Ik werd de volgende dag vroeg wakker. Het was bijna weekend, gelukkig. De vorige avond was het laat geworden en het was zwaar. Erg zwaar. Ik transformeerde en uiteindelijk lukte het om mezelf onder controle te krijgen, nadat ik weer een moordpoging op Derek had gedaan... Hij zei dat het wel meeviel, maar dat was ik niet met hem eens. Ik had hem weer hevig verwond, hoewel de wonden al snel genezen waren. Daarna hadden we nog gekletst totdat zeker was dat ik de controle niet opnieuw zou verliezen. Al die tijd bleef ik wel vastgeketend zitten, voor de zekerheid. Het was op mijn eigen verzoek. Het was niet comfortabel, alles behalve, maar ik wilde er zeker van zijn dat ik niemand ging vermoorden. Dat incident met Derek had me namelijk wel wakker geschud. Weerwolven konden gevaarlijk zijn.
Ik stond snel op om mezelf klaar te maken voor de vrijdagse lesdag. Een paar uurtjes maar, hield ik mezelf voor toen ik merkte hoe moe ik eigenlijk was. Een paar uurtjes moest ik wel vol kunnen houden.
En zo stond ik dus anderhalf uur later op Beacon Hills High School. Ik keek om me heen, op zoek naar mensen die ik kende. Maar er was nog niemand, ik was te vroeg. Ik besloot dus maar wat muziek te luisteren en liep langzaam naar mijn kluisje toe. Ik had geen zin om zo lang te wachten, dus nam ik overal goed de tijd voor. Totdat ik uiteindelijk verschoot, omdat de eerste bel net was gegaan, die aanduidde dat de les over vijf minuten zou beginnen. Ik deed snel mijn kluisje op slot en snelde me naar het leslokaal. Ik liep naar binnen en zat net toen mijn docent de les begon.
'Om te beginnen hebben we er een nieuwe leerling bij. Ze zal zichzelf wel voorstellen. Kayleigh, kom je?'
Er kwam een meisje met blond haar, een lichte huid en blauwe ogen het klaslokaal binnengelopen. Was dat niet... Nee, dat kon niet. Ze woonde aan de andere kant van het land. Maar toch?
'Kayleigh?!' mompelde ik stomverbaasd toen ik besefte dat ze het wel was.
'Samirah?!' was haar reactie, al net zo verbaasd als de mijne.
'Jullie kennen elkaar dus al? Dan stel ik voor dat je naast Samirah plaats neemt en dat zij jou een rondleiding door de school geeft en introduceert aan andere mensen. Oké?'
'Ja!' riepen we beiden heel enthousiast, terwijl de rest van de klas ons raar aankeek.
Kayleigh was mijn beste vriendin. Vroeger samen we hier samen op de basisschool, waar we elkaar ook van kenden. Maar toen besloten haar ouders te verhuizen naar de andere kant van het land. Ze hadden het hier wel gezien en hadden een goed aanbod voor werk en een leuk huis daar gevonden. En natuurlijk moest Kayleigh met ze mee, tot onze grote spijt. De eerste maanden hadden we elke dag contact, maar we kregen het drukker, waardoor het steeds meer van ons eiste. Uiteindelijk is dat contact dus ook weggegaan, maar het gevoel van beste vriendinnen is mij altijd bijgebleven. En Kayleigh zo te merken ook.
'Ik heb je zo gemist! Waarom zijn jullie weer terug verhuist, als ik vragen mag? Beviel het jullie toch niet zo of hadden jullie heimwee of zoiets dergelijks?' vroeg ik toen Kayleigh naast me zat.
'Nee, we hadden het heel leuk en goed. We waren heel gelukkig en mijn ouders waren blij dat we waren verhuist. Ik vond het ook fijn daar, hoewel ik hier wel bepaalde dingen en mensen miste, zoals jou. Maar toen kregen mijn ouders plotseling een auto-ongeluk toen ze terugkwamen van boodschappen doen. Ze waren op slag dood. Het was heel heftig. De politie is naar mijn school gekomen om dat tegen me te zeggen en ik heb onder toeziend oog van hen de dagen tot de begrafenis in mijn huis mogen verblijven. Daarna zou ik met mijn enige familielid dat ik nog heb, mijn tante mee moeten en werd er gezegd dat ik bij haar moest gaan wonen toen ze ermee instemde. Ze heeft de hele begrafenis geregeld en is er echt voor me. Ik heb de meest waardevolle spullen uit mijn huis mee kunnen nemen en de rest wordt geveild. Een deel van de opbrengst gaat dan naar mijn tante, omdat ze nu veel kosten heeft gehad met alles regelen en ze nu ook extra kosten krijgt door voor mij te gaan zorgen. Ik heb geluk dat we een goede band hebben. We hebben er trouwens aan gedacht om jou ook uit te nodigen voor de begrafenis, maar toen bedacht ik dat je dat misschien wel helemaal niet zou willen, omdat het ongemakkelijk kon worden aangezien we elkaar al zo lang niet meer hebben gesproken. En ik was bang dat je je verplicht zou voelen om te komen als we je wel hadden uitgenodigd. Je was er hoe dan ook geweest, of je kon of niet. En ik wilde je geen last bezorgen. Maar mijn tante is hier altijd blijven wonen, dus nu woon ik ook weer hier. Dan heb ik al tenminste één vriendin hier.'
'Wow, dat is wel een heel heftig verhaal zeg. Sterkte en gecondoleerd. Ik zou willen dat ik er iets aan had kunnen veranderen. Ik ben er in ieder geval voor je. Ik zal ervoor zorgen dat je afleiding krijgt, tenzij je erover wilt praten. Dan kan je ook bij me terecht. Fijn dat we dan samen in een klas zitten. Dat maakt het allemaal wat makkelijker.'
'Samirah, Kayleigh, fijn dat jullie elkaar weer gevonden hebben, maar letten jullie ook even op?'
En zo kwam er een lange, saaie schooldag.
Na school hadden Kayleigh en ik meteen met elkaar afgesproken. We hadden een hoop gekletst en meidendingen gedaan. Ook het weekend heeft daarvan in het thema gestaan. Eigenlijk kwam het er op neer dat we niet veel zinnigs hadden gedaan. Maar het ging erom dat Kayleigh even aan haar verdriet kon ontsnappen en leuke dingen als afleiding had. En ik moest zeggen dat dat gelukt was. Mijn vader was ook blij om Kayleigh weer eens te zien en dat was insgelijks. Zaterdag was een soort van familiedag te noemen, want toen was Kayleigh hier en was uiteindelijk haar tante ook nog op bezoek gekomen. Zij had het wel erg gezellig met mijn vader, dus hadden Kayleigh en ik het briljante idee ontwikkeld om ze te koppelen. Een plan dat absoluut zou slagen, daar waren we al sinds we klein waren van overtuigd. De enige tegenvaller dit weekend was dat ik niks van Derek had gehoord.
En nu was het weer maandag, een schooldag. Ik stond op en maakte me klaar voor school, terwijl ik eerst langs Kayleigh's huis ging. Nou ja, eigenlijk het huis van Kayleigh's tante, maar Kayleigh woonde er nu ook, dus kwam het op hetzelfde neer. Kayleigh en ik hadden namelijk afgesproken om elke schooldag samen met de auto naar school te gaan. Ik was een voorstander van fietsen, maar iedereen ging met de auto en we hadden geen zin om iets totaal anders te gaan doen. We stonden liever niet zo in de aandacht. En het hielp dus niet echt dat we beiden heel erg klunzig waren. Heel onhandig. We vielen beiden regelmatig van de trap af of struikelden over onze eigen voeten of zoiets dergelijks. Echt iets voor ons. En dat waren ook meteen echt de acties waardoor je meteen in de aandacht stond. Waardoor je meteen gespreksonderwerp werd over domme fouten of blunders.
Ik stapte dus in mijn auto en reed een andere route om Kayleigh op te kunnen halen. Ze stond al buiten te wachten toen ik de straat in kwam rijden. En dan te bedenken dat ik al altijd vroeg was. Ik stopte recht voor haar neus en ze stapte snel in. Ik reed meteen door naar school, terwijl ik ondertussen een onbenullig gesprek had met Kayleigh.
Even later parkeerde ik de auto op de parkeerplaats naast de school. We liepen naar onze kluisjes en van daaruit meteen door naar onze les, waar we nog een lange tijd doorkletsten.
En voor we er erg in hadden, was de schooldag al weer voorbij. Ik zette Kayleigh bij haar huis af, terwijl ik de knoop doorhakte en besloot om meteen door te rijden naar Derek. Ik moest hem gewoon zien, hoewel ik zelf ook niet goed wist waarom.
Dus even later parkeerde ik de auto voor zijn huis en liep ik meteen naar binnen, zonder te kloppen. Ik zag hem tegen het raam geleund staan, terwijl hij naar buiten keek. Naar de hemel die langzaamaan al donkerder begon te kleuren.
YOU ARE READING
The Bite - Teen Wolf #Netties2017
Fanfiction(Seizoen 1 & 2) Wat als je wordt gebeten door een weerwolf? En niet zomaar door een weerwolf, door Derek Hale. En dat hij wil dat je bij zijn pack komt? Wat als hij je beste vriendin ook bijt om je zo maar te dwingen? En wat als je hem leuk gaat vin...
