Masum

RÜYA

Sessizlik her şeyin ilacıyken nasıl bu kadar kötü olabiliyordu?

Hani bazen susmak bir çok şey anlatırdı?

Karşım da kelimelerini yutan bir adam vardı. Bana bir şey anlatmak istiyor muydu?

Ya da sadece bana karşı sessiz  mi kalmak istiyordu?

Aklımda bunca soru varken bende sessiz kalıyordum. Bende onun sessizliğine karışıyordum.

Belki tümüyle onun gibi olmak içindi.
Ona ait olmak içindi.
Ya da onun sessizliğine bile karışmak içindi.

Buğra'yı eve getirdiğimizden beri başında oturmuş sessizce onu izliyordum. Bir mimiğini yakalamak yada bir kıpırtısını görmek için.

Beklemek beni elbette ki yoruyordu. Ama asla üzgün değildim. Çünkü o benimle kalmıştı. Bu bile benim için yeterli yaşam alanı tanıyordu. Aksi taktirde ne yapabilirdim? Kocaman bir soru işareti.

Oturduğum tek kişilik koltukta rahatsızca kıpırdandım. Olanları sürekli düşünmek beni karmakarışık ediyordu. O adam, bana uzattığı silah,  Buğra'yı vurması.  Kalbim o kadar değişikken beynimin içinde olan beni çok korkutuyordu.

Çünkü beynim bunları mantıklı buluyordu.

Bunu nasıl anladığıma gelirsek o adamı tanımam, bana karşı konuşması, ölüm kelimesi...

Biraz daha zorlasam taşlar yerine oturacaktı sanki. Ve ben bunu düşünmek istemiyordum.

Ne yaşadıysam gerçekten artık korkuyordum. Ve Buğra yoktu. Beni koruyabilecek tek kişi şu an beni sessizliğiyle sınıyordu. Bu benim en kötü sınavımdı belki de.

Ben sabırsızdım.
Ben güçsüzdüm.
Ben korkaktım.

Ellerim sığınağını bulmak için Buğra'ya  yaklaştı. Soğuğa yakın elleri gerçeği suratıma vuruyordu sanki. Yinede görebilecekmiş gibi gülümseyip her gün yaptığım gibi gün içinde neler oldu onu anlatmaya başladım.

"Nerde olduğunu anlamışsındır. Gerçekten bu yatağın eşi benzeri olduğunu düşünmüyorum çünkü. " duyar diye hafifçe kıkırdadım.

"Evet. Seni bugün eve getirdik. Sevgili ukala doktorumuz seni eve getirebileceğimizi söyledi. En azından biraz olsun vicdanı varmış bizim ukala doktorun. Bizi hastanelerde süründürmedi. Ama ben yine de ona iyi bir geçirmeni hala istiyorum Buğra. Bu sessiz anlaşmamızı unutmamalısın bence." Tekrar kıkırdayıp  elini daha sıkı tuttum. Beni duyuyor olmasını düşünmek beni ayakta tutuyordu.

"Bu ev sensiz oldukça sessiz. Sen yanımda olmasan büyük ihtimalle korkardım. Ki ben o korku filmlerinde ki gibi karanlık yerlere giden kızlardan asla olamadım Buğra. Ben genelde o durumda fazla heyecan ve adrenalin den  kendimi direk öldürürdüm herhalde. Adrenalin benim vücudum için fazlaca ağır." Diğer elimi yüzüne çıkarıp yanaklarında dolandırdım.

"Şu an bana gülmen gerekirdi. Ne kadar da korkaksın demen gerekirdi."

Aşağıda kapı zilini duyduğumda yerimden oynamadım. Geldiğimizde evde bir yardımcı vardı. Onun açacağını düşünüp konuşmaya devam ettim.

"Aslında sana rahatsız bir yatak bulmak lazım. Böylece bu uyuma işini fazla uzatamazsın. Bir sabah uyanıp sinirlece yanımıza gelirsin. 'Bir uyutmadınız' diye.  Kesinlikle böyle yapmalıyım bence süper bir fikir."

"Tam senlik bir düşünce." Duyduğum sesle bir anda yerimden zıpladım.

"Ödümü kopardın!" Semih kısa bir gülüş atıp yanıma yaklaştı.