I didn't expect this! 3

Hoofdstuk 6

A/N Mischien heb je opnieuw zakdoekjes nodig. 🙈❤️

Vandaag is de begrafenis van Alexa. Nog steeds kan ik het niet plaatsen dat ze gestorven is. Dat ze weg is, voor altijd. Dat ik nooit meer met haar kan lachen, drummen, knuffelen,...we kunnnen zelfs onze dochter niet samen opvoeden. I wish I could wake up with amnesia.

De ouders van Alexa, Daisy en haar ouders, Lisa en Luke en dan heb je Hope en mij, staan aan de ingang van de kerk. De anderen zitten al in de kerk. Ik ben er totaal niet klaar voor.

De laatste tijd is Hope veel meer aan het huilen. En ik krijg haar amper of niet stil. Zo is ze sinds de dag dat Alexa is gestorven.

Ik zucht als ik hoor dat Hope opnieuw begint te snikken. "Ik ga even met haar naar buiten." Zeg ik tegen de ouders van Alexa en ze knikken begrijpend.

Als ik buiten ben ga ik met haar op een bankje zitten. Ze kijkt me aan met haar fel blauwe ogen die vol tranen staan. "Hope toch, wat is er aan de hand?" Vraag ik hopeloos. Natuurlijk antwoordt ze niet. Ik zucht opnieuw en neem mijn gsm uit mijn broekzak. Waardoor ik perongeluk mijn gsm op zet. Een foto van Alexa en mij komt te voorschijn op mijn scherm. Meteen stopt Hope met huilen en ik kijk haar verbaasd aan.

We zitten nu met ze'n allen in de kerk. Er zijn enorm veel mensen. Familie, vrienden, bekende mensen en fans. Geen pers of fotograven. Dat wouden we totaal niet.

"Alexa toch, je bent de grote zus die iedereen wou. Je was er altijd voor iedereen, het maakte niet uit hoe hard jij in de problemen zat. Je maakte altijd tijd voor anderen. Dit is allemaal zo fout. Eerst moesten we onze grote broer begraven, nu moet ik jou begraven. Dit kan niet waar zijn, niet echt. Ik wil je terug. Je nog één keer zien lachen, je nog één keer kunnen knuffelen, nog één keer zeggen hoe veel ik van je hou. Want dat heb ik te weinig gezegd. Ik hou enorm veel van je, je bent altijd mijn grote voorbeeld geweest en dat zal je altijd blijven. Ik ben je zo enorm dankbaar voor alles. Je hebt zo veel voor mij gedaan. Dat ik de tel zelfs niet kan bijhouden. Ik mis je enorm hard. Je trotse zusje Mackenzie." Zegt Mackenzie.

"Veel mensen zeggen dat je nicht je beste vriendin is. Dat was bij ons ook zo. We hadden een band waar je trots op mogt zijn. Ook al had ik het enorm verprutst, ze was er voor me en steunden me. Een persoon als Alexa vind je niet rap. Zo lief, bezorgd, zorgzaam en gelukkig. Dat zag ik aan haar, ze was gelukkig. Ze heeft enorm veel meegemaakt, maar ze aprecieerde alles wat ze kreeg in het leven. Ik hou enorm veel van haar en ben haar dankbaar. Dankbaar voor alles wat ze heeft gedaan. Ze heeft voor vele mensen deze wereld een beter plaats gemaakt. Dankje Alexa. Ik hou van je en mis je, Daisy." Zegt Daisy dan.

"Het is nog niet te begrijpen, je stem niet meer te horen. Jou nooit meer te zien aan de ontbijt-tafel. je gezicht niet meer te zien." Zegt Luke. "Het is nog niet te begrijpen. Als anderen alweer doorleven, als bijna niemand nog je naam noemt zal ik jou stem nog horen in mij." Zegt Michael. "Het is nog niet te begrijpen, afscheid van jou te moeten nemen. Het klinkt zo koud en onherroepelijk. je zal altijd bij me blijven, niet mijn verdriet koesterend. Zal ik je een warme plek geven diep in mijn hart." Zegt Calum dan.

"Mensen hebben ons altijd gezegd dat onze vriendschap niet eeuwig zou duren. Dat we een ruzie zouden krijgen en niks meer met elkaar te maken willen krijgen. Maar dat is niet gebeurd. En we hebben samen zoveel meer meegmaakt dan de meeste vriendschappen. Ik had nooit verwacht dat ik je nu, op deze leeftijd al zou moeten afgeven. We zijn nog maar zevenentwintig. Zo hadden we ons leven niet voorgesteld. Ik mis je zo enorm hard." Zegt Lisa. "Wij hadden een speciale vriendschap. Eerst was ik een gewone fan van de jongens maar toen ontmoette ik jou. Je was zo enorm lief. Ik ontmoette je opnieuw op het vliegtuig. Het was een enorm lange vlucht maar we hadden ons vermaakt. In België is onze vriendschap pas echt begonnen. Ik kon thuis niet terecht dus bood je me onderdak. Daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn. Ik hou van je Alexa, ik mis je." Zegt Maxelle.

"We hebben zo uitgekeken naar deze zwangerschap. Maar het werd jou dood. Het was teveel voor jou. Jou verliezen is zo moeilijk. Je was niet alleen mijn vrouw maar ook mijn beste vriendin. We konden over alles praten met elkaar en dat is waarom onze relatie zo sterk was. We hadden geen geheimen, we wisten alles over elkaar. De eerste keer dat ik je zag voelde ik me meteen veilig bij jou. Je was het stukje dat nog miste in mijn leven. En nu mist dat stukje opnieuw. Het zal nooit kunnen vervangen worden of kunnen helen. Dat stukje zal altijd leeg blijven. Er is een kleine troost die ik heb. De glimlach op je gezicht toen je Hope ontmoette. Het is een troost dat je haar nog hebt gezien voor je stierf. Ik heb één keer mijn twee prinsesen kunnen vasthouden tegelijk. Ik snap niet hoe dit juist kan zijn. Dit klopt niet. Je zou hier moeten zijn. Zodat we samen Hope kunnen opvoeden. Maar ik ga je een belofte doen. Ik beloof je dat ik voor Hope zal zorgen zoals jij zou doen. Ik hou van je Alexa. En mis je zo enorm hard. Liefs, Ashton." Zeg ik huilend.

Dit is allemaal zo onwerkelijk, ik sta bij de kist van mijn vrouw. Waarom is het leven zo oneerlijk? Hoe kan dit nu juist zijn? Alexa heeft nooit iemand pijn gedaan, dit kan geen karma zijn. Ze had al zoveel meegemaakt en nu mag ze zelfs niet haar eigen kind zien opgroeien? Waarom is het leven zo oneerlijk?

Hi or hey,
Ik heb een inie minie ding geschreven⬇️
5SOS gaat naar huis een eenhoorn loopt over de weg. Michael volgt de eenhoorn en ze krijgen een ongeluk. Bye 5SOS.
Ik vervelende me dus toen kwam ik op dat. Oke. Bye.

Ik ga zondag niet kunnen updaten. Het spijt me.

Love ya! ❤️