The Bite - Teen Wolf #Netties2017

Hoofdstuk 15

De volgende morgen werd ik pas laat wakker. Ik opende mijn ogen en keek om me heen. Derek lag nog steeds naast me en hij keek me geamuseerd aan.

'Wat?' vroeg ik niet-begrijpend.

'Je ziet er leuk uit als je slaapt,' zei hij en hij had nog steeds die ietwat glimlach op zijn gezicht.

Ik voelde me met de seconde ongemakkelijker en hij scheen dat te merken waardoor hij moest grinniken. 'Hoe laat is het?' vroeg ik.

'Bijna 11.00 uur. Je hebt lang geslapen.'

'Wat?! En school dan?'

'O vergeet dat maar. Ik ken die blik,' zei hij terwijl hij me beschuldigend aankeek. 'Jij gaat vandaag niet naar school. Je hebt gisteren een hoop stress moeten verduren en vandaag gaan wij eens iets leuks doen of in ieder geval gewoon rusten en bijkomen van alles om ons heen.'

Ik wist dat ik hem niet kon ompraten en dat hij me nooit zou laten gaan want die vastberaden uitdrukking op zijn gezicht zei genoeg. 'Waar zijn Kayleigh en Isaac,' vroeg ik hem daarom.

'Ze zijn nog hier. Ook zij gaan vandaag niet naar school. Kayleigh was gisteren heel erg geschrokken en daarom is Isaac de hele tijd bij haar gebleven. Nu lijkt ze wel weer oké. En wat Scott betreft, daar moet je maar achter komen als je morgen weer naar school toe gaat.' Ik slaakte een diepe zucht toen ik daaraan herinnerd werd. 'En kom eens hier,' zei hij terwijl hij me tegen zich aan trok en een kus op mijn lippen plantte. 'Maak je maar geen zorgen. Ik ben er voor je. Ik hou van je.'

Dat ontroerde me want we hadden onze gevoelens voor elkaar nog nooit op die manier uitgesproken. Toch voelde het niet verkeerd. 'Ik hou ook van jou,' zei ik op mijn beurt. En ik wist dat deze woorden nog veel vaker uitgesproken zouden worden.

We stonden op en gingen naar Isaac en Kayleigh toe. Eenmaal bij hen aangekomen kwam Isaac onmiddellijk op me af.

'Samirah,' zei hij, 'kan ik even met je praten?'

Ik knikte en we liepen samen de kamer uit naar een plek waar de anderen ons niet konden horen. 'Wat is er?' vroeg ik hem.

'Ik moet je iets vertellen en ik heb je advies nodig. Het betekent veel voor me.'

'O?' zei ik een beetje vragend. 'Je kunt me vertrouwen,' voegde ik daaraan toe toen ik mijn verbazing weer in toom had.

'Het gaat over...' Hij slikte en begon opnieuw. 'Ik heb gevoelens gekregen voor iemand waar ik geen gevoelens voor hoor te hebben. Het is verkeerd, maar toch kan ik er niets aan veranderen. Ik weet gewoon niet wat ik moet doen.'

'Vertel het Kayleigh gewoon. Ik weet zeker dat zij hetzelfde voor jou voelt.'

'Wat? Hoe weet je dat ik het over Kayleigh heb?'

'Isaac, ik ken je en ik zie hoe je naar haar kijkt. Dat kon me echt niet ontgaan hoor, maar wees niet bang. Zo erg viel het nu ook weer niet op.'

'Oké, dus ik moet het gewoon zeggen?'

'Ja.'

'En Derek dan? Denk je dat hij het goed zou vinden als er nog een relatie in zijn pack ontstaat? Ik bedoel, we kunnen zwaktes vertonen als iemand de ander iets aandoet waardoor we impulsief gedrag gaan vertonen en we onszelf en daarmee ook anderen in gevaar brengen.'

'Ik betwijfel inderdaad of Derek het wel oké zou vinden, maar hé, kom op. Laat hem je geluk niet in de weg staan. Ik praat wel met hem want als wij samen mogen zijn, waarom zouden jullie dat dan niet mogen zijn?'

'Bedankt, Samirah, je bent een goede vriendin.'

'Graag gedaan,' zei ik, blij dat ik had kunnen helpen.

We liepen weer terug naar Derek en Kayleigh en Isaac keek me vragend aan. Ik wist wat hij bedoelde. Hij wilde dat ik nu meteen met Derek ging praten zodat hij ondertussen de privacy zou hebben om tegelijkertijd zijn gevoelens aan Kayleigh op te biechten. Ik knikte naar hem en pakte toen Dereks hand vast waarna ik hem op zijn beurt meetrok naar waar ik net nog met Isaac had gepraat. Derek liet zich meeslepen hoewel hij me wel vragend aankeek.

'Wat is er aan de hand?' vroeg hij een beetje argwanend toen ik stilstond en hem had losgelaten om hem aan te kunnen kijken.

'Ik moet iets met je bespreken.'

Hij kreeg meteen die bezorgde uitdrukking op zijn gezicht. 'Het is iets ergs of niet?'

Ik had niet eens door gehad dat ik er zo ernstig bij gekeken had. 'Nee, natuurlijk niet!' zei ik vlug om hem wat gerust te stellen en ik was blij dat dat hielp. 'Het is iets waar ik het net met Isaac over heb gehad. Kijk, het zit zo, Isaac heeft gevoelens voor Kayleigh en ik durf er mijn leven op te verwedden dat het wederzijds is. Het is dus logisch dat ze samen willen zijn, maar Isaac is bang dat jij dat niet goed zal keuren omdat je je pack dan te zwak vindt worden of zoiets.'

'Inderdaad. We moeten onze emoties niet de overhand laten spelen.'

Ik zuchtte. Hij was koppig en dacht altijd aan macht. Ik hield van hem, maar toch haatte ik dit gedrag met elke vezel in mijn lijf. Met koppigheid kon ik nog wel leven want ik was zelf ook koppig maar die behoefte naar macht verontrustte me. Het kon niet goed zijn om altijd de machtigste te willen zijn. Het zou dan nooit voldoende zijn. Misschien dat hij het los kon laten als we eenmaal wat langer samen waren en dat ik hem dan kon laten zien dat hij dat niet nodig had om gelukkig te zijn. Ik besloot gewoon tegen hem in te gaan. Ik had het Isaac immers beloofd en ik was een vrouw van mijn woord. 'Maar Derek, wij zijn toch ook samen? Liefde maakt niet zwak, liefde maakt sterk. Je hebt liefde nodig en je kan hen dat niet ontnemen. Dat zou niet rechtvaardig zijn. Zij hebben net zoveel recht op liefde en geluk als wij. Geef ze gewoon een kans. Als het onze veiligheid echt in gevaar brengt kunnen we dan wel weer verder kijken maar voorlopig kunnen ze gewoon samen zijn.'

Derek leek te begrijpen wat ik bedoelde en ik wist dat hij mijn woorden in zijn hoofd nog een keer doorliep. Hij was aan het afwegen wat hij zou doen. Hij was aan het afwegen of ik gelijk had of niet. 'Goed dan,' zei hij uiteindelijk. 'Ze krijgen een kans om te bewijzen dat ze er niemand mee in gevaar brengen maar als dat wel het geval is kan je het me niet kwalijk nemen dat ik ze verbied samen te zijn.'

Ik was blij dat het me gelukt was en ik was nog blijer bij het vooruitzicht hoe opgelucht Isaac hiermee zou zijn. Ik boog me naar Derek toe en kuste hem. 'Bedankt,' fluisterde ik vervolgens in zijn oor. Ik pakte zijn hand en trok hem weer terug naar Kayleigh en Isaac.

Toen Isaac me zag nam hij me weer even apart. 'En?' vroeg hij.

Mijn vrolijke glimlach kon hem niet ontgaan en ik merkte dat hij zichzelf al wat ontspande. 'Hij vindt het goed mits jullie geen gevaar gaan vormen voor de rest.'

'Echt? Bedankt!' zei hij met een stem die vol was van dankbaarheid.

'En bij jou?' vroeg ik op mijn beurt.

'Ik heb dus tegen Kayleigh gezegd wat ik voor haar voel en zoals jij al voorspeld had voelt ze precies hetzelfde voor mij dus nu zijn we samen. En dat dankzij jou.'

'Graag gedaan, blij dat ik kon helpen,' zei ik bescheiden.

'Niet zo bescheiden!' zei Isaac en hij trok me in een broederlijke omhelzing. In een korte tijd was er een geweldige vriendschap tussen ons ontstaan waar ik me pas vanaf vandaag bewust van was geworden. Zoals Derek had gezegd was een bijt helemaal niet zoiets slechts. Het was inderdaad een gift. Ik had er liefde en vriendschap mee gevonden. Fysiek was ik tot veel meer in staat dan een mens en het kwam erop neer dat het enige nadeel was dat er weerwolvenjagers waren en dat ik moeite had met de volle maan en de vreselijke bloeddorst die daarbij kwam kijken. Maar voor het eerst was ik Derek echt dankbaar dat hij me veranderd had. Het had mijn leven gebeterd.

Ik ging nog even kijken hoe het met Kayleigh ging en de rest van de dag had ik met Derek alleen doorgebracht. Kayleigh en Isaac waren naar Kayleighs huis gegaan zodat we allemaal wat ruimte voor onszelf konden hebben. Het bracht me rust en ik dacht helemaal niet meer na over de moeilijke confrontatie die morgen met Scott zou gaan volgen. En niet met Scott alleen, hij zou Stiles ongetwijfeld ook ingelicht hebben over zijn ontdekking.