The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 19

Na een lange tijd besloten we allemaal weer naar huis te gaan. Er was niets dat we nog aan de situatie konden veranderen. Het was verleden tijd. Ik ging echter niet naar huis zoals ik had gezegd. Ik kon er niets aan doen maar ik moest gewoon naar Dereks huis. Ik moest er zijn als hij thuis zou komen, puur en alleen omdat ik mezelf ervan moest verzekeren dat hij veilig was. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om zijn gevecht te laten voor wat het was en maar te hopen dat hij in orde zou zijn. Ik moest het weten, anders zou ik geen rust kunnen krijgen.

En zo kwam het dat ik een halfuur later voor Dereks huis stond. Ik had er niet veel moeite mee om mijn weg naar binnen te vinden. Het was zelfs bijna te makkelijk. Net alsof Derek er geen waarde aan hechtte als er mensen bij hem in zouden breken. Het kwam echter wel goed voor mij uit dus ik kon hem er niet op aankijken.

De minuten kropen voorbij terwijl ik steeds ongeduldiger werd. Waar bleef hij toch? Liep hij echt gevaar? Wat nou als hij ergens zwaargewond in een steegje zou liggen?

Ik stond op het punt gek te worden van ongerustheid toen ik voetstappen het huis hoorde naderen. Ze liepen in een zelfverzekerde tred. Het was hem, dat kon niet missen.

De deur van de woonkamer ging open en ik zag hem binnenkomen. Hij kreeg mij op hetzelfde moment in het oog. De tranen sprongen spontaan in mijn ogen toen ik hem zo toegetakeld zag. Hij had het zwaar te verduren, dat was zeker. Hij keek me met een wilde blik aan, een woeste blik. Ik was heel even bang dat hij tegen me zou gaan uitvallen totdat hij op me afgestapt kwam en me in een omhelzing trok.

'Het spijt me dat ik me als een eikel heb gedragen,' fluisterde hij.

'Het maakt niet uit, het is goed,' zei ik want ik kon nooit meer heel lang boos op hem blijven.

'Dat is niet waar, ik weet dat dat niet zo is. Ik had niet het recht je vrienden zo te bedreigen. Ik wilde gewoon dat er niemand meer werd vermoord.'

'Door iemand anders wel te vermoorden? Wauw, goede tactiek.'

'Zie je wel dat het niet goed is?' zei hij me terwijl hij zachtjes mijn hoofd streelde.

Ik zuchtte. 'Nee, dat klopt.'

En zo begonnen we alles uit te praten. Van begin tot het eind zodat we beiden wisten wat elkaar dwars zat en we het zo op konden lossen. Toch besloot ik me nog niet bij Dereks pack aan te sluiten. Niet opnieuw. Niet totdat ik er zeker van was dat mijn vrienden veilig waren. Ik zou me pas weer bij hem aansluiten en hem volledig toelaten in mijn hart als dit alles achter de rug was en het ons op de een of andere manier was gelukt om Jackson de weerwolf die hij had moeten worden te laten zijn zodat de kanima verleden tijd was. Ik kon alleen maar hopen dat dat snel zou zijn want ik vond het niet fijn om zo lang gescheiden te moeten zijn van Derek, Kayleigh en Isaac.

Na een lange avond ging ik dan eindelijk terug naar huis. Ik was van plan gewoon mijn bed in te kruipen en doen alsof ik nooit weg was geweest om zo confrontaties met mijn vader te voorkomen. Dat deed ik eigenlijk elke avond als ik zo'n uitstapje had gemaakt. En ook klom ik vandaag via mijn kamerraam mijn slaapkamer in. Ik schrok me te pletter toen opeens de lamp aansprong en ik recht in de boze ogen van mijn vader keek.

'Dus zo komt het dat je bed elke keer leeg is maar ik je niet binnen hoor komen?' vroeg hij boos maar het klonk meer als een constatering dan als een vraag. Hij wist het antwoord op zijn vraag zelf al. 'Hoewel ik niet snap dat het je lukt om zo het huis in en uit te sluipen zonder je nek te breken,' voegde hij er argwanend aan toe.

Zou hij iets weten van het bovennatuurlijke? Want dan had ik echt een serieus probleem. Wat als hij achter mijn geheim zou komen? Het was iets dat nooit mocht gebeuren. Mijn vader mocht hier niet bij betrokken worden, hij moest veilig zijn. En uiteindelijk waren we dan allemaal veilig.

'Pap, alsjeblieft, niet nu. Ik ben moe. Ik wil slapen.'

'Dan had je je dat maar vooraf moeten bedenken!' riep hij buiten zinnen van woede. Het was duidelijk dat hij zijn zelfbeheersing volledig was verloren. Die was als regen voor de zon verdwenen.

'Niks daarvan! Niet totdat ik een uitleg heb. Heb je foute vrienden? Ben je zelf het foute pad op geraakt?' Ik reageerde niet op deze in mijn ogen belachelijke vragen. Mijn vader zag dat echter als een bekenning. 'Zit je aan de alcohol? Of nog erger: aan de drugs?'

Ditmaal reageerde ik wel. Dit was gewoon absurd. Dit kon hij toch niet serieus menen?! 'WAT?! Pap, doe normaal! Natuurlijk niet!'

'Ik zie echter geen andere verklaring waarom je 's nachts het huis uit sluipt. Leg me dan uit waarom ik het volgens jou bij het verkeerde eind heb.'

'O, gaan we nu op die toer? Dat is fraai, erg fraai,' zei ik zuur.

'Ja, we gaan inderdaad op die toer. Luister, ik kan hier wel de hele nacht zitten. Ook nog morgen de hele dag als het nodig is. Vroeg of laat zal je moeten praten. Dus als ik jou was zou ik maar beginnen voordat het nog meer nachtwerk wordt.'

'Het spijt me, maar al hád ik het gewild, ik kan het niet zeggen. Dit rijkt veel verder dan jou en mij.'

'Dan laat je me geen andere keuze dan je huisarrest te geven. En reken maar dat ik elke avond regelmatig zal controleren of je nog thuis bent.'

'Pap! Dit is geen internaat!' riep ik verbitterd en verontwaardigd uit.

'Nee, dat klopt,' zei mijn vader, 'hier ben je beter af.'

En met die woorden draaide hij zich om en was het duidelijk dat het voor vandaag hierbij zou blijven. Ik wist echter toch dat hij het niet op zou geven en pas zou stoppen als hij een geldige verklaring had gekregen waardoor hij me weinig andere keus liet dan hem uiteindelijk de gevaarlijke waarheid te vertellen.

Mijn vader draaide mijn raam nog op slot voordat hij zich omdraaide en mijn kamer verliet.

Niet veel later hoorde ik ook dat hij alle andere deuren en ramen afsloot en ik was ervan overtuigd dat hij alle sleutels dicht bij zich hield. Zo maakte hij het onmogelijk voor me om weer ongemerkt het huis uit te sluipen. Ik zat hier vast en er was niets dat ik kon doen om mijn vrijheid weer terug te winnen dan de waarheid te vertellen en dat was nou net hetgeen dat ik te gevaarlijk vond om te doen. Ik had hulp nodig, advies, maar ik wist dat ik er nu alleen voor stond. Dit was iets dat ik zelf moest oplossen en waar ik niet de hulp van anderen bij zou kunnen gebruiken, hoe graag ik ook had gewild dat het anders zou zijn. Mijn vader had me goed beet. Ik zat gevangen, gevangen in mijn eigen huis.

Hey lieve lezers! Wat zou jij doen als je in dezelfde situatie zou belanden? Zou je de waarheid vertellen of proberen je er op de een of andere manier uit te kletsen? Of misschien nog een andere creatieve manier? Laat het weten in de comments ;)

Comment & Vote