I didn't expect this! 3

Hoofdstuk 4

Ik word wakker door dat mijn iphone steeds oplicht van meldingen. Ik zucht en pak dan mijn gsm maar. Meteen springt hij naar de app 'twitter'. Het flimpje van Hope en mij is trending. De fans weten niet wat er allemaal aan de hand is. Ze weten volgens mij al wel dat de tour een week verzet wordt.

Ik schrik op uit mijn gedachten doordat Hope huilt. Ik haal haar uit het bedje en wieg haar rustig heen en weer. Meteen stopt ze met huilen. Ik glimlach naar haar en steek mijn gsm weg. Dan ga ik naar beneden.

Ik maak haar flesje klaar en zet het in de microgolf. Ik ben blij dat ze geen huilbaby is. En dat ze bijna altijd meteen rustig word als ik haar vast hou.

Ik hoor het geluidje van de microgolf en pak het flesje eruit. Ik laat wat melk op mijn pols vallen en voel of het goed is. Het is wat te warm dus laat ik het nog even afkoelen. Ondertussen wieg ik Hope nog rustig heen en weer. Die is ook al weer in dromenland.

Als het flesje goed is maak ik haar terug wakker. Ik geef haar het flesje terwijl ik rustig liedjes voor haar zing. Ze kijkt me gefascineerd aan wat me laat glimlachen.

Ik sta samen met Calum en Hope voor de kamer van Alexa. Ik zucht en dan gaan we binnen. Ik hoor Calum een geschrokken geluid maken als we binnen staan. "Alexa toch." Hoor ik hem mompelen. Ik kijk naar Calum en ik zie de tranen in zijn ogen staan. Ik neem hem in een knuffel en ik hoor hem lichtjes snikken. Waardoor ik ook begin te snikken.

Ik zie dat Alexa stilletjes begint te bewegen. "Calum?" Vraag ik en hij maakt een geluidje. "Volgens mij wordt ze wakker." Zeg ik en hij knikt begrijpend. Hij pakt Hope en gaat met haar op de gang staan.

Ik pak haar hand vast en voel haar er lichtjes in knijpen. Ik knijp terug en ze knijpt ook terug. Ik voel dat ik begin te glimlachen. Ze word echt wakker, ze leeft. Dat is een wonder.

"A-Ashton?" Hoor ik haar wondermooie stem dan zeggen. "Hier ben ik Alexa." Zeg ik en de tranen van geluk komen in mijn ogen te staan. Ze opent haar ogen en kijkt me aan. Haar blauwe ogen kijken me aan, dezelfde blauwe ogen als die van Hope.         

"Waar is ons kind?" Vraagt ze me nadat ze me even heeft aangestaard. "Ik zal haar gaan halen." Zeg ik en ze kijkt me verbaasd aan. "Het is een meisje?" Vraagt ze me en ik knik bevestigend. "Wat is haar naam?" Vraagt ze me. "Hope." Zeg ik en ze kijkt me aan, ik kan aan haar zien dat ze aan het nadenken is.

"Vind je het mooi?" Vraag ik haar dan. "Ja, heel erg mooi. Je hebt goed gekozen." Zegt ze met een lach maar ik zie het verdriet in haar ogen. "Ik zal haar gaan halen, Calum is er ook bij." Zeg ik en ze knik begrijpend.

Ik neem Hope van Calum over en ga met haar binnen. Ik hoor Calum achter me aankomen. Ik zie dat Alexa tranen in haar ogen krijgt. "Z-ze is z-zo m-mooi." Zegt ze snikkend, ik knik instemmend.

Ik kijk met tranen in mijn ogen naar Alexa en Hope. Dit is alles wat ik wou. Mijn vrouw en kind samen zien, levend en gelukkig.

Alexa slaapt dus hebben Calum en ik beslist om nu naar Ellianor te gaan.

Ik heb Hope vast als we de kamer binnen. Meteen kijkt iedereen naar ons. "En?" Vraagt Lisa. "Ze is wakker, maar slaapt nu. Daarom zijn we nu hier." Zeg ik met een glimlach. "Ik ben zo blij voor jullie." Zegt Ell met een lach, niet veel later krijgt ze een hevige bloedneus. Snel geef ik haar een zakdoekje.

"Dankje en sorry." Zegt ze als haar bloedneus is gedaan. "Je moet helemaal geen sorry zeggen." Zegt Luke die haar voorzichtig in een knuffel neemt.

Ik ga samen met hope terug naar Alexa. Ze had een berichtje gestuurd dat ze wakker was.

"Ash?" Vraagt ze en ik knik. Ze heeft Hope vast en geeft haar borstvoeding. "Hoe kwam het eigenlijk dat ik niet fatsoenlijk kon bevallen?" Vraagt ze me wat me even laat slikken. Ik weet niet hoe ze het gaat opnemen als ze hoort dat we een kind zijn verloren.

"Wel, je lichaam verzette zich tegen de geboorte." Mompel ik. "W-weet j-je hoe dat k-kwam?" Vraagt ze me met tranen in haar ogen. Ik geef haar een klein knikje. "Later in de zwangerschap ben je terug zwanger geworden. En je lichaam paste zich aan het andere kindje. Daardoor werkte het niet mee toen Hope werd geboren. D-dat k-kindje z-zijn w-we ve-erloren." Zeg ik en begin te huilen, net zoals Alexa.

"M-mijn l-lichaam h-heeft m-me i-in de s-steek g-gelaten." Snikt ze als ze wat minder aan het huilen is. "Baby, dit is niet jou schuld. Niemand heeft hier schuld aan." Zeg ik en ze knikt. Ik ga naast haar op het bed zitten en Hope ligt tussen ons in.

"Ashton?" Vraagt Alexa ineens. "Ja, wat is er?" Vraag ik haar. "Hou je nog van mij?" Vraagt ze me en ik kijk haar verbaasd aan.

"Ik heb je zoveel pijn gedaan. Door mijn lichaam zijn we een kind verloren. Bijna beide onze kinderen." Zegt ze voor ik kan antwoorden. "Alexa, ik zal altijd van je houden. Je bent mijn vrouw en mijn beste vriendin. Denk nooit dat ik niet meer van je hou. Ik wil voor altijd bij je blijven. In voor en tegenspoed. Remember baby." Zeg ik haar en ze knikt. Ze zucht en gaat dan neerliggen op mijn borstkast. Hope hebben we ondertussen in een bedje naast ons gelegd.

"Het spijt me Ashton." Zegt ze en dan hoor ik haar ademhaling regelmatig worden. Een teken dat ze inslaap is gevallen. Ik geef haar een kus op haar kruin. "I love you so much Alexa. Don't ever doub that."

Hi or hey,
Ik post nu een hoofdstuk omdat ik niet weet dat ik zondag tijd heb. Want ik ga weg voor een weekend. En waarschijnlijk suckt mijn wifi. Dus hier een hoofdstuk! 🎉
Love ya! ❤️