I didn't expect this! 3

Hoofdstuk 11

Pov. Hope
Ik word wakker van een irritant geluid. Ook wel een wekker genoemd. Ik zucht en draai me om.

Wanneer ik net terug inslaap val word mijn deur open gedaan. "Hope? Ben je wakker?" Vraagt pap. "Ja ja." Zeg ik en begraaf mijn gezicht in het kussen. Hij grinnikt even en dan hoor ik hem opstaan.

Ineens word het deken van mij afgetrokken. "Hey! Dat is koud." Zeg ik en probeer het deken af te pakken. "Hup, naar school jij." Zegt hij glimlachend en ik knik. "Bruh, omdat het moet." Zeg ik en loop naar de badkamer. "Juist zoals haar moeder." Hoor ik pap nog zeggen.

Mijn moeder...ik kende haar niet maar ik mis haar. Het doet altijd pijn om iedereen gelukkig te zien met hun complete familie. Begrijp me niet verkeerd, ik hou enorm veel van pap. Maar soms mis ik wel een moeder.

Ik pak mijn kleren die op de stoel liggen op en kleed me aan. Een zwarte ripped jeans, een t-shirt van Pink Floyd en daarop een zwarte bomber jacket. Aan mijn voeten heb ik nog een paar sneakers.

Ik wandel naar mijn juwelen kastje en haal daar al mijn armbandjes uit. Ze waren van mijn moeder, dus de meeste teksten zijn al vervaagd. Maar bij één armbandje is de tekst nog perfect. 'Never give up, never say you're not strong'. Staat erop.

Ik breng nog mijn make-up aan en neem dan mijn rugzak van mijn bureaustoel. Dan ga ik naar beneden.

"Jij ook een pannekoek?" Vraagt pap als hij mij ziet en ik knik. "Mag ik muziek opzetten?" Vraag ik dan. "Dat gaat niet meis, Stacey slaapt nog." Zegt hij en ik zucht.

"Ook niet als ik het stil zet?" Vraag ik dan. "Nee." Antwoord hij. "Maar pap, vroeger mocht het wel." Zeg ik dan. "Hope." Zegt hij waarschuwend. "Nee, alles is veranderd sinds zij hier is. Vroeger lachten we altijd, nu niet meer. Ik mis het pap." Zeg ik dan geïrriteerd. "Nu is het genoeg Hope. Het is niet meer alleen jij en ik. Maar nu is Stacey er ook bij. Ze maakt me gelukkig." Zegt hij.

Ik sleur mijn rugzak van de stoel en ga naar buiten. "Nee, dat doet ze niet!" Roep ik en laat dan de deur hard dichtslagen. Met een zucht wandel ik naar school.

Pov. Ashton
"Hey Ash." Zegt Michael als ik de studio binnen wandel. Ik geef hem een mompel terug. "Wat is er aan de hand?" Vraagt Calum dan. "Hope is weer boos naar school gegaan." Mompel ik. "Hoe...Stacey?" Vraagt Luke en ik knik bevestigend.

"Ik weet niet meer wat te doen." Zeg ik en ik voel een traan langs mijn wang glijden. Ik veeg de traan snel weg. "Ashton, het is oké om af en toe te huilen. Je houdt je nu al zo lang sterk." Zegt Calum en dan breek ik.

"Ik mis haar Calum." Zeg ik huilend. En meteen voel ik zes armen rond me. Daarom hou ik van hun.

"Wij missen haar ook." Zegt Michael als we elkaar loslaten. "En volgens mij is het voor Hope niet erg gemakkelijk om op te groeien zonder moeder." Vervolgd Michael dan en ik geef hem een begrijpend knikje. "Ashton, hoe voel jij je bij Stacey?" Vraagt Luke me dan.

"In het begin was ik erg gelukkig met haar. Ze liet me Alexa een klein beetje vergeten. Of nee, niet vergeten. Ze verzachte de pijn van het verlies van Alexa. Maar nu, ik denk dat ik gewoon moe van haar word. Ze doet niks verkeerd hoor. Ik weet het gewoon niet. Ik wil ook niet Hope kwijtspelen door Stacey. Hope zal altijd belangrijker voor me blijven dan, eigenlijk alles. Zelfs de band zou ik opgeven voor haar." Leg ik hun uit. "Dat weten we, maar doe dat maar niet." Zegt Calum met een kleine grinnik.

Pov. Hope
"Hey." Zegt een enthousiaste Zoë als ze mij opmerkt. Ik geef haar een gemompel. "Oké, laat me raden. Je hebt ruzie gemaakt met Ash, je vader, over Stacey." Zegt ze en ik geef haar een knikje.

"En ze is boos weggelopen van Ash. Daarom voelt ze zich nu schuldig." Zegt Faith dan. Ook haar geef ik een bevestigend knikje. Meteen zit ik in een groepsknuffel. "Ik hou van jullie."
Mompel ik.