Ja, Charlie i mama Leo siedzimy już od 4 godzin pod salą operacyjną. Leo ma pękniętą czaszkę i od taj operacji zależy czy przeżyje. Ma też dużo innych obrażeń jak połamana ręką i noga. Tak się o niego martwię. Cały czas płaczę. - Dzień dobry jest pani mamą Leondre? - Tak to ja proszę mi powiedzieć co z moim synem! - Operacja się powiodła. Byłam wtedy najszczęśliwszą dziewczyną na świecie. -Charlie słyszałeś wszystko się udało- powiedziałam przez płacz tym razem szczęścia. - Mówiłem Ci że wszystko będzie dobrze. Nagle drzwi od sali operacyjnej się otworzyły. Lekarze zabierają Leo do jakieś sali.
40 minut później
Siedzę z Charliem pod ojomem i czekamy aż lekarze pozwolą nam wejść do Leondre. Nagle na końcu korytarza zauważyłam doktora Antoniego. - Panie doktorze czy można już wejść do Leo. - Kim pani jest dla pacjenta? - Ja jestem jego dziewczyną . - Dobrze proszę wejść, ale tylko na chwilę. Ten widok był okropny. Te wszystkie kabelki, te urządzenia. Usiadłam na krześle i złapałem go za rękę.
Hej Leo. Przepraszam to moja wina, że wpadłeś pod ten samochód. Przecież wiedziałam, że będziesz chciał ze mną wracać. Mogłam zaczekać na ciebie przed szkołą i wtedy byś nie przebiegał przez te pasy.
Łzy samowolnie zaczęły spływać po mojej twarzy. -Musisz już niestety wyjść pacjent musi odpoczywać. -Bardzo dziękuję, że choć na chwilę mogłam wejść. Udałam się do łazienki i postanowiłam zmyć makijaż bo nie wyglądałam za dobrze
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
Po zmyciu tapety z twarzy wróciłam pod sale w której leżał Leo. Byłam tak zmęczona, że położyłam się na krzesłach i nawet nie wiem kiedy usnęłam.
