The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 22

Het was een lange avond geworden, een avond waarin veel onzekerheid had plaatsgevonden. Een avond waarin veel verdriet had gevloeid. Iedereen was er voor me, mijn pack en mijn vrienden. Kayleighs tante had aangeboden dat ik bij haar en Kayleigh kon logeren totdat mijn vader weer terecht was. Een vriendelijk aanbod, maar ik had het afgeslagen. Het nieuws dat mijn vader vermist was, mocht niet verspreiden. Het was iets dat binnen deze muren moest blijven en tussen mij en de mensen die er al bij betrokken waren. Niet meer, niet minder.

Vandaag zaten we weer met z'n allen rond de ronde eettafel die in mijn o zo vertrouwde huis stond dat nu zo leeg aanvoelde. Dit alles voelde als één grote nachtmerrie, een nachtmerrie waaruit ik moest ontwaken. We bespraken wat we konden doen om mijn vader te vinden en om hem terug te krijgen, maar het leek wel alsof niemand een idee was. Uiteindelijk was het meer een samenkomst om me gerust te stellen dat we niet stil zaten en niks deden en mijn vader dus vergaten, hoewel we allemaal wisten dat dat niet het geval was. Niemand was weliswaar de verdwijning van mijn vader ook maar een seconde verdwenen en niemand zou aarzelen om meteen op pad te gaan om mijn vader te redden als we wisten wáár hij was. Maar feit bleef dat we dat niet wisten en dat we dus niet veel anders konden doen dan samenzijn om elkaar indien nodig te kunnen beschermen en af te wachten. Ik werd er helemaal panisch van. Mijn vader had al lang ondernemingen verricht. Hij was al lang op zoektocht gegaan als het mij betrof, maar ik... Ik zat hier serieus af te wachten tot bij wonder iemand zou weten waar hij was en in welke situatie hij zich bevond. Ik kon er niet tegen, ik kon niet tegen het stilzitten en niets doen behalve afwachten. Ik moest hem redden, ik zou hem redden. Maar daarvoor moest ik hem eerst vinden.

Ik stond op en alle ogen waren meteen op mij gevestigd aangezien niemand in een lange tijd ook maar iets meer dan een paar centimeter had bewogen.  Er werd verwacht dat ik met een plan zou aankomen. Ik was echter van plan een statement te maken. Totdat ik die hoopvolle blikken zag. We zaten allemaal in hetzelfde schuitje. Ik voelde me vreselijk en vanwege mijn vader en de mensen die mijn vader gekend hadden deelden die gevoelens met mij. De anderen voelden zich vreselijk omdat ik zo in de put zat. We hadden onze beweegredenen (of nou ja, stilzitredenen) vanwege een andere reden, maar ondanks dat voelden we ons allemaal hetzelfde. Het was tijd dat we actie ondernamen zodat we weer sterk en hoopvol werden en niet zo'n zwakke, makkelijke prooi waren als nu. Een verscheurde prooi was de makkelijkste prooi dus we moesten ervoor zorgen dat als we niet heel konden worden, we het roofdier zouden worden.

Ik haalde diep adem en keek iedereen eerst één voor één recht in de ogen aan voordat ik begon te praten. 'Ik ben het stilzitten zat en ik weet zeker dat jullie er hetzelfde over denken. Het is nu bijna een dag geweest en we hebben nog helemaal niks bereikt. We zijn nog net zo ver als gisteren en hebben niet eens een basiskennis over de situatie. Als we mijn vader willen redden, moeten we in actie komen in plaats van blijven afwachten op iets dat niet komt, want dan kunnen we wel tot in de eeuwigheid wachten. Het is hoogstwaarschijnlijk dat de tijd dringt, dat elke seconde van belang is. We moeten dus stoppen met uitstellen en onze handen uit de mouwen steken. Er zijn weerwolven onder ons. Ik weet zeker dat we wel iets kunnen ontdekken als we onze zintuigen gebruiken. De rest kan ons daarbij helpen. Als we ook maar een idee hebben van waar mijn vader kan zijn, moeten we daar naartoe gaan en de plek voor een onbepaalde tijd observeren totdat we zeker weten of hij er daadwerkelijk wel of niet is. We kunnen hem redden als we samenwerken en in actie komen. Echter is het vinden van mijn vader waarschijnlijk niet het grootste probleem. We zullen hem moeten redden wat betekent dat er waarschijnlijk een gevecht ontstaat. We weten niet tegen wie of wat we moeten vechten of met hoeveel de vijand is, dus moeten we ons goed voorbereiden. Iedereen is wel ergens behendig mee. Wij weerwolven hebben onze zintuigen, kracht, snelheid, tanden en klauwen en de mensen onder ons hebben weer andere dingen zoals Allison met haar boog. Als we vechten in teams van twee die bestaan uit de zwakste en sterkste onder ons, kunnen we én goed en effectief vechten én zijn we in staat elkaar waar nodig te beschermen. Ik heb vertrouwen in ons, het gaat ons lukken. Dat kan niet anders.'

De rest liet mijn woorden even bezinken en toen stonden ze één voor één op waarna we een linie vormden. Zonder te spreken maakten we de tweetallen en bereidde iedereen zich voor op een eventueel gevecht. De weerwolven door te transformeren en de mensen door de wapens te verzamelen waarmee ze goed overweg konden. Mijn woorden had iedereen hoop en houvast geboden en ik zag hier en daar weer een glimp vol vertrouwen in de ogen verschijnen. Het was een positief resultaat waar ik niet op had durven hopen. Voor het eerst leek het waarheid te worden en kon ik het vol vertrouwen denken. We gingen mijn vader redden. Voor het eerst sinds de vorige avond had ik weer vertrouwen op een goede afloop en koesterde ik hoop.

Al snel vonden we gezamenlijk een spoor dat we diep de donkere nacht in volgden. Het was een toch die lang duurde en erg zwaar was. Buiten dat hadden we het allemaal koud want het warme zomerweer was al een aanzienlijke tijd terug omgeslagen naar de koude en gure herfstbries. En buiten dat zagen zelfs de weerwolven onder ons de helft van de tijd geen hand voor ogen omdat het zo donker was en we het niet durfden te riskeren een lichtbron te gebruiken. Hierdoor struikelden en vielen we allemaal regelmatig waardoor we helemaal uitgeput waren toen de opgaande zon alweer aan de hemel verscheen. En buiten dat waren de honger en dorst misschien nog wel een van onze andere grootste vijanden want die zorgden ervoor dat we nog vermoeider en nog meer uitgeput werden dan we al waren van alleen het slaaptekort. Na een tijdje werd het ons allemaal te veel en stortten we na elkaar in en vielen we in een koude, rusteloze, korte en ongemakkelijke slaap die ondanks dat toch noodzakelijk was om later nog te kunnen functioneren.

Tada, hier is weer een nieuw deel! De spanning stijgt! Hoe zal jij reageren als je je in dezelfde situatie zou bevinden? Laat het weten in de comments😆. Comment & Vote!