I didn't expect this! 3

Hoofdstuk 3

Ik ga zuchtend naast Alexa haar bed zitten. Hope heb ik in mijn armen liggen. Ze mogt even meekomen. De anderen zijn naar de manager. Hij weet nog niet wat er gebeurd is. Ik ben benieuwd hoe hij gaat reageren. We zouden overmorgen eigenlijk terug op tour vertrekken. Maar ik ga nu niet weg bij haar. Dat kan ik niet maken.

Na een halfuurtje ga ik met Hope terug naar buiten. Elke keer hoop ik dat ze wakker wordt. Dat ze mijn naam zegt of gewoon al in beetje in mijn hand knijpt. Een teken dat alles goed komt met haar.

Ik wil net de lift instappen als een dokter naar me toekomt. Het is dezelfde dokter als vorige week. "Meneer Irwin. Zou ik u nog even kunnen spreken?" Vraagt hij me en ik knik.

"Ik zie dat u uw dochter bij hebt. Gaat het goed? Niet teveel last?" Vraagt hij me als we, weer eens, in zijn kantoor zitten. "Nee, ze is gelukkig geen huil baby. Ze is erg lief." Zeg ik en kijk Hope aan. Ze staard me aan met haar fel blauwe ogen. "We zijn erachter gekomen waarom uw vrouw haar lichaam zo op de geboorte reageerde." Zegt hij en ik knik. "Blijkbaar is zij later nog eens zwanger geworden. Haar lichaam heeft zich dan aangepast aan de geboorte van het tweede kind. Dus toen Hope kwam, dacht haar lichaam dat het nog veel te vroeg was. Dus verzette het zich. Ik denk dat het tweede kind zo'n drie maand oud was. Het spijt me voor het verlies. Ik kan u geen geslacht geven. Daarvoor was het nog te vroeg. Er is ook nog nieuws over de brein beschadiging. Als er niks meer zouden er geen problemen zijn. We verwachten dat ze morgen rond de middag wakker wordt." Zegt hij me en ik knik begrijpend. "Dan zal ik dan afkomen. Moet ik Hope meebrengen?" Vraag ik hem. "U kunt haar meenemen. Het is altijd anders hoe mensen daarop reageren. Als u begint de merken dat uw vrouw wakker wordt. Dat u dan Hope met iemand op de gang laat wachten. Zodat uw vrouw eerst goed en rustig kan wakker worden." Ik knik begrijpend.

Ik wandel met Hope uit het ziekenhuis uit als ik ineens word onderspoeld door intervieuwers en fans. Hope begint meteen te huilen en ik ga met haar terug naar binnen. Ik begin zachtjes voor haar Missing You van All Time Low te zingen. Meteen kalmeerd ze een beetje.

"Ashton?" Hoor ik ineens een meisje zeggen. Ik schat haar zo'n vijtien jaar. "Ik heb nu geen zin in handtekeningen en foto's. Sorry." Zeg ik en kijk naar Hope. "Weet ik. Ik kan je naar de achterdeur leiden. Ik glip vaak langs daar weg." Zegt ze met een glimlach. "Ow, dankje." Zeg ik haar.

"Mag ik vragen waarom je hier bent?" Vraag ik haar. "Ja, tuurlijk. Ik heb leukemie." Zegt ze en geeft me een verdrietige glimlach. "Het spijt me voor je. Maar je geneest toch nog wel?" Vraag ik haar en ze schud haar hoofdje. "Nee, ik heb een zeldzame soort. Ik heb nog zo'n drie maand denken ze." Zegt ze. "Ow, weet je wat. Ik beloof je dat ik samen met de anderen je zeker nog eens gaan bezoeken. Wat is je naam eigenlijk?" Ze kijkt me met een glimlach aan. "Dankje en mijn naam is Ellianor. Maar ik word altijd Ell genoemd." Zegt ze. "Goed om kennis te maken Ell." Zeg ik en glimlach naar. "Dankje." Zegt ze.

Ik ben samen met Hope thuis als de anderen binnen komen. "Hoe ging het?" Vraag ik hun. "Hij geeft ons één week meer." Zegt Lisa zuchtend.

"Hebben ze je in het ziekenhuis gevonden?" Vraagt Calum als hij zijn gsm pakt. "Ja, maar een meisje heeft me de achterdeur getoond. En euh...ik zou graag willen dat we haar met ze'n allen bezoeken. Ze heeft nog zo'n drie maand, ze sterft aan leukemie." Zeg ik en geef een klein glimlachje. "Dat is erg lief Ashton. Dat kunnen we zeker doen." Zegt Daisy met een kleine glimlach.

"Even een vraagje. Heeft iemand al iets tegen Mackenzie gezegd?" Vraagt Luke. Iedereen schud zijn hoofd. "Laten we het haar dan maar vertellen." Zeg ik zuchtend.

"Hey." Zegt een enthousiast Mackenzie, we zijn aan het facetimen met haar. Gelukkig zit Shawn naast haar.

"Waar is Alexa?" Vraagt ze benieuwd als ze naar iedereen heeft gezien. "Wacht? Is dat jullie kind?" Vraagt ze verbaasd voor ik iets kan zeggen. Ik wil iets zeggen maar geraak niet uit mijn woorden. "Alexa ligt in het ziekenhuis Mack. We weten niet of ze het overleefd." Zegt Luke en kijkt dan naar Mack. Die begint te huilen en Shawn knuffeld. "Ik heb eerder vandaag de dokter gesproken. Als alles goed blijft gaan verwacht hij dat ze morgen wakker wordt." Zeg ik dan. "E-echt?" Vraagt Mackenzie me en ik knik bevestigend. "Dat is dan toch goed nieuws." Hoor ik Shawn zeggen.

Ik hoor Hope huilen en ik wandel naar boven. Ik zie dat haar beertje paddington op de grond is gevallen. Ik pak het op en hou het iets boven haar. Ze begint er met haar handen naar te gaan, maar haar armpjes zijn iets te kort. Ik grinnik even en laat haar dan het knuffeltje pakken. Ik pak haar uit het bedje en ga er mee naar beneden. Het beertje heeft ze nog altijd stevig vast.

"Ik heb gefilmd dat met het beertje. Het is zo schattig. Mag ik het op twitter zetten?" Vraagt Lisa met een lach. "Tuurlijk." Zeg ik.