I didn't expect this! 3

Hoofdstuk 9

Pov. Ashton
Het is raar. De eerste tour zonder Alexa is afgelopen. Hope, Faith en Alex zijn allemaal al een jaar geworden. Dat betekent ook dat Alexa al een jaar dood is.

Al een jaar ben ik weg van mijn grote lifede, van mijn beste vriendin, van de moeder van ons kind. Gelukkig heb ik op de één of andere manier dit jaar kunnen overleven. Zonder nog te snijden.

Flashback
Vandaag wordt Hope één jaar. Hope is al wat aan het praten. Het is enorm schattig om te zien. Maar het doet pijn dat Alexa dit niet kan zien. Dat ze niet kan zien hoe ons kind begint te praten, kruipen, stappen. Het laat me Alexa nog harder missen.

Calum zet de taart voor Hope haar neus en ze kijkt er meteen naar. Ik kijk eens rond. Iedereen heeft een glimlach op hun gezicht. Iedereen is gelukkig. Maar ik voel de leegte naast me. Er mist iemand naast Hope. En die iemand is Alexa.

Vandaag is het één jaar geleden sinds Alexa is gestorven. Ik beslis om naar het kerkhof te gaan. Alleen.

Ik ga op de grond zitten voor het graf van Alexa. Ze is nu al een jaar weg. Nog elke dag mis ik haar en soms huil ik me zelfs nog inslaap.

Ik begrijp nog steeds niet hoe het juist kan zijn. Hoe het juist kan zijn dat Alexa wedg moest. Ze heeft nooit iemand kwaad gedaan. En wou altijd iedereen helpen. Ze zette zichzelf aan de kant voor anderen.

Flashback
Vandaag komt ons nieuwe album uit. Michael en Maxelle zijn samen aan het praten. Luke en Lisa zijn samen klef aan het doen. Calum en Daisy zijn samen grappige filmpjes aan het bekijken. Shawn en Mackenzie zijn even gaan wandelen. En ik? Ik zit hier alleen. Want Hope is bij mijn moeder en de ouders van Alexa.

Dit doet me Alexa nog meer missen. Normaal zouden we samen lachen en over de stomste dingen praten. Maar nee, nu zit ik hier alleen. En rondom me zitten allemaal happy koppels. Koppels die elkaar nog wel hebben.

"Ik mis je zo hard. Ik kom alsjeblieft terug." Zeg ik en de eerste tranen beginnen over mijn wangen te lopen.

"Soms vraag ik me af wat er had gebeurd als ik jou had gekozen in plaats van Hope. Zou je dan nog wel leven? Zou je dan nog wel bij mij zijn? Zou je me het ooit hebben vergeven om jou te kiezen boven ons kind? Nee, dat denk ik niet. Ik denk dat je enorm teleurgesteld zou zijn in mij, niet? Je zou je leven geven voor je kind. En dat heb je ook echt gedaan. Je hebt jou leven geven zodat Hope kon leven."

Hoe meer ik praat, hoe meer tranen over mijn wangen beginnen te lopen. Ik wil terug. Terug naar de tijd van Alexa en mij.

Flashback
Nerveus sta ik te wachten in de kerk. Elk ogenblik kan Alexa binnen komen. De jongens geven me nog een knikje en dan gaat de deur van de kerk open.

De mooiste vrouw ter wereld komt binnen gewandeld. Het witte kleed past perfect bij haar lichaam. Een grote glimlach siert haar gezicht. Ze lijkt op een engel die net uit de lucht is gevallen. Ze is perfect.

"Wilt u, Alexandra Sara Verhoven, Ashton Fletcher Irwin als uw man?" Vraagt de pastoor aan Alexa.

"Ja."

"Wilt u, Ashton Fletcher Irwin, Alexandra Sara Verhoven als uw vrouw." Vraagt de pastoor dan aan mij.

"Ja."

"Dan mag u nu de bruid kussen." Zegt de pastoor met een glimlach.

Met een grote glimlach kus ik nu, mijn vrouw.

"Onze trouw was zo geweldig. Ik was zo gelukkig. Ik kon je eindelijk mijn vrouw noemen." Zeg ik met een glimlach.

"Soms vraag ik me af wat er had gebeurd als we niks tegen elkaar hadden gezegd in het vliegtuig. Zouden we elkaar dan nog hebben ontmoet? Zouden we dan nog altijd op dit punt komen of zou alles anders zijn?"

"Hope is al één jaar, Alexa. Hope zegt nu al kleine woordjes. Haar eerste woordje was "Papa". Het tweedje was "Mama". En het derde was "Alexa". Ik kan nu al zeggen dat ze een engelen stem heeft. Ze is geweldig Alexa. Ze is mijn klein prinsesje. En jij was mijn koningin. Ik zou alles voor je doen. Ik mis je echt, Alexa." Zeg ik en nieuwe tranen lopen over mijn wangen.

"Wat zou er gebeurd zijn als je wel een fan was van ons. Zouden we dan ook dezelfde band krijgen met elkaar. Had ik je dan later ook mijn vrouw kunnen noemen? Zou Hope ook zijn geboren? Of zie ik je nooit meer terug. En dan ben jij de fan die ik in het vliegtuig heb ontmoet."

Ik veeg de tranen die over mijn wangen lopen ruw weg. Door te huilen ga ik haar niet terug krijgen. Ik ga haar door niks meer terug krijgen. Ze is weg...voor altijd.