3...2...1... I nowy rok. Właśnie rozpoczął się 2017. Mam wielką nadzieję, że będzie on tak udany jak 2016. Tego wieczoru z chłopakami rozmawialiśmy o naszych wspólnych chwilach. Niektóre wydawały się smutne, ale cieszyliśmy się, że je przeżyliśmy. - To był wspaniały rok- powiedział Charlie. - Tak był on naprawdę wyjątkowy- odparł Leo. - Tak macie rację- wtrąciłam się- idziemy do parku tam jest to przyjęcie. - Ok- powiedzieli hurem.
Perspektywa Leo Czuję się okropnie. Jestem debilem. Jestem skończonym idiotą, ponieważ zepsuje Izie cały ten rok. Z moich rozmyśleń zerwała mnie Iza. - Leo co ty taki dziwny jesteś coś się stało? - Nie po prostu planuje sobie jak przeżyje ten rok. - Ale po co lepiej żyć chwilą! - Masz rację.
3 godziny później
Wracamy już do domu. Jutro najgorszy dzień w moim życiu. - Dzięki za świetną zabawe- powiedziała przytulając mnie i Charlsa Iza. - Nie ma za co do zobaczenia jutro. - Pa. Weszliśmy z Charliem do mnie do domu. Zdjeliśmy kurtki i buty i ruszyliśmy do mojego pokoju. Po dotarciu usiedliśmy na łóżko. - I co mamy zrobić Charlie? Przecież obiecaliśmy jej Forever Together. - Mamy inne wyjście jutro ją tam zabierzemy. Do naszego miejsca. - Tam?? - Tak. Dobra nie gadamy juz o tym chodźmy spać. - Masz rację.
Następny dzień
Wraz z Charliem właśnie wychodzimy po Ize. W końcu trzeba jej powiedzieć. Wyszliśmy z domu i ruszyliśmy w stronę dziewczyny. Czekała ona na nas przed domem. - To gdzie idziemy- spytała. - Zaraz zobaczysz. Szliśmy w zupełnej ciszy. W końcu weszliśmy do lasu. Po krótkim czasie byliśmy na miejscu
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
- Tu jest... tak... tu jest cudownie- szepnęła Iza. - Wiedzieliśmy, że ci się spodoba- powiedział Charlie. - Iza... bo my...
Perspektywa Izy - Iza...bo my...ale pamiętaj my zawsze będziemy o tobie pamiętać. - Leo... Charlie o co tu chodzi?? - Iza tylko uspokój się. - Jestem spokojna Charlie- odparłam krzycząc- o co tu chodzi. - Iza- zacząłem- bo ja i Charlie my musimy wyjechać do Japonii- łzy pojawiły sie w moich oczach - nie wiemy na ile, ale najlepiej będzie jak nie będziesz na razie utrzymywała z nami kontaktu. - A obiecywaliście na zawsze!! Nienawidzę was!! Nie mogę w to uwierzyć. Nienawidzę ich. Biegnę do domu. Gdy już w nim jestem wbiegam do pokoju zamykam się w nim i płacze. Dlaczego właśnie teraz. Nie mogli mi zepsuć końcówki roku tylko cały?
Perspektywa Charliego - Charlie czy my ją stracimy?- spytał mnie chłopak ze łzami w oczach. - Nie wiem Leo... nie wiem. Wracamy do domu. Szliśmy tak pół godziny. Gdy tylko wróciliśmy Leo musiał się pakować bo za trzy godziny mamy samolot.
2 godziny później
Zaraz wylatujemy. Do zobaczenia Iza. Nie wiem za ile, ale jeszcze się zobaczymy.
************************************ Jeszcze dziś będzie epilog i prolog drugiej części.
