The man in the black ft. Dioni Jurado-Gomez

17|

●
●
●
Patricia
●
●
●

Ik weet het nog als de dag van gisteren.

Hij zucht. Ik leg mijn hand op de zijne. 'Schat, je kan het.' Hij kijkt me aan en glimlacht. ' Weet ik.' Zegt hij zelfverzekerd. We stappen de auto uit en lopen naar de deur. Het huis is heel groot, lijkt net of ze heel rijk zijn. En Dioni had in die tijd amper eten..
Hij belt aan en een meisje doet open. Ze kijken elkaar vol ongeloof aan en brengen elkaar in een knuffel. Ze beginnen samen te huilen en ik krijg zelfs tranen in mijn ogen. Als ze elkaar loslaten stelt Dioni ons aan elkaar voor. (Iknow hij heeft geen zusje Sstt dit is een verhaal) 'Sophie, dit is Patricia. Ze heeft me al die tijd geholpen en heeft me ook een slaapplek aangeboden. Patricia dit is Sophie mijn zusje.' Zegt hij met een glimlach. Het is fijn om hem zo te zien.

We lopen naar binnen en alles ziet er netjes en opgeruimd uit. Het is stil. Het enige wat je hoort zijn onze voetstappen als we naar de woonkamer lopen. Dioni kijkt rond en ik doe hetzelfde. Ik verwachte wel meer mensen te zien. Zijn ouders?

'Ik woon alleen.' Zegt Sophie en drinkt een slok van haar thee. ' Wat?' Vraagt Dioni. Ze zucht. Er is hier iets aan de hand die we nog niet weten. 'Dion onze ouders zijn...' 'Dood. Ik wist het.' Zegt hij meteen en laat Sophie haar zin niet afmaken. 'Nee nee, ik bedoel.. Ik weet het niet.. Ik..  Ze.. ' 'Soof zeg het!!' 'Ze zijn vermist.. We wisten helemaal niks meer van je en ze raakten een beetje in paniek..' Ik zie dat Dioni verbaasd is. Verbaasd dat ze nog om hem gaven. 'En.. Ze zeiden dat ze ergens heen moesten maar ik wist natuurlijk dat ze jou zouden gaan zoeken maar.. Ze zijn niet teruggekomen.. ' 'en wanneer was dat?' 'Twee maanden geleden..' Ik schrik. Dioni is dus al meer dan twee maanden weg van huis. En zijn ouders zijn gewoon vermist omg.. 'Heb je twee maanden alleen gewoond?' Vraagt hij. Dioni maakt zich alleen maar zorgen om zijn zusje terwijl zijn ouders vermist zijn. 'Ja ik had geen keus.' Zegt ze en begint te huilen. Dioni knuffelt haar stevig. 'Ik had je nodig Dion. Ik heb je zo gemist.' Zegt ze huilend.
*
'Mijn ouders zijn nu misschien wel dood. Of niet. Ik weet het gewoon niet. Ik mis hun zo erg Pat.' Zegt hij als we weer in de auto zitten. Ik kijk hem meelevend aan en knuffel hem. In dit geval weet ik niet zo goed wat ik moet zeggen dus zeg maar gewoon niks. Sophie gaat bij haar vriend wonen, die ook alleen woont. Ik vind het zo erg voor Dioni. Hij had eindelijk de stap genomen om naar zijn ouders te gaan... Ik kijk hem aan als hij rijdt. Hij kijkt geconcentreerd naar de weg en probeert zijn tranen in te houden. Hij kijkt me aan en glimlacht. Hij legt zijn hand op mijn been en even schrik ik. 'We zijn  beste vrienden.'  Dus dat moet gewoon kunnen. Ik kijk weer naar Dioni. 'DIONI PAS OP!'