en wij kunnen wel aan vlees komen, dat kunnen we daarna roosteren. Het is misschien niet het allerbeste, maar iets is altijd beter dan niets. Verder kunnen we ook op zoek gaan naar een meertje of zoiets dergelijks alleen hebben we helaas niet de gelegenheid om dat water te zuiveren dus is het wel op eigen risico. Ik neem echter aan dat als we goed opletten, dat later geen probleem moet zijn. Anders zien we dan wel verder. Momenteel moeten we ons richten op het overleven en eventuele complicaties die uit onze keuzes ontstaan zien we dan wel weer hoe we daar mee om moeten gaan. Als we eenmaal weer wat doorvoed zijn, zullen we ons ook iets fitter voelen en dan kunnen we terug gaan naar de plek waar we als laatst mijn vaders spoor goed hebben opgemerkt. De geur zal inmiddels wel te ver vervaagd zijn om te volgen maar als we geluk hebben kunnen we een ander spoor uit de omgeving opmerken. We zullen op de mensenmanier moeten spoorzoeken en Allison, ik neem aan dat je vader je dat geleerd heeft toen je opleiding tot weerwolfjager begon?'

'Ja,' zei ze kort maar krachtig.

'Dan moet dat ook niet het probleem zijn. Als dat allemaal redelijk goed verloopt, zullen we mijn vader aantreffen, dood of levend. We moeten er hoe dan ook voor zorgen dat hij thuis komt, onder welke omstandigheden. Verder moeten we er rekening mee houden dat we alsnog in een gevecht verzuild kunnen raken en moeten we dus de hele tijd op onze hoede zijn. Maar daar kunnen we niet te veel op vooruit lopen, want anders sluiten we dan misschien dingen uit die we niet uit moeten sluiten. We moeten er open voor staan dat er nog gevaren op ons pad zullen komen en het is pas dan dat we kunnen beslissen hoe we daarmee omgaan. Dat is uiteraard afhankelijk van de situatie waarin we belanden.'

Iedereen liet alles op zich inwerken en stemde er daarna mee in en dus begonnen de weerwolven met de jacht en volgden de mensen ons zodat we elkaar niet kwijt konden raken. Al redelijk snel hadden we wat te eten en drinken en konden we voor het eerst in dagen weer een beetje voor onszelf zorgen en hoefden we ons niet meer zo zwak te voelen. We waren overlevers en overleven zouden we.

Hey lieve lezers, ik vind het eerlijk gezegd behoorlijk jammer dat de meeste onder jullie stille lezers zijn want daardoor kan ik niet oordelen hoe dit verhaal onder jullie valt en wat ik moet verbeteren en wat goed is en dat soort dingen. Dus alsjeblieft, laat eens van je horen. Dat is altijd leuk! ;)

Verder is dit weer een redelijk lang hoofdstuk en heb ik dit keer weer eens wat eerder een update. Dat moet ook wel eens als je het meestal een beetje uitstelt als het niet lukt...

Comment & Vote!